Τίποτα εξ’ αποστάσεως δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με αναπηρία και τις οικογένειές τους!

Κόβοντας το Οξυγόνο στον Αυτισμό…

Η εξ’ Αποστάσεως υποστήριξη δεν αρκεί για τον Αυτισμό!

Τίποτα εξ’ αποστάσεως δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με αναπηρία και τις οικογένειές τους.

Κάτω από όλες μας τις σκέψεις ζουν τα πιστεύω μας, το ύστατο πέπλο της ψυχής.

Η σκέψη μου λοιπόν, ως μαμά παιδιού με Αυτισμό Χαμηλής Λειτουργικότητας, είναι αυτή…

της Γεωργίας Γονεή – Μητέρα ενός φανταστικού παιδιού στο φάσμα του αυτισμού

Αναστολή της λειτουργίας δομών ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης με γνώμονα την προστασία της Δημόσιας υγείας… ΑΛΛΑ με κόστος τη Ψυχική υγεία των παιδιών μας και τη παλινδρόμησή τους.

Δια Βίου εκπαίδευση, ρουτίνα, δομημένη και μη δομημένη δραστηριότητα, υποστήριξη, θεραπευτής… λέξεις που έχασαν την σημασία και την υπόστασή τους, μπροστά στον ιό COVID 19.

Μήπως όμως δεν την είχαν, ουσιαστικά;

Μήπως η θεραπευτική αγωγή του δικού μου παιδιού και του κάθε παιδιού που ζει (και ζούμε ως οικογένειες) στον εγκλεισμό, από την ημέρα διάγνωσης, είναι λιγότερης σημασίας από την οποιαδήποτε αγωγή που λαμβάνει ένας ασθενής;

Την απάντηση δίνει η ίδια η πολιτεία με την “στήριξή” της τόσα χρόνια. Και ποια είναι αυτή η στήριξη;…

Οι θεραπείες που δεν καλύπτονται επαρκώς,
Οι μη οργανωμένες δομές εκπαίδευσης και υποστήριξης,
Η μη επαρκής ιατροφαρμακευτική κάλυψη,
Η “αόρατη” βοήθεια στο σπίτι,
Οι μειώσεις και οι καθυστερήσεις πληρωμών των επιδομάτων.

Σε αυτό το χρονικό σημείο, η πολιτεία, συμπληρώνει την ανεπαρκή στήριξή της με την εξ’ αποστάσεως υποστήριξη και το εκτυπώσιμο υλικό, από το διαδίκτυο.

Καμία συλλογικότητα και αλληλεγγύη εξ’ αποστάσεως δεν μπορεί να βοηθήσει τις οικογένειες με παιδιά με αναπηρία, αυτή τη περίοδο.

Δεν μπορεί να βοηθήσει το παιδί που δεν καταλαβαίνει… γιατί δεν πάει σχολείο;… γιατί δεν βλέπει τους φίλους του;… γιατί είναι χωρίς το πρόγραμμά του;… και εκδηλώνει επιθετικές συμπεριφορές γιατί υποφέρει, και είναι κάτι που δεν μπορεί να το διαχειριστεί.

Δεν μπορεί να βοηθήσει τον φροντιστή που πληγώνεται, καθώς η κάλυψη του κενού που δημιουργήσατε είναι τεράστια.

Δεν βοηθάει τη μητέρα την ίδια που έχει να κοιμηθεί μέρες και δεν υπάρχει κάτι να απαλύνει τον πόνο από τα σπαραχτικτά συνεχόμενα ουρλιαχτά που ακούγονται από το αυτιστικό παιδί της .

Ζητώ να αναλογιστούμε πόσο επώδυνο και καταστροφικό μπορεί να είναι το «μένουμε στο σπίτι» για τις οικογένειες με παιδιά με σοβαρά αναπτυξιακά προβλήματα. Δεν είναι παιδιά κατώτερου Θεού.

Ας δοθούν επιτέλους λύσεις ουσιαστικές για τη διαβίωση και τη συμβίωσή μας.