Από τα 3 ως τα 6 του, που είχε σταματήσει να μας μιλάει, όταν τον κρατούσα στην αγκαλιά μου του ψιθύριζα στ’ αυτί…
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
– Θέλεις να σου πω ένα «μυστικό»;
– Το ξέρω ότι έχεις τη δική σου φωνή.
– Το ξέρω γιατί την θυμάμαι απ όταν ήσουν πιο μικρούλης ακόμα.
– Έχεις πολύ όμορφη φωνή.
– Θα περιμένω να την ξανακούσω, όταν είσαι έτοιμος.
– Και μέχρι τότε, θα σου μιλάω εγώ.
Με κοιτούσε με τον δικό του τρόπο, σαν να πέρναγε από μέσα μου το βλέμμα του και να έβλεπε πίσω από την πλάτη μου…
Του άρεσε να του μιλάω έτσι.
Και αργότερα, όταν με την εκπαίδευση ξεκίνησε σιγά σιγά να μιλάει, κυρίως απαντώντας μονολεκτικά σε ερωτήσεις, ή δείχνοντας και ονομάζοντας οτιδήποτε ήθελε, ερχόταν δίπλα μου και μου έλεγε «μυ-τι-κο».
Όχι για να μου μιλήσει αυτός, αλλά γιατί ήθελε να του μιλήσω εγώ, ψιθυριστά στ’ αυτί, όπως κάναμε παλιά.
Και μια μέρα, στα 9 του, καθόμασταν στο κρεβάτι μου αγκαλίτσα και βλέπαμε ένα παιδικό της Disney με τον Cuzco. Πιάνει το κεφάλι μου, το στρίβει στο πλάι, πλησιάζει στ’ αυτί μου και μου λέει ψιθυριστά «μυ-τι-κο».
Με έπιασε τρέμουλο, πίστεψα ότι θα μου πει «σ’ αγαπώ μαμα» (δεν το ‘χε πει ως τότε) και ορκίζομαι ότι ακούγονταν ήδη οι ρωγμές στην πανοπλία μου…
Και εκείνος είπε ψιθυριστά… «σα-λα-μι».
Δεν είχαμε σαλάμι, πήγα σουπερμάρκετ σε χρόνο ρεκόρ, έκλαιγα κιόλας, αλλά… γέλαγε η ψυχή μου!
Διαβάστε ακόμη…
Γνωρίζω τον Αυτισμό κάθε μέρα…
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
