Έρχονται στιγμές που βλέπεις να συμβαίνει κάτι και δεν το χωράει ο νους σου. Θεωρείς δεδομένο το αυτονόητο και καταδικάζεις το απάνθρωπο. Τα τελευταία χρόνια, σχεδόν καθημερινά, έρχονται στην δημοσιότητα περιστατικά κακοποίησης παιδιών που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι στο καλό πάει λάθος και κάποιοι φτάνουν στο σημείο να μην υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη υπόσταση.
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Η 14χρονη Θεοδώρα είναι αυτιστική και πριν 2,5 χρόνια είχε πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού. Το σοβαρό περιστατικό κακοποίησης περιέγραψε, σε συνέντευξή που παραχώρησε στο nevronas.gr και στον Νικόλα Τσιλιβαράκο, η μητέρα της. Το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις με την προβολή του στην τηλεόραση και σε άλλα διαδικτυακά μέσα.
Καταγγελία κακοποίησης παιδιού με αυτισμό, με μέσο την τεχνολογία και τα social media
Καταγγελία κακοποίησης παιδιού με αυτισμό, με μέσο την τεχνολογία και τα social media
Το ψυχικό κόστος για την Θεοδώρα ήταν τεράστιο. Το παιδί βίωσε έντονη περιθωριοποίηση από το σχολικό περιβάλλον, δέχτηκε την έντονη κατακραυγή από τους συμμαθητές του, ένιωσε να ξευτελίζεται, χωρίς το ίδιο να ευθύνεται για τίποτα.
Σήμερα 3 Μαρτίου 2022, ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης, δημοσιεύουμε στο nevronas.gr το γράμμα που μας έστειλε η Θεοδώρα.
“2,5 χρόνια τώρα προσπαθώ να σε συγχωρήσω. Όμως δεν μπορώ. Ξέρεις γιατί; Επειδή εγώ σε εμπιστεύτηκα από το 1ο λεπτό κι εσύ με χρησιμοποίησες και με πρόδωσες με τον χειρότερο τρόπο. Επειδή με ξαναέστειλες στην κόλαση που με τεράστια προσπάθεια είχα καταφέρει να βγω. Νικώντας τους δικούς μου δαίμονες της αναπηρίας μου. Επειδή με γελοιοποίησες σε όλους, ενώ το μόνο που σου ζήτησα ήταν η φιλία σου. Επειδή αντί να έρθεις έστω και εχθές να μου ζητήσεις συγγνώμη, εσύ έστειλες 2 φορές τη μαμά σου να με απειλήσει. Επειδή φεύγοντας κυνηγημένη από το σχολείο ζήτησες από τους υπόλοιπους της παρέας σου να συνεχίσουν να με γελοιοποιούν μέχρι και σήμερα. Και επειδή εσύ ήθελες να σπάσεις πλάκα, εγώ σήμερα δεν θα ζούσα!
Δεν σε συγχωρώ αλλά σε λυπάμαι. Γιατί εγώ μεγάλωσα γύρω μου με αγάπη, με μία οικογένεια που με λατρεύει, ενώ εσύ δεν ένοιωσες ποτέ αυτή την ευλογία της οικογένειας. Δεν φταίω όμως εγώ γι’ αυτό. Σε λυπάμαι γιατί δεν έδωσες την ευκαιρία στον εαυτό σου να με γνωρίσει. Να αποκτήσεις μία πραγματική φίλη που δεν θα σε πρόδιδε ποτέ, που θα σε αγαπούσε και θα σε στήριζε δίχως όρους και όρια. Με έκανες να σε μισήσω, αλλά τελικά κανείς δεν σε μισεί περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό!”
Η κακοποίηση δεν χωράει πια σε καμία άλλη αίθουσα. Σε κανένα άλλο σχολείο. Σε καμία άλλη ζωή.
Η λίστα με τις υποθέσεις κακοποίησης μεγάλη…
Το σημαντικότερο που επιβάλλεται να κάνουμε όλοι μας, είναι να σπάσουμε τη σιωπή και να μιλήσουμε.
Η σιωπή είναι συνενοχή, η συγκάλυψη είναι συνέργεια.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !
Γράφει: ο Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
