Το πράσινο παγκάκι, η Σάντυ... κι εγώ!

Τις πιο κρυφές μου σκέψεις, τα πιο πονεμένα μέσα μου, δεν τα’χουν ακούσει ανθρωποι.

της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας

Κάθε πρωί γυρίζοντας από το σχολείο έκανα μια μεγάλη βόλτα με βήματα πότε αργά και κουρασμένα και πότε γοργά για να ξορκίσω τα ζόρικα που με παιδεύουν. Στο τέλος της διαδρομής πάντα καθόμουν στο παγκάκι που βρίσκεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς.

Το παγκάκι αυτό με περίμενε κάθε πρωί για να ακούσει όλα αυτά που δεν τολμούσα να πω σε ανθρώπους.

Πότε μιλούσα για μαύρα σύννεφα, πότε για καταιγίδες, πότε για νίκες, πότε για ταξίδια. Δεν ήθελα να γυρίζω σπίτι.

Πάντα η βόλτα μου φαινόταν μικρή και το παγκάκι αυτό μου έδινε την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος σταματά, έστω για λίγο.

Δεν είναι εύκολο να μιλάς και να ξέρεις πως ΔΕΝ ακούν.
Γι’ αυτό και φίλος καρδιακός έγινε κάτι άψυχο που όμως γέμιζε κάθε πρωί με την ψυχή μου.

Την ψυχή μας δεν την αφήνουμε όπου να ‘ναι, μα αυτό το πράσινο παγκάκι έγινε για μένα ο φίλος που δεν μιλά, ούτε και κρίνει.

Ήθελα να σας πω πως, τώρα πια, δεν είμαι μόνη το πρωί.

Την μεγάλη μου βόλτα την απολαμβάνω με το πιο καλόκαρδο πλάσμα, τη Σάντυ μου. Η μικρή, γλυκιά, καλή μου Σάντυ κάθεται δίπλα μου σ’ εκείνο το παγκάκι και, παρόλο που δεν βολεύεται και τόσο, περιμένει κοιτώντας με μέσα στα μάτια για όλα αυτά που έχω να πω. Και τότε,σαν από θαύμα, δεν μιλώ πια για προβλήματα και συννεφιές.

Όταν την έχω δίπλα μου με κάνει να νιώθω σαν παιδί που αγαπιέται όσο τίποτα.

Ο χρόνος σταματά, όχι για να ξεκουραστώ αλλά για να αγαπηθώ λίγο παραπάνω. Και όπως τα μάτια της κοιτάζω, βλέπω εκεί μέσα την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Γιατί έτσι με βλέπει εκείνη, κι εγώ, μέσα από εκείνη, ξέρω πως έτσι θέλω να είμαι… Γεμάτη αγάπη, γεμάτη ευγνωμοσύνη, γεμάτη χαρά που όλα είναι καλά, γιατί απλά και μόνο είμαι εγώ καλά. Γιατί ετσι είμαι εγώ για το μικρό μου κοριτσάκι, παρ’όλη την κούραση και τις δυσκολίες.

Εγώ, η Σάντυ και το πράσινο παγκάκι είμαστε κάθε πρωί, για λίγο, οι πιο σημαντικοί πάνω στη γη.
Δυο όμορφες πριγκίπισσες, σε θρόνο πράσινο!