Το δικαίωμα στο σώμα… Το δικαίωμα στη ζωή

Ο Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος ψήφισε κατά των αμβλώσεων υποστηρίζοντας ότι, εκτός από το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση, χρειάζεται να προστατευθεί το δικαίωμα του παιδιού στη ζωή, από τη στιγμή της σύλληψης.

του Νικόλα Τσιλιβαράκου – Κοινωνικός Λειτουργός – Σύμβουλος Επικοινωνίας

Προκειμένου να πλαισιώσει τη θέση του πραγματοποίησε συναισθηματική επίκληση θέτοντας το ερώτημα:

«Αν η μάνα μου είχε δει ότι είμαι ανάπηρος, θα με σκότωνε ή όχι;»

Απαντώντας στο ερώτημα του κύριου Κυμπουρόπουλου θεωρώ ότι η μητέρα του αλλά και κάθε μητέρα, όταν μαθαίνει ότι το έμβρυο που κυοφορεί έχει κάποιας μορφής αναπηρία, έχει κάθε δικαίωμα να αποφασίσει, αν επιθυμεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια ομολογουμένως δύσκολη συνθήκη ή όχι.

Και ναι, προφανώς θαυμάζω τις γυναίκες εκείνες που αποφασίζουν να κρατήσουν στη ζωή και να γεννήσουν ένα παιδί με αναπηρία. Χρειάζεται δύναμη ψυχής για να διαμορφώσεις ένα δίχτυ προστασίας και ασφάλειας, ειδικά όταν υπάρχει έλλειμα κοινωνικής πολιτικής και πρόνοιας, καθώς και έλλειμα κουλτούρας και παιδείας.

Ωστόσο, δεν θα μπορούσα να κατακρίνω τη μητέρα εκείνη που αποφασίζει να προχωρήσει σε άμβλωση. Το να μην αντέχεις, το να μην μπορείς, το να αισθάνεσαι ότι δεν έχεις τη δύναμη «στο εδώ και στο τώρα σου» να ανταπεξέλθεις σε μια έντονη ψυχοπιεστική κατάσταση και καθημερινότητα είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου.

Η γυναίκα που αποφασίζει να πραγματοποιήσει άμβλωση δεν βιώνει μια ευχάριστη κατάσταση, ούτε μια ιδεατή. Ακόμα περισσότερο όταν η εγκυμοσύνη είναι επιθυμητή τότε τα πράγματα περιπλέκονται.

Ωστόσο, αν προχωρήσουμε και σε άλλες αναγνώσεις είναι εύκολο να αντιληφθούμε ότι το ψήφισμα κατά των αμβλώσεων κρύβει σκοταδισμό και μεσαίωνα.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα της γυναίκας…

…να αποφασίσει, αν επιθυμεί μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη ή αν επιθυμεί το παιδί της σε ίδρυμα.

Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας να αισθάνεται ότι δεν θέλει να γίνει μητέρα.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας να προτιμήσει να κάνει καριέρα και όχι να γίνει μητέρα.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας να κάνει λάθος επιλογή.

Ας δούμε και την άλλη πλευρά. Μια μητέρα που αναγκάζεται να φέρει στον κόσμο ένα παιδί. Η πίεση αυτή την οδηγεί σε αδιαφορία, σε βία, σε έλλειψη υγιών συναισθημάτων για το παιδί της, σε ψυχική ασθένεια, σε τοξικότητα. Πιθανόν το παιδί αυτό να βρεθεί σε κάποιο ίδρυμα, ίσως να κακοποιηθεί, ίσως πάλι να μεγαλώσει με γιαγιάδες και παππούδες. Ίσως να βιώσει την εγκατάλειψη. Πολλές οι πιθανότητες και οι ευκαιρίες είναι λίγες.

Και όχι, δεν είμαστε όλοι Paulo Coelho ώστε να επιθυμούμε έντονα κάποια πράγματα και να συμβαίνουν. Δεν θα έρθει ποτέ καμία καλή νεραΐδα με το μαγικό της ραβδί για να μεταφέρει ένα μωρό από ένα ίδρυμα σε μια ζεστή κούνια. Ούτε θα του εξασφαλίσει ποτέ την οικογενειακή θαλπωρή. Και ειλικρινά, μια μάνα – όποια μάνα και να είναι αυτή – είναι σαφώς καλύτερη επιλογή από κάθε ίδρυμα.

Ως εκ τούτου το να ανοίγουμε ζητήματα στη ατζέντα, που είναι κεκτημένα δικαιώματα αν μη τι άλλο είναι επικίνδυνο, όπως και οι καιροί που διανύουμε.

Στην περίπτωση ενός βιασμού που η γυναίκα έχει παραβιαστεί, έχει κακοποιηθεί, έχει πονέσει… ποια είναι αυτή η ψήφος κατά των αμβλώσεων που θα της στερήσει το δικαίωμα να μην γεννήσει; Ποια είναι εκείνη η ψήφος που θα της στερήσει το δικαίωμα να μη γίνει μητέρα κάτω από συνθήκες βίας;

Εκτός, αν μπούμε σε θρησκοληπτικά δόγματα του τύπου «ο καλός Χριστιανός» ή σε θεωρίες του τύπου «κάθε εγκυμοσύνη είναι δώρο ζωής». Στον αντίποδα όμως μια εγκυμοσύνη εκτός από ευλογία – όταν είναι επιθυμητή – έχει τη δύναμη να είναι και κατάρα, με συνέπειες καταστροφικές, για τη μητέρα, για το παιδί αλλά και για όλους όσους τους περιβάλλουν.

Ευτυχώς οι εποχές, που οι «χασάπηδες» έκαναν κρυφά αμβλώσεις πριν κάποια χρόνια, κάτω από επικίνδυνες για τη ζωή της γυναίκας συνθήκες, έχουν παρέλθει.

Σε μια εποχή που…

…αρκετοί έφηβοι έχουν ενεργή σεξουαλική ζωή θα προτιμούσα να κάναμε λόγο για την υποχρεωτική σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.

Σε μια εποχή που πλήθος γυναικών καταγγέλλουν τη σεξουαλική, σωματική, συναισθηματική, λεκτική και εργασιακή κακοποίηση θα προτιμούσα να συζητούσαμε για ίσα δικαιώματα.
Σε μια εποχή που το δικαίωμα στο σώμα μας είναι κεκτημένο, θα προτιμούσα να μιλούσαμε για ενσυναίσθηση και όχι για βία.

Γιατί κακά τα ψέματα, όταν αναγκάζεις μια γυναίκα να γεννήσει γιατί ήταν «θέλημα Θεού», νομιμοποιείς τη βία, πατρονάρεις την ενοχή και υιοθετείς παθητικοεπιθετικές συμπεριφορές.

Δεν είναι εγωιστικό το να αποφασίζει μια γυναίκα να κάνει άμβλωση.

Εγωιστικό είναι να προσπαθήσει να μπει σε έναν ρόλο που δεν θέλει, θέτοντας σε κίνδυνο και τη ζωή του ίδιου του παιδιού, που θα έχει την ευθύνη του. Μόνο τότε, μπορούμε να συζητήσουμε για την προστασία του παιδιού στη ζωή, από τη στιγμή της σύλληψης.