Φέτος ο Nevronas αφιερώνει την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, στις μητέρες που λείπουν για πάντα…!
της Νικολέτας Δάφνου
«Έχεις λίγα δευτερόλεπτα να σου μιλήσω για το πένθος;»
Το πένθος δεν μοιάζει με κανένα είδος θλίψης που έχεις ζήσει ως τώρα.
Είναι πιο βαθύ, μα και πιο πλούσιο, σαν την τάφρο των Μαριανών, έχει μέσα κοράλια, ναυάγια, πτώματα παλιών εαυτών που νόμιζες ότι άφησες πίσω, μα και κρυστάλλινα νερά, κοχύλια ασύλληπτων χρωμάτων και ένα υγρό στοιχείο (που συχνά είναι τα δάκρυά σου) να σε τυλίγει σαν μήτρα.
Το πένθος έχει εφιάλτες, βλέπεις τη μαμά σου νέα να έρχεται γελώντας αγχωμένα καταπάνω σου, της πιάνεις το χέρι κι είναι πρησμένο απ’ τις ενέσεις των γιατρών, σε ξυπνάν τα κλάματά σου, περίεργο, είχες χρόνια να κλάψεις σα μωρό. Έστω και στον ύπνο.
Το πένθος έχει ματαίωση. Να περνάς από πάγκο με σπάνια βιβλία για τον Αττίκ, να ενθουσιάζεσαι και να μην ξέρεις για ποιον να τα αγοράσεις τώρα που εκείνη λείπει. Το πένθος έχει “για πάντα”. Εκείνη λείπει για πάντα. Κι ενστικτωδώς παίρνεις τηλέφωνο να πεις: «έφτασα Ρέθυμνο, είμαι καλά», αλλά δεν είσαι. Δεν είσαι καλά, κι αυτό είναι εντάξει. Και για πολύ καιρό ακόμη δε θα είσαι καλά. Κι αυτό είναι εντάξει, επίσης.
Το πένθος έχει ρίζες. Πάντα θα ανοίγεις στα κλεφτά τη βρύση να πιούν οι σφίγγες, κι ας τις σιχαίνονται οι πολλοί. Γιατί έτσι έκανε κι εκείνη.
Το πένθος είναι απάνθρωπο. Ένα μικρό, κλαμένο κοριτσάκι κάθεται να φάει μαζί σου κάθε μέρα, μα κάθε μέρα και σου ψιθυρίζει στο αυτί: «ωραίο το φαγητό που έφτιαξες, αλλά δεν είναι σαν της μαμάς σου». Κι όταν λες στα παιδιά της τάξης σου το παραμύθι με το λαγουδάκι που έχασε τη μαμά του, η φράση αυτή στέκεται σαν μαδέρι στο λαιμό σου – αλλάζεις θέμα.
Το πένθος θα σε βρει όπου κι αν είσαι. Στη θάλασσα που τραγουδάς, στο δρόμο που χαζεύεις τις βιτρίνες, στη δουλειά που είσαι γελαστή είναι εκεί το θλιμμένο κοριτσάκι, σε κοιτάει κατάματα, ξέρει… δεν φεύγεις από το πένθος ποτέ.
Μεγαλώνεις όμως και γύρω του οι άκρες του λειαίνουν, κάποια στιγμή – εμπιστέψου με – θα πάψουν να σε αγκυλώνουν. Θα είσαι πιο μεγάλη τότε, πιο ήρεμη, θα πάρεις από το χέρι το ατίθασο, θλιμμένο κοριτσάκι και θα του πεις το παραμύθι που σου έλεγε εκείνη. Αυτό θα χαμογελάσει πρώτη φορά κι έτσι θα γίνετε φίλες για μια ζωή. Λίγη υπομονή μόνο. Λίγη.
Γράφει: η Νικολέτα Δάφνου
