Η Νάγια Αλεξίου είναι μια αξιόλογη Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής που εργάζεται στην Αγγλία. Η Ειρήνη Συνανίδου συνομίλησε μαζί της για το πως λειτουργούν τα Ειδικά Σχολεία εν μέσω πανδημίας, για την τηλεκπαίδευση, για το τι σημαίνει να εργάζεσαι στην Ειδική Αγωγή.
Ναγια σ’ ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα γι’ αυτή τη συνέντευξη. Ας ξεκινήσουμε με το να μας πεις δυο κουβέντες για τον εαυτό σου, το επαγγελματικό σου status και τα σχέδια σου.
Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση. Ονομάζομαι Νάγια Αλεξίου και είμαι απόφοιτος της οικιακής οικονομίας και οικολογίας του Χαροκοπείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Πριν από εννέα χρόνια μετακόμισα στο Λονδίνο για να κάνω το μεταπτυχιακό μου στην ειδική αγωγή, αποφοίτησα από το University College of London με τον μεταπτυχιακό τίτλο το Special Inclusive Education και αποφάσισα να παραμείνω στο Λονδίνο και να δουλέψω ως δασκάλα ειδικής αγωγής. Έχω δουλέψει σε διάφορα δημόσια και ιδιωτικά ειδικά σχολεία και συνήθως δούλευα με παιδιά με αυτισμό σε διάφορα στάδια λειτουργικότητας.
Από την εμπειρία σου, πώς πιστεύεις ότι επηρέασε η πανδημία την καθημερινότητα των παιδιών στην ειδική αγωγή στη χώρα που εργάζεσαι; Ποιες οι συνθήκες και τα δεδομένα από πέρσι έως και σήμερα;
Πριν απαντήσω θα ήθελα να κάνω μία διευκρίνιση, για την καλύτερη κατανόηση. Τα παιδιά στην ειδική αγωγή είναι ιδιαιτέρως ευάλωτα σε αλλαγές. Ιδιαίτερα αν τα παιδιά ανήκουν στο αυτιστικό φάσμα, όμως εγώ θα το πάω ένα βήμα παραπέρα. Δεν είναι μόνο ο αυτισμός που αντιμετωπίζει πρόβλημα με την διατάραξη της ρουτίνας. Γενικότερα ακόμα και τα παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες γνωρίζουν και έχουν αντίληψη στο τί να περιμένουν σε μία σχολική τάξη, ή από το σπίτι, οπότε οποιαδήποτε αλλαγή, μικρότερη ή μεγαλύτερη, τα επηρεάζει άμεσα.
Σκεφτείτε, εγώ ακόμη και να θέλω να αλλάξω ένα μάθημα κατά τη διάρκεια της ημέρας ή να κάνουμε κάτι έκτακτο και διαφορετικό, όπως άσκηση για σεισμό ή πυρκαγιά, ή να αλλάξουμε ένα δρομολόγιο, θα πρέπει τα παιδιά να είναι ενημερωμένα γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν καταστάσεις με αλλαγές σε αυτό που έχουν συνηθίσει.
Με αυτό λοιπόν τον παράγοντα κατά νου μπορείτε να φανταστείτε ότι μια πανδημία που έχει αλλάξει τις ζωές όλων μας, είχε και έχει τεράστιο αντίκτυπο και στις ζωές των παιδιών ειδικής αγωγής. Δεν έχει να κάνει δηλαδή με τη χώρα στην οποία βρίσκονται, είναι σίγουρο ότι η καθημερινότητά τους έχει αλλάξει δραματικά.
Απλά παραδείγματα από την εμπειρία μου που θα μπορούσα να σας δώσω.
Τα παιδιά ήταν αρχικά διστακτικά όταν μας έβλεπαν να φοράμε μάσκες, μας τις τραβούσαν καθώς μας είχαν συνηθίσει αλλιώς. Κάποια δυσκολεύονταν πάρα πολύ στην αναγνώριση συναισθημάτων και η μάσκα αυτό το έκανε ακόμα πιο δύσκολο. Επίσης τα γάντια μας μπορεί να τα ενοχλούσαν, συν ότι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν βασικές αρχές υγιεινής όπως το πλύσιμο των χεριών, είτε γιατί δεν είχαν το αναγκαίο αναπτυξιακό επίπεδο, είτε γιατί δεν είχαμε προλάβει να το εντάξουμε στην καθημερινή τους ρουτίνα, να το μάθουν και να το ακολουθούν. Υπήρχαν λοιπόν και μεγαλύτερα προβλήματα, όπως η τηλεκπαίδευση αλλά και μικρότερα, τα οποία βλέπεις καθημερινά μέσα στην τάξη και πιστεύω ότι αυτά ήταν μέσες-άκρες ίδια παντού.
Γενικότερα είναι αρκετά περίπλοκο. Για να καταλάβετε τί συνέβη στην Αγγλία θα πρέπει να έχετε και μια ιδέα για το πώς λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα εδώ. Θα προσπαθήσω παρόλαυτα να το περιγράψω.
Από πέρσι που ξεκίνησε η πανδημία τα σχολεία ειδικής και γενικής αγωγής ήταν ταυτόχρονα τελείως κλειστά για δύο (2) εβδομάδες (δύο βδομάδες, πριν από το καθολικό Πάσχα). Από κει και πέρα με την ανακοίνωση του πρωθυπουργού, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα ειδικής ήταν ανοιχτά, τα γενικής υπολειτουργούσαν. Ουσιαστικά δεν έκλεισαν ποτέ τα σχολεία, στην Αγγλία.
Γιατί;
Γιατί ο πρωθυπουργός είπε ότι τα σχολεία παραμένουν ανοικτά για τα παιδιά που έχουν πλάνο (αυτό λέγεται Health Care Educational Plan). Είναι αυτό που παίρνετε εσείς αντίστοιχα από το ΚΕΣΥ, είναι σαν γνωμάτευση που λέει ότι το παιδί έχει ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και χρειάζεται στήριξη. Οπότε, ήταν τα τυπικής αγωγής ανοιχτά για όλα αυτά τα παιδιά, καθώς και για τα παιδιά όσων δουλεύουν στην πρώτη γραμμή, δηλαδή τα παιδιά των δασκάλων, των υγειονομικών, των αστυνομικών, των πυροσβεστών, τον delivery workers όλων όσων θεωρούνταν essential workers μέσα στην πανδημία.
Άρα, τα σχολεία τυπικής αγωγής είχαν αυτά τα παιδιά και ουσιαστικά ήταν ανοιχτά, τα δε ειδικής, ακριβώς επειδή όλα τα παιδιά στην ειδική αγωγή έχουν τέτοιο πλάνο (Health Care Educational Plan) απλά έμειναν ανοικτά. Μετά το Πάσχα, επειδή είχαμε μεγάλη αύξηση σε κρούσματα και θανάτους (πάνω από 1000 θανάτους ημερησίως) βγήκε καινούργια ανακοίνωση του πρωθυπουργού, που έλεγε ότι τα σχολεία ειδικής παραμένουν ανοικτά, αλλά για τα ιδιαίτερα ευάλωτα παιδιά, με πολύ βαριές αναπηρίες, με πολύ μεγάλα προβλήματα συμπεριφοράς, που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων οι γονείς να τα έχουν σπίτι, είτε για κάποια παιδιά που το οικογενειακό τους περιβάλλον δεν ήταν ασφαλές για αυτά και θεωρούνταν πιο ασφαλές το να βρίσκονται στο σχολικό περιβάλλον. Έτσι, τα σχολεία μετά το Πάσχα άνοιξαν γι’ αυτές τις κατηγορίες παιδιών, με βάρδιες, με μειωμένο προσωπικό και αυτό πήγε μέχρι τον Ιούνιο. Τον Ιούνιο ανοίξαμε, αλλά το κάθε σχολείο έκανε κάτι διαφορετικό, γιατί εδώ τα σχολεία λειτουργούν σαν ανεξάρτητες μονάδες, ακόμα και αν είναι δημόσια, έχουν ευελιξία να εφαρμόζουν δικό τους πρόγραμμα… κάποια λοιπόν άνοιξαν για μισή μέρα, κάποια άλλα πήραν ακόμα περισσότερα παιδιά αν και όχι όλα…
Το σχολείο μου άνοιξε με όλους τους μαθητές αλλά για μισή μέρα… και έτσι πήγαμε μέχρι τον Ιούλιο που δουλεύουμε.
Απο Σεπτέμβρη ξεκινήσαμε κανονικά, πλήρες ωράριο, με όλα τα παιδιά και όλο το προσωπικό. Κάποια σχολεία είχαν «φούσκες» όπου δεν μπορούσες να «μπλέξεις» προσωπικό και παιδιά από άλλες τάξεις, αν ερχόσουν σε επαφή με κρούσμα η τάξη έκλεινε κ.λ.π.
Εμένα προσωπικά η τάξη μου δεν έκλεισε καθόλου. Από τα Χριστούγεννα και μετά μπήκαν και τα δωρεάν rapid τεστ που κάνουν οι εκπαιδευτικοί δύο φορές την εβδομάδα, πριν μπούμε στην τάξη μας.
Δεν φορούσαμε και δεν φοράμε μάσκες. Στο δικό μας σχολείο μάσκες και γάντια φοράμε μόνο όταν ταΐζουμε και όταν αλλάζουμε τα παιδιά.
Αυτά γενικότερα είναι το τί επικρατεί στην Αγγλία. Φέτος, είναι σαν μία κανονικότητα, οι απαιτήσεις από το κράτος είναι ότι συνεχίζουμε να εκπαιδεύουμε τα παιδιά με ολοκληρωμένο πρόγραμμα σπουδών και στόχους κανονικά και δεν έχει γίνει καμία αλλαγή ως προς αυτό. Δεν έχουμε κανένα νέο δεδομένο.
Επιτελείτε λειτούργημα όλοι εσείς οι εργαζόμενοι στην ειδική αγωγή, το έχεις δει αυτό να επαληθεύεται φέτος περισσότερο, δεδομένων των συνθηκών που έχουν αντικειμενικά δυσκολέψει τις ζωές όλων μας;
Θεωρώ, όπως έχει επαληθευτεί φέτος, ότι ναι επιτελούμε λειτούργημα. Ήταν σίγουρα και είναι πολύ δύσκολο για εμάς να δουλεύουμε κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και πιστεύω ότι το κάνει ιδιαίτερα δύσκολο το ότι γενικότερα δεν μπορούμε να βγούμε έξω, δεν μπορούμε να δούμε τους δικούς μας ανθρώπους, να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε… και το να πηγαίνεις να δουλεύεις σε μία δουλειά που και σε κανονικές συνθήκες είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ας πούμε συμπεριφορές, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις βία (λεκτική ή σωματική), όταν αντιμετωπίζεις πολλαπλές αναπηρίες, που έχεις και την σωματική κούραση, όταν όλο αυτό εντείνεται με την πνευματική κόπωση που φέρει μία πανδημία, νομίζω ότι φτάνεις στα όρια σου.
Και είναι πάρα πολύ δύσκολο.
Έχω να πω ότι γενικότερα, στις αρχές της πανδημίας, που έπρεπε να πηγαίνουμε στη δουλειά, και εδώ στην Αγγλία ήτανε ένα έρημο Λονδίνο, τα πάντα ήτανε έρημα, οι άνθρωποι φοβόντουσαν υπερβολικά, κι εμείς έπρεπε να παίρνουμε συγκοινωνίες να πηγαίνουμε στη δουλειά και με δεδομένο ότι δε γνωρίζαμε και δεν είχαμε συνηθίσει κι εμείς τα καινούργια δεδομένα, φυσικά και ένιωθα και εγώ.. έντονα..το συναίσθημα της αδικίας. Δεν θα το κρύψω είχα θυμό μέσα μου, ειδικά όταν κάποια σχολεία τυπικής εκπαίδευσης ήταν κλειστά. Αναρωτιόμουν, γιατί οι άλλοι και όχι εμείς;
Όμως η πραγματικότητα, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ότι η φύση της δουλειάς μας, στην ειδική αγωγή, είναι τέτοια που μας υποχρεώνει να είμαστε εκεί, να είμαστε παρόντες, πρόσωπο με πρόσωπο.
Δεν μπορούμε δυστυχώς να δουλέψουμε στο 100% από το σπίτι, όπως άλλες ειδικότητες, ακόμα και οι εκπαιδευτικοί της γενικής εκπαίδευσης. Οπότε, ναι, θεωρώ ότι είναι λειτούργημα. Ναι έχουμε ζοριστεί πάρα πολύ φέτος. Ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας.
Κοιτώντας πίσω έχουν φύγει -για μένα προσωπικά- τα συναισθήματά του θυμού και της αδικίας γιατί έχω συνειδητοποιήσει ότι απλά δεν γινόταν αλλιώς. Είναι η φύση της δουλειάς μας τέτοια, γι’ αυτό έχουμε επιλέξει να είμαστε δάσκαλοι ειδικής αγωγής, γι’ αυτό θα πρέπει οι άνθρωποι να επιλέγουν να γίνονται δάσκαλοι ειδικής αγωγής, όχι για τους διορισμούς, σίγουρα όχι για τα χρήματα (γιατί δεν είναι ότι πληρωνόμαστε και τους υπέρογκους μισθούς)…
Σίγουρα αν αγαπάς αυτό που κάνεις και ξέρεις ότι είναι πραγματικά λειτούργημα, μπορείς να αντιληφθείς την ανάγκη των σχολείων που πρέπει να παραμείνουν ανοιχτά σε αυτή την πανδημία.
Θα μπορούσε να είναι τα πράγματα καλύτερα; Εννοείται! Θα μπορούσε να βελτιωθεί η κατάσταση; Απόλυτα!
Όμως όλη αυτή η κατάσταση της πανδημίας ήταν ένα πείραμα, ούτε εμείς, αλλά ούτε και οι κυβερνήσεις είχαν ποτέ αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο για να έχουν εμπειρία, οπότε σίγουρα έγιναν λάθη στην πορεία… θα μπορούσαν όλα να γίνουν καλύτερα και πιστεύω ότι βελτιώνονται.
Θεωρείς ότι τα παιδιά με μέτριας έως βαριάς μορφής Νοητική αναπηρία θα μπορούσαν να ανταποκριθούν εποικοδομητικά στην τηλεκπαίδευση που εφαρμόζεται στα τυπικά σχολεία της Ελλάδας αλλά και της Αγγλίας όπου εργάζεστε;
Γενικότερα θέλω να πω ότι, από την πλευρά του μαθητή, για να είναι εποικοδομητική η εξ αποστάσεως εκπαίδευση απαιτεί ένα συγκεκριμένο επίπεδο συναισθηματικής ωριμότητας. Ακόμα και τα παιδιά τυπικής εκπαίδευσης δεν μπορούν όλα να ανταποκριθούν σε αυτό το σύστημα. Γενικότερα πιστεύω ότι δεν μπορεί ο καθένας να κάνει τηλεκπαίδευση.
Τώρα για τα παιδιά των ειδικών σχολείων, εγώ θα μιλήσω για την τάξη μου, με τα παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες, που έζησα ένα πολύ μικρό κομμάτι τηλεκπαίδευσης. Θα πω ότι δεν πιστεύω ότι μπορούσαν να ανταποκριθούν, σίγουρα όχι στο επίπεδο που εγώ θα ήθελα να είναι το μάθημά μου και η εκπαίδευσή μου.
Αυτό έγινε για διάφορους λόγους.
Αρχικά η συγκέντρωση μπροστά σε μια οθόνη δεν είναι της ίδιας διάρκειας όπως σε μία σχολική τάξη. Επίσης δεν είχαν όλοι οι γονείς πρόσβαση σε internet ή tablets, για να κάνουν τα παιδιά τηλεκπαίδευση, ενώ κάποιες κοινότητες, όπως οι ορθόδοξες εβραϊκές κοινότητες εδώ στο Λονδίνο δεν χρησιμοποιούν καν internet (αυτό ισχύει και για τη σχολεία τυπικής εκπαίδευσης). Κάποιοι γονείς δεν ήταν εξοικειωμένοι με την τεχνολογία.
Αλλά ένα πολύ βασικό κομμάτι είναι τα μέσα που έχεις για να διδάξεις μέσω τηλεκπαίδευσης. Όταν έχεις παιδιά με μιας μέτριας μορφής νοητική αναπηρία, όσοι δουλεύουν στον κλάδο γνωρίζουν, πως οι περισσότεροι μέθοδοι εκπαίδευσης είναι διαδραστικοί και αισθητηριακοί. Δηλαδή, κάνω μια ιστορία και μπορεί να παρουσιάσουμε το κάθε κομμάτι με αισθητηριακό τρόπο π.χ. βρέχει στην ιστορία; θα δώσουμε νερό στο παιδί και μία ομπρέλα… αυτό λοιπόν το κομμάτι για να το κάνω στην τηλεκπαίδευση, έτρωγε πολύ χρόνο,γιατί εγώ έπρεπε να γράφω λίστες στους γονείς για τα πράγματα που πρέπει να έχουν δίπλα τους, και δεν ήταν αποτελεσματικό. Και από τα βασικότερα προβλήματα της τηλεκπαίδευσης στην ειδική αγωγή είναι το θέμα της στήριξης.
Ειδικά τα παιδιά με κάποια νοητική αναπηρία στα σχολεία μας εδώ, έχουν μόνιμα, ένα άτομο δίπλα τους, έχουν ένα βοηθό. Στο σπίτι λοιπόν είχαν τους γονείς. Όμως οι γονείς δεν ξέρουν τον τρόπο και το ύφος της διδασκαλίας της κάθε δασκάλας, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά του σχολικού βοηθού. Όποτε τα παιδιά δεν είχαν τελικά την σωστή στήριξη.
Συνοψίζοντας: χωρίς στήριξη, χωρίς υλικά, χωρίς πρόσβαση στην τεχνολογία, χωρίς επίπεδο συγκέντρωσης, δεν μπορείς να κάνεις εποικοδομητική τηλεκπαίδευση. Πραγματικά πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι μόνο λύση ανάγκης και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, με κατευθυντήριες γραμμές για τους γονείς.
Έχει παρατηρηθεί και στην χώρα που εργάζεστε, τα παιδιά με αναπηρίες να παρουσιάζουν οπισθοδρόμηση, τάση αυτοτραυματισμού και αυξημένης επιθετικότητας κατά την διάρκεια του γενικού lockdown στις αρχές της επιδημίας που είχαν κλείσει όλες οι δομές της ειδικής αγωγής;
Προείπαμε ότι οποιαδήποτε αλλαγή στην καθημερινότητα των παιδιών, δημιουργεί πολλά προβλήματα, τα οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν συμπεριλαμβανομένης της συμπεριφοράς, όπως μπορεί να είναι οι τάσεις αυτοτραυματισμού ή αυξημένη επιθετικότητα, καθώς και στο μαθησιακό κομμάτι, στο κατά πόσο μπορούν να αφομοιώσουν την γνώση, μέσα σε ένα lockdown που ίσως να υπήρχαν κενά και απουσίες λόγω συναισθηματικής φόρτισης, σύγχυσης κλπ. Οπότε δεν θα μου έκανε εντύπωση. Δε χρειάζεται να δω στατιστικά δεδομένα.
Σίγουρα από την τάξη μου μπορώ να πω ότι τα παιδιά παρουσίασαν οπισθοδρόμηση, κυρίως επειδή, ενώ λόγω της βαρύτητας της αναπηρίας τους χρειάζονται συχνές επαναλήψεις στην καθημερινότητά τους, όταν απείχαν για βδομάδες ή και για μήνες κάποια παιδιά, αντιλαμβάνεστε ότι ξεχνούν και χάνουν σε γνωστικό επίπεδο και παλινδρομούν.
Συγκεκριμένα για την συμπεριφορά είχαμε αυξημένα περιστατικά επιθετικότητας, και αυτοτραυματισμού, γιατί ο αυτοτραυματισμός έχει να κάνει με άγχος συνήθως και όλα αυτά συνδέονται, όλα αυτά πάνε μαζί (αλλαγές – άγχος και συμπεριφορές). Σίγουρα συνέβαλε και το γεγονός ότι στο σπίτι πολλοί γονείς δεν μπορούν να διαχειριστούν τις αλλαγές που προκύπτουν στην συμπεριφορά, τις όποιες αλλαγές, τις οποίες εμείς στα σχολεία έχουμε εκπαιδευτεί να διαχειριζόμαστε. Οπότε, ναι, λογικά περιμέναμε και παλινδρόμηση και αυξημένη επιθετικότητα σε πολλές περιπτώσεις.
Ένα μήνυμα αισιοδοξίας που θα θέλατε να στείλετε στους συναδέλφους σας στην Ελλάδα;
Το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω στους συνάδελφους μου στην Ελλάδα είναι ότι:
«Κατανοώ πλήρως τα συναισθήματα αδικίας και, πιθανώς, φόβου που νιώθετε για το γεγονός ότι πρέπει να δουλεύετε κάτω απ’ αυτές τις αντίξοες συνθήκες στη χώρα, και τα κατανοώ γιατί έχω περάσει και εγώ από αυτό το στάδιο, του να νιώθω θυμό και αδικία και φόβο… Όμως θέλω να πω ότι δεν είστε μόνοι, είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό, σε όλο τον κόσμο οι δάσκαλοι Ειδικής Αγωγής έχουν ξεπεράσει τους εαυτούς τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας, γιατί πραγματικά επιτελούμε λειτούργημα και θέλω να πιστεύω ότι μόλις τελειώσει όλο αυτό, γονείς, κυβέρνηση και συνάδελφοι εκπαιδευτικοί της γενικής αγωγής θα μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά και θα αναγνωρίζουν το έργο μας πολύ περισσότερο απ’ ότι το έκαναν πριν.»
Αυτό πραγματικά το πιστεύω γιατί εδώ πέρα, γονείς συγκεκριμένα, μας έχουν ευχαριστήσει πάρα πολύ για το γεγονός ότι, ουσιαστικά, διακινδυνεύαμε την σωματική μας ακεραιότητα ερχόμενοι στη δουλειά εν μέσω πανδημίας, καθώς επίσης η κυβέρνηση στην Αγγλία έδωσε και αύξηση της τάξεως του 3% φέτος και πραγματικά ελπίζω να γίνει κάτι αντίστοιχο και στην Ελλάδα.
Επίσης συμπεριληφθήκαμε στις λίστες για τον εμβολιασμό καθώς κάνουμε εργασία υψηλής επικινδυνότητας, σε σχέση με τις υπόλοιπες ειδικότητες εργαζομένων.
Εδώ στην Αγγλία οι συνάδελφοι στην γενική εκπαίδευση δεν έχουν, όπως εμείς, προτεραιότητα στον εμβολιασμό, θα πάνε με τις κανονικές χρονολογικές λίστες. Θέλω λοιπόν να πιστεύω ότι ο τομέας της ειδικής αγωγής θα αλλάξει, και στο πώς μας αντιμετωπίζουν και μετά το τέλος της πανδημίας όλα θα είναι καλύτερα.
Θα ήθελα να κάνω ένα τελευταίο σχόλιο, μία διευκρίνηση αν μου επιτρέπετε…
Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ γιατί παρατήρησα μέσα σε διάφορα γκρουπ ελληνικά και ξένα, ότι υπήρχε μία ένταση μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής. Και αυτό γιατί υπήρχαν κατηγορίες και από τις δύο πλευρές. Οι μεν έλεγαν ότι οι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά σπίτι, γιατί θέλουν να τα «ξεφορτωθούν» εν ολίγοις και οι δε (γονείς) έλεγαν ότι δεν θέλουν οι εκπαιδευτικοί τα παιδιά στα σχολεία, γιατί βαριούνται και δεν θέλουν να πάνε στη δουλειά. Θεωρώ ότι και οι δύο αυτές απόψεις είναι λανθασμένες και ακραίες.
Πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί από την πλευρά τους φοβόντουσαν πάρα πολύ γιατί δεν είχαν αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση. Άρα εκ των πραγμάτων θα προτιμούσαν να παραμείνουν σπίτι, γιατί ξέρουν τις συνθήκες που επικρατούν στα ειδικά σχολεία και το ρίσκο της μετάδοσης του ιού.
Από την άλλη οι γονείς δεν μπορούσαν να έχουν τα παιδιά στο σπίτι, για τον απλούστατο λόγο, κατά τη γνώμη μου, ότι είναι γονείς και όχι εκπαιδευτικοί. Και δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν έχουν τα εργαλεία και την γνώση να διαχειριστούν ορισμένες καταστάσεις.
Με στεναχωρεί λοιπόν να ακούω από συναδέλφους «Γιατί δεν μπορείτε να τα κρατήσετε στο σπίτι; Μια χαρά κρατήστε τα! Εδώ κινδυνεύουμε!» γιατί αυτομάτως απαξιούν τελείως το επάγγελμά μας. Επειδή εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι ένας γονιός μπορεί να κάνει σε καλό επίπεδο τη δουλειά μου. Έχω εκπαίδευση, γνώση και εμπειρία, έχω ειδική κατάρτιση που απέκτησα με έτη σπουδών και γνωρίζω ειδικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης κρίσιμων καταστάσεων. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς μπορούμε να εξισώνουμε όλα αυτά με τον τίτλο του γονιού.
Ο γονιός μας χρειάζεται.
Πιστεύω ότι πραγματικά αυτό που κάνουμε είναι πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο.
Δεν είναι για τον καθένα.
Δεν μπορούν να το κάνουν οι δάσκαλοι γενικής εκπαίδευσης.
Δεν μπορούν να το κάνουν οι γονείς.
Γιατί είναι γονείς και είμαστε παιδαγωγοί ειδικής αγωγής.
Και θεωρώ ότι είναι πολύ λυπηρό να υπάρχουν τέτοιοι διαπληκτισμοί, αφού ο στόχος είναι ένας και είναι η ασφάλεια των παιδιών, η εκπαίδευση και ο περιορισμός του ρίσκου και για τα παιδιά αλλά και για τους ενήλικες.
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω ξανά για το βήμα που μου δίνετε.
Εγώ σ’ ευχαριστώ για την κουβέντα Ναγια.
Μια ψύχραιμη τοποθέτηση ενός εκπαιδευτικού που τιμάει το ρόλο του στην κοινότητα είναι πολύτιμη.
Για όλους μας.
Συνέντευξη: της Νάγιας Αλεξίου, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής, στην Ειρήνη Συνανίδου για την στήλη Autism Stories
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology | Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Περισσότερα για τη Νάγια Αλεξίου…
Τον τελευταίο χρόνο δουλεύει σε ιδιωτικό σχολείο με παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες και έχει το ρόλο του manager του προγράμματος σπουδών των παιδιών. Είναι δηλαδή υπεύθυνη για να βρίσκει νέα προγράμματα και παρεμβάσεις καθώς και μέντορας για τις υπόλοιπες δασκάλες που έχουν στις τάξεις τους παιδιά με πολλαπλές αναπηρίες.
Έχει δημιουργήσει μια σελίδα στο facebook και στο Instagram που λέγεται Special_education_clashroom με μοναδικό στόχο να μοιραστεί ιδέες, πρακτικές ιδέες αλλά και ολόκληρα μαθήματα και πηγές, που μπορεί να φανούν χρήσιμα σε συναδέλφους της. Είναι στα αγγλικά, παρόλ’ αυτά όμως υπάρχουν και πολλά πράγματα στα ελληνικά κυρίως στο facebook.
Δηλώνει πολύ χαρούμενη και περήφανη γι’ αυτό το εγχείρημα, ενώ παράλληλα έχει ξεκινήσει συνεργασία, μαζί με την ομάδα Συνάδελφοι Ειδικής Αγωγής και τον διαχειριστή της ομάδας. Έχουν ήδη διοργανώσει μία ομιλία ενημέρωσης πάνω στην επικοινωνία μέσα σε μια τάξη ειδικής αγωγής που πήγε πάρα πολύ καλά. Γενικότερα θέλει να διοργανώσει κι άλλες ομιλίες ευαισθητοποίησης πάνω στο χώρο της ειδικής αγωγής και να βοηθήσει και τους έλληνες συναδέλφους με την εμπειρία της σε πρακτικές και παρεμβάσεις που ίσως είναι λιγότερο γνωστές στην Ελλάδα. Μακροπρόθεσμος στόχος της είναι να ανοίξει το γκρουπ σε ένα μεγαλύτερο ελληνικό κοινό και να προσφέρει ουσιαστική βοήθεια πάνω στο κομμάτι αυτό.
