Το Οδοιπορικό ενός Μακροχρόνιου Θηλασμού…

Το μαγικό ταξίδι μιας μαμάς κι ενός αγοριού που ήπιε όλο το γάλα της μαμάς του, μεγάλωσε και τώρα πάει νηπιαγωγείο…

της Ρούλας Λάββα – Διαχειρίστρια στην Ομάδα Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού Αττικής

Πώς περνάει έτσι ο καιρός! Πριν 5 χρόνια τέτοια μέρα, ήμουν έγκυος, τελευταία μέρα στη δουλειά και μου έκαναν αποχαιρετιστήριο πάρτι έκπληξη… Θυμάμαι εκείνες τις μέρες… Αγχωμένη μέλλουσα μαμά, όχι με το πως θα’ναι η γέννα κι αν θα πονέσω, αλλά με το “άραγε θα έχω γάλα;;”! “θα καταφέρω να θηλάσω;;”!! Πόσο εκτός ύλης και αδιάβαστη ήμουν!!!

Και μετά ήρθε η γέννα… οι πρώτες μας στιγμές μαζί… το χουζουράκι μου στην αγκαλιά μου… οι πρώτοι θηλασμοί… συναισθήματα πρωτόγνωρα… στιγμές μαγικές, αλλά και στιγμές δύσκολες, πόνος, πληγές στο στήθος και κανένας εκεί να μην ξέρει να μου πει τι να κάνω! Το περιβάλλον κυρίως μη υποστηρικτικό… τα “δώσε μπιμπερό, τα δικά μου με αυτό μεγάλωσαν, δεν έπαθαν τίποτα” και “κλαίει το παιδί, πεινάει, δεν του φτάνει, δώσε… δώσε…” άρχισαν από το μαιευτήριο κιόλας.

Ευτυχώς είχα τον άντρα μου βράχο δίπλα μου, 1000% υποστηρικτικό και βοηθός σε όλα όσα αφορούσαν το παιδί.

Εγώ θήλαζα, εκείνος βοηθούσε στο μπάνιο του, άλλαζε πάνες, τον σήκωνε μέχρι να μπορέσω να τον κρατήσω στα χέρια μου (τενοντίτιδα και στα δύο, με απίστευτα μουδιάσματα και πόνους – ήθελα λίγα λεπτά μέχρι να μπορέσω να έχω τον έλεγχό τους και να μπορέσω να τον κρατήσω πάλι αγκαλιά).

Και δώσ’ του άγχος, άγχος, ατελείωτο άγχος… Εγώ να έχω υπερπαραγωγή με όλα τα γνωστά συμπτώματα (που να ‘ξερα τότε τι είναι…) και να νομίζω ότι δεν έχω αρκετό γάλα.

Ο παιδίατρος να λέει “μη σκας για το βάρος, θες ένα χοντρό χαζό παιδί ή ένα λεπτό έξυπνο;;” και πάντα μετρούσε το κεφάλι πρώτο!

Αλλά εγώ εκεί, να αγχώνομαι για το γάλα γιατί το βάρος ήταν λίγο τον πρώτο μήνα… και γιατί δεν παίρνει βάρος το παιδί;; “Και πες μου γιατρέ τι να κάνω, να δώσω συμπλήρωμα;;;”.. Kαι κάπου εκεί μπήκε το θήλαστρο στη ζωή μου… μαζί με καινούριο άγχος! Αντλούσα ελάχιστο! Άρα, δεν έχω αρκετό γάλα τελικά. Και ναι, τελικά έδωσα συμπλήρωμα, όχι γιατί το είπε ο γιατρός, εκείνος μου έλεγε να μη δώσω… Αλλά γιατί δεν βρέθηκε δίπλα μου ο κατάλληλα ενημερωμένος άνθρωπος να μου πει αυτά που έπρεπε να ξέρω από πριν και τι έπρεπε να κάνω. Ευτυχώς, ήταν λίγο το συμπλήρωμα που ήπιε το παιδί μου και δε μας κόστισε το θηλασμό. Εκ των υστέρων κατάλαβα ότι απλά ήμασταν τυχεροί.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στους 6 μήνες και αρχίσαμε στερεές… κάπου εκεί ήταν που μπήκα σε μια Ομάδα Υποστήριξης του Θηλασμού κι άρχισα να “ξεστραβώνομαι”… Κάπου εκεί ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω ότι το μαγικό ταξίδι του θηλασμού δεν ήταν για λίγους μήνες όπως νόμιζα… δεν είχα ιδέα ότι ένα παιδί μπορεί να θηλάζει για πολύ καιρό! Κάπου εκεί κατάλαβα το πόσο σημαντικός είναι ο μακροχρόνιος θηλασμός και πόσα οφέλη έχει και για το παιδί και για τη μητέρα… (και κάπου εκεί θυμήθηκα μια κοπέλα σε μαμαδοφόρουμ που κάποτε, προ παιδιού, ήμουν μέλος, η οποία τότε θήλαζε ήδη δυο χρόνια το παιδί της… μου φαινόταν τόσο “αλλόκοτο και υπερβολικό”… που να ‘ξερα τότε τι μου επιφύλασσε το μέλλον! Να’σαι καλά όποια κι αν είσαι, Lala ήταν το ψευδώνυμό σου, άραγε να είσαι ανάμεσά μας;;).

Και πέρασε ο καιρός, επέστρεψα στη δουλειά στους 10 μήνες. Ήδη είχα αρχίσει να ακούω τα “μα πόσο ακόμα θα τον θηλάσεις, μεγάλωσε, είναι νερό το γάλα σου, τυρόγαλο” και τις γνωστές θεωρίες… Αλλά η μικρή μας οικογένεια των τριών είχε άλλη γνώμη. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη λαχτάρα με την οποία έπεφτε πάνω μου όταν έμπαινα στο σπίτι. Και μεγάλωνε… μεγάλωνε. Ο παιδίατρος υποστηρικτικός: “όσο αντέχεις συνέχισε, μην σταματάς” μου’χε πει εκεί γύρω στα δύο.

Λίγες μέρες πριν τα 2α γενέθλια του Φίλιππου, βρέθηκα πρώτη φορά σε ταυτόχρονο θηλασμό. Επιτέλους! Είδα κι άλλες μαμάδες να θηλάζουν, μωρά, μικρά παιδιά, νήπια! Μέχρι τότε δεν είχα δει άλλη γυναίκα να θηλάζει, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται! Εκείνη την ημέρα είδα τη “μεγάλη εικόνα” και εκείνη την ημέρα, στα σκαλιά του Ζαππείου, ήταν που πήρα την απόφαση “θηλασμός για όσο θέλει το παιδί, χωρίς καμία παρέμβαση“. Μια απόφαση για την οποία δε μετάνιωσα ούτε μία στιγμή.

Και έτσι, συνεχίσαμε ακάθεκτοι με θηλασμό και συνκοίμηση (δεν έχουμε κοιμηθεί ποτέ χώρια, ούτε ένα βράδυ), με θηλασμό πριν φύγει η μαμά για τη δουλειά, πολλές αγκαλιές και θηλασμό αμέσως μετά τη δουλειά και με αρκετά βραδινά ξυπνήματα, μέχρι λίγο πριν τα 3α γενέθλια που έβγαλε και τα 20 δόντια. Μόλις έβγαλε τα δόντια, σταμάτησε και να ξυπνάει τη νύχτα (ίσως τότε πέρασε και το άγχος αποχωρισμού) και σε σύντομο χρονικό διάστημα είχαμε φτάσει στους 1-2 θηλασμούς το 24ωρο.

Και έτσι, φτάσαμε και στα 4α γενέθλια! Μετά τον περσινό ταυτόχρονο στο Ζάππειο, άρχισαν να αραιώνουν οι θηλασμοί, περνούσαν 2-3-5 μέρες μέχρι να ζητήσει ξανά στήθος… θέλοντας περισσότερο “να κρατάω το γάλα” για να αποκοιμηθεί και λιγότερο να πιει γάλα.. Είχα τις αμφιβολίες μου για το αν έπινε γάλα πια, εκείνος έλεγε ότι έπινε, εγώ είμαι σίγουρη ότι ήταν πλέον ελάχιστες σταγόνες που πιθανόν να έβγαιναν, αλλά ήταν σταγόνες αγάπης και τις στράγγιξε μέχρι την τελευταία!

Και κάπως έτσι φτάσαμε μέχρι 14 Σεπτεμβρίου, στη γιορτή μου, που ζήτησε για τελευταία φορά να θηλάσει, όπου μετά μου είπε: “Μαμά, ήπια όλο το γάλα της μαμάς και μεγάλωσα και τώρα πάω νηπιαγωγείο! Είμαι μεγάλος!“.

Μετά από σχεδόν 5 χρόνια θηλασμού ένας κύκλος έκλεισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το παιδί μου αποθήλασε απόλυτα φυσιολογικά, χορτάτο από αγκαλιά, έχοντας κερδίσει στο μάξιμουμ τα οφέλη από το μητρικό γάλα, σωματικά και ψυχικά και έχοντας φτιάξει αναμνήσεις από αυτό το ταξίδι που θα τις έχει για μια ζωή. Μεγάλωσε το αγόρι μου κι έχει γίνει πανύψηλος, πανέξυπνος, καθόλου μαμάκιας, καθόλου εξαρτημένος και τίποτε απ’ όλα αυτά τα “θα γίνει έτσι, θα γίνει αλλιώς” που συνήθως ακούμε όσες θηλάζουμε για πολύ καιρό. Πήγε δυο χρονιές στον παιδικό σταθμό, χωρίς ποτέ να δυσανασχετήσει, να κλάψει, να αρνηθεί και τώρα, είπαμε, άρχισε νηπιαγωγείο! Κι άμα λάχει, καβαλάει και τη μηχανή με τον κολλητό του!!!

Και η μαμά; Η μαμά αποθήλασε κι αυτή το ίδιο ομαλά; Θέλω να πιστεύω πως ναι, ήταν τόσο σταδιακός ο αποθηλασμός που έδωσε και σε μένα το χρόνο να το συνειδητοποιήσω και να το αποδεχτώ, χορτάτη κι εγώ από αυτήν την καταπληκτική εμπειρία, του να αναθρέφεις από το σώμα σου έναν άλλο άνθρωπο, σε σώμα και ψυχή.
Βέβαια, αυτό που δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω είναι η τάση για επαναγαλακτισμό, κάθε φορά που θα περνάμε μια ίωση!

Θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να ευχαριστήσω την dream team – ιδρύτριες αυτής της ομάδας και όλες τις συνδιαχειρίστριές μου. Ήταν αυτές που μου άνοιξαν τα μάτια, που μου έδωσαν τη γνώση και την εμπειρία τους και μου έδειξαν το δρόμο για το ταξίδι αυτό. Επίσης, τις ευχαριστώ που μου έδωσαν την ευκαιρία να βοηθήσω κι εγώ με την σειρά μου άλλες γυναίκες, που ήταν, είναι και θα είναι σε παρόμοια φάση που ήμουν κι εγώ. Που θα ήμουν χωρίς εσάς;;; Σας αγαπώ κορίτσια!

Κλείνοντας αυτήν την… έκθεση, ένα μήνυμα σε όλες εσάς που με διαβάσατε και κυρίως τις φρεσκομανούλες:
Κορίτσια μου, η γνώση είναι δύναμη!!! Ενημερωθείτε σωστά, αναζητήστε πληροφορίες και υποστήριξη από πραγματικά έγκυρες πηγές και αξιόπιστους ανθρώπους και μην αφήσετε ποτέ και κανέναν να σας κάνει να αμφισβητήσετε αυτό που χιλιάδες χρόνια τώρα ήταν το αυτονόητο:

Μητρικό γάλα = λευκός χρυσός, αξία ανεκτίμητη, δώρο υγείας ψυχικής και σωματικής προς το παιδί, όπλο στα χέρια της μάνας.

Φίλιππε, μονάκριβο μου αγόρι, σ’ευχαριστώ για την εμπειρία που ζήσαμε μαζί κι εύχομαι τα οφέλη της να σε συνοδεύουν για μια ζωή!

Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2015.