Συναντήσαμε τον Γιώργο Καλούδη στο φιλόξενο αίθριο του cafe Ωδείο Athenaeum, ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου. Ο λόγος, η ιδιαίτερη προσωπικότητα και αισθητική του ανθρώπου και καλλιτέχνη. Αφορμή, η κυκλοφορία της νέας του δουλειάς “J.S. BACH – CELLO SUITES ON THE CRETAN LYRA”- σε παγκόσμια πρώτη, καθώς και η πρώτη πρεμιέρα του έργου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 2/3/2017. Ο Γιώργος,είχε ήδη εδραιωθεί στις μουσικές μας συνειδήσεις ως ένας από τους πλέον ξεχωριστούς και πολύπλευρους μουσικούς – δημιουργούς.
Μέσα από τη συνομιλία μας, μας αποκαλύφθηκε και η ανθρωπιά του. Μας παρέσυρε στην μουσική του διαδρομή, τόσο όμορφα και αρμονικά, όπως οι κύκλοι διαχέονται στο νερό… Γιατί τί άλλο είναι το νερό, ο κύκλος, η δόνηση κι η ιαματικότητα, αν όχι το μονοπάτι για ησυχία-ηρεμία-ελευθερία;
Μας μίλησε λοιπόν για αυτά και για…
Την σχέση του με την Μουσική…
Γ.Κ— Έχω την αίσθηση ότι η σχέση μου με την μουσική υπάρχει από την ώρα μηδέν. Από τότε που ήμουν στην κοιλιά της μητέρας μου, υγρό στοιχείο, ήχος, δόνηση. Επειδή η οικογένειά μου ήταν όλοι μουσικοί, ήταν πολύ εύκολο – σαν ένα παιδάκι που μιμείται και παρακολουθεί τις προσλαμβάνουσες γύρω του – να παρατηρήσω ότι ο ήχος ήταν πάντα σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο αισθητικής (στην οικογένεια). Το ότι η οικογένεια της μητέρας μου ασχολείτο με το βιολί, την σύνθεση, την διεύθυνση ορχήστρας, το πιάνο και του πατέρα μου με την κρητική λύρα, το μαντολίνο, το λαούτο, σίγουρα με επηρέασε, όμως δεν πιστεύω πως είναι μόνο θέμα κληρονομικότητας.
Είναι θέμα επικοινωνίας κι έκφρασης της αγάπης. Αυτός είναι ο στόχος κι είναι αναπόφευκτο. Αν σε ένα μωράκι χτυπήσεις παλαμάκια, θα προσπαθήσει να σε μιμηθεί για να επικοινωνήσει. Νιώθεις να αναβλύζει αυτή η ανάγκη της επικοινωνίας και η μουσική σε βοηθάει προς την πραγμάτωσή της. Τα μουσικά όργανα δεν είναι η ίδια η μουσική αλλά εκφραστικά εργαλεία της, ενεργειακά κλειδιά της.
Έχω δει τον παππού μου να κλαίει με μια μελωδία της λύρας, αλλά και με ένα λουλούδι που φύτρωσε. Είναι διέξοδος ομορφιάς η μουσική και αφορά ψυχοπνευματικά και συναισθηματικά μονοπάτια. Νιώθω ότι η μουσική θεραπεύει τα συναισθήματά και τις ψυχές των ανθρώπων. Γράφω μουσική γιατί με γιατρεύει και με καθαρίζει. Ας ονομάσω λοιπόν τη μουσική μου προσωπικά ιαματική αλλά και ποιητική. Αυτό είναι το είδος που μου αρέσει να με προσδιορίζει, η ποιητική μουσική. Δεξιοτεχνία, ανταγωνιστικότητα, πρωταθλητισμός, κερδοσκοπία, δεν είναι τα στοιχεία που σε οποιοδήποτε είδος τέχνης προσφέρουν ίαση, αγάπη κι ελευθερία.
Το Νερό…
Γ.Κ— Είμαστε φτιαγμένοι 80% ή και παραπάνω από νερό, τα ξύλινα όργανα όπως το τσέλο και η λύρα, είναι επίσης φτιαγμένα από νερό. Οι δονήσεις γίνονται αντιληπτές, ως “μουσική”, μόνο από το ανθρώπινο αφτί, αλλά και πάλι μέσα σε νερό, αφού ταξιδεύουν μέσα στην ατμόσφαιρα στην οποία έχουμε τουλάχιστον 50-70% υγρασία. Πετάς μια πέτρα στο νερό και αρχίζουν να απλώνονται ομόκεντροι κύκλοι και η διάχυση ταξιδεύει. Είμαστε φτιαγμένοι και καθορισμένοι από αυτές τις δονήσεις. Ακόμα και η σκέψη επηρεάζει το νερό (που είμαστε φτιαγμένοι) και έτσι μπορεί να επηρεάσει το σώμα. Ποιά είναι λοιπόν η προδιάθεση πριν την πράξη, ως γενεσιουργός αιτία; Η σκέψη μίας γιαγιάς που φτιάχνει και σερβίρει στα πιάτα το φαγητό, οι σκέψεις των γονιών για τα παιδιά τους, η πρόθεση ενός θεραπευτή πριν αρχίσει την θεραπεία, η πρόθεση του/της μουσικού, του/της ηθοποιού, του/της χορευτή/ριας, πριν ακόμα αρχίσουν να παίζουν; Η γενεσιουργός αιτία και η πρόθεση του γιατί ξεκινάς να κάνεις τ’ οτιδήποτε, παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην ζωή μας. Επηρεάζει, με τον πιο αυθεντικό τρόπο, το νερό που είμαστε φτιαγμένοι.
Την Θεραπευτική αξία της μουσικής…
Γ.Κ— Η θεραπευτική αξία δίδεται από την ίδια την φύση και δίνει την δυνατότητα της αυτο-ίασης.
Η μουσική θεραπεύει άμεσα το νερό, που είμαστε φτιαγμένοι. Είναι θέμα του κάθε ανθρώπου να πάρει αυτήν την απόφαση για τον εαυτό του. Καθώς περνάγανε τα χρόνια, παρατηρούσα ότι πολλές συνθήκες και αξίες της θεραπείας κρύβονται στους ήχους. Υπάρχει η θεραπευτική ιδιότητα στους ήχους, κι αυτό δεν είναι κάτι που λέω μόνον εγώ. Το έχουν πει χιλιάδες χρόνια πριν στην Αρχαία Ελλάδα, και κάθε φορά που το διαπιστώνω ή το συναντώ, με ξαφνιάζει σαν να το ανακαλύπτω για πρώτη φορά.
Αυτό φυσικά συμβαίνει με όλες τις τέχνες (η θεραπευτική ιδιότητα), απλά η μουσική εμπεριέχει την άμεση πρόσβαση στη δόνηση, είναι η Τέχνη της άμεσης δόνησης, κι αυτό μετατρέπεται σε βιωματική εμπειρία αυτόματα. Έχουν πει για την μουσική ότι είναι η Αόρατη Τέχνη. Δεν την βλέπεις μπροστά σου, είναι αέρας, είναι αίσθηση. Χρησιμοποιώ λοιπόν τη μουσική για αυτοθεραπεία καταρχήν και μετά αφού έχω καθαρίσει, προσπαθώ ν’αφήσω αυτές τις ποιότητες να προσφερθούν και σε άλλους, ακριβώς όπως κάνει κι ένας θεραπευτής, χωρίς όμως να θεωρώ τον εαυτό μου θεραπευτή κανενός.
Σε κάθε συναυλία σκέφτομαι… “μακάρι αυτές οι ποιότητες ν’ αγγίξούν κι έναν ακόμα. Κι ένας ακόμα είναι πολύς”, δεν είναι λίγη, μία και μόνο ψυχή. Η ίδια η φύση θα είναι πάντα εκεί και θα μας προσφέρει απλόχερα, αν της επιτρέψουμε, αυτές τις ποιότητες. Παίζω μουσική για να γίνω καλύτερος άνθρωπος κι αυτό δεν είναι εγωισμός, είναι αυτοεκτίμηση.
Η οδηγία στ’ αεροπλάνα είναι να φορέσεις πρώτα εσύ την μάσκα, για να μπορείς να βοηθήσεις αυτούς που σ’ έχουν ανάγκη. Ένας άρρωστος γιατρός, δεν πάει να θεραπεύσει. Οφείλουν όλοι οι ερμηνευτές, οι οποίοι θεωρούν πως αυτό που κάνουν είναι ανακοινώσιμο, να προσδιορίζουν αυτή την αιτία και να μην την ξεχνούν. Αυτή είναι η δική μου, γενεσιουργός μου αιτία.
Την Τεχνολογία και την Επικοινωνία…
Γ.Κ— Αναπόφευκτα χρησιμοποιώ κι εγώ πολύ την τεχνολογία για την ηχογράφηση και παραγωγή των δίσκων μου, αλλά “την κλείνω” όταν χρειάζομαι ηρεμία, ησυχία και μελέτη για να εξελιχθώ. Παλαιότερα, όταν η τεχνολογία δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη, η καλλιτεχνική επικοινωνία ήταν πιο ουσιαστική και βαθύτερη. Ο κόσμος μελετούσε με υπομονή, διάβαζε βιβλία. Σήμερα η “πολλή” τεχνολογία, ουσιαστικά μπλοκάρει την ανάγκη για επικοινωνία και μπερδεύει τα ένστικτα. Κάνει τον άνθρωπο όχι μόνο ν’απομακρύνεται απ’την φύση, αλλά να ζει ξεδιάντροπα απέναντί της, κάνει τους καλλιτέχνες να μην συναντιούνται. Παρ’ότι οι ευκολίες της τεχνολογίας είναι πολλές και δεν μπορούμε πλέον να ζούμε χωρίς αυτήν, δεν μπορεί σε καμμία περίπτωση ν’αντικαταστήσει τις ανθρώπινες ποιότητες στις τέχνες. Συναντώ όλο και περισσότερο νέους μουσικούς που αντί να μελετούν με υπομονή, υπηρετούν οθόνες και κουμπιά.
Οι τέχνες όπως η μουσική είναι το τελευταίο άντρο της ανθρώπινης ελευθερίας που μπορεί να επαναφέρει τον άνθρωπο στην φύση του. Να του θυμίσει σε ποιό χωροχρόνο ανήκει. Αυτό συνέβαινε σε όλη την παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας και θα είναι πάντα η παγκόσμια γλώσσα συναισθήματος κι επικοινωνίας. Ευχής έργο να χρησιμοποιούμε εμείς την τεχνολογία, κι όχι αυτή!
Το Όραμά του…
Γ.Κ— Αυτό που οραματίζομαι δεν είναι εύκολο, ούτε αυτονόητο και δεν μας το προσφέρει κανένας άλλος, εκτός απ’τον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’αυτό ζω διαρκώς σε μια καθημερινή αναζήτηση και προσπάθεια να είμαι ακριβής, για το ποιά είναι η σωστή διαδρομή προς τα εκεί… προς την ελευθερία. Αισθάνομαι πως πρέπει να παλεύεις με “τα θηρία”, για να φέρνεις τον εαυτό σου σε θέση, να μπορείς να παρέχεις σαφείς προτεραιότητες στο τι αξιολογείς για εσένα ως σημαντικό. Αυτή η διαδικασία είναι αυτογνωστική και δεν είναι τυχαία, είναι προσωπική απόφαση κι επιλογή. Το όραμά μου είναι το ελεύθερο ταξίδι προς τον προορισμό μου, ό,τι δηλώνει για τον καθένα αυτό. Προσπαθώ να δημιουργώ φανταστικά περιβάλλοντα και τοπία στα οποία μου επιτρέπω να ζω ελεύθερος, γιατί μου λείπει απ’την καθημερινή ζωή. Δεν ζούμε ελεύθεροι. Θέλω να μπορώ να εκφράζω την φύση μου και την ελευθερία μου. Το όραμα μου είναι συνώνυμο της ελευθερίας μου.
Το κοινό…
Γ.Κ— Το κοινό είμαστε όλοι μας, εσύ κι εγώ και όλοι μας. ‘Το κοινό’… δεν υπάρχει απροσδιόριστα . Καταλαβαίνει κι αισθάνεται πολύ καλά, το κάθε ακροατήριο. Αυτό που δίνεις αυτό παίρνεις, δεν μπορεί κανένας να κοροιδέψει την ανθρώπινη διαίσθηση, κι αυτό σου επιστρέφεται πολλαπλασιασμένο. Το έργο που προσφέρεις ως δημιουργός πρέπει να είναι καθαρό και καλά φιλτραρισμένο. Δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από φίλτρα νερού και πρέπει να το προσφέρουμε πεντακάθαρο, από εγωισμούς κι αλαζονεία, με μία σημαντική διαφορά, πως το νερό δεν είναι δικό μας, … είναι Αλλουνού! (…δείχνει προς τα επάνω!). Δεν μπορεί ν’ανεβαίνεις πάνω σε μία σκηνή, ξεβράζοντας έναν ανεξέλεγκτο εγωισμό και να εμμένεις να γίνεις αποδεκτός. Αισθάνεσαι τις προθέσεις του άλλου, την αγάπη, την ποιότητα που αναβλύζει μέσα απ’τα βιώματά του.
Τον εγκέφαλο μπορεί να τον ξεγελάσουμε, την διαίσθηση και το ένστικτό όμως ποτέ. Υπάρχει ισοτιμία ανάμεσα σε πομπό (καλλιτέχνη) και δέκτη (κοινό) και είναι συμπτωματικοί αυτοί οι ρόλοι, αφού πολύ εύκολα μπορεί να αλλάξουν. Υπάρχει κι αυτή η σύγχυση μεταξύ διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Η μουσική που γράφω και που μου αρέσει να ερμηνεύω, ανήκει μόνο στο ψυχαγωγικό κομμάτι. Ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα της εποχής μας είναι πως η ψυχαγωγική μουσική δεν μπορεί να είναι διασκεδαστική. Η επίδραση της διασκεδαστικής μουσικής διαρκεί μόνο μία στιγμή, όπως το fast food, ενώ η ψυχαγωγική μουσική διαρκεί για πάντα μέσα μας.
Τον Bach…
Γ.Κ— Είναι ο μοναδικός! Πρόκειται για ανθρώπινη διάνοια! Είχε τεράστια πνευματική έκφραση, της μουσικής που έγραφε. Το συγκεκριμένο έργο, οι Σουίτες για σόλο βιολοντσέλο, έχει χαρακτηριστεί “The Book Of Books” κι είναι ίσως το πρώτο έργο μονοφωνικής γραφής που υπαινίσσεται τετράφωνη αρμονία. Η Σουίτα εκείνη την εποχή συνοδευόταν από basso continuo, από ένα τσέμπαλο και μία βιόλα da gamba. Ο επίσημος τίτλος του έργου, που ο τσελίστας Pablo Casals ανακάλυψε σ’ένα παλαιό βιβλιοπωλείο, ήταν “Σουίτες για ασυνόδευτο βιολοντσέλο”. Ο J.S.Bach έγραφε εκκλησιαστική μουσική, ο τρόπος όμως σύνθεσης, όπως εξελίσσει τις φούγκες και την αρχιτεκτονική των συνθέσεών του, έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι μοιάζει με την ελικοειδή σπείρα της δημιουργίας, τον πολλαπλασιασμό του κυττάρου. Αναβλύζει η ποιότητα, με την έννοια της αρμονικής προόδου.
Επειδή λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά τα συστατικά στην φύση μας, ήταν επόμενο να υπάρξει η ανάγκη να “μεταφραστούν” και να μας προσφερθούν ξανά και φρέσκα σήμερα, με μία άλλη ματιά. Φυτρώνει ένα πράσινο κλαράκι πάνω σε μια άγρια πλαγιά με απότομα βράχια και μένουμε άναυδοι! “Πως μπόρεσε και φύτρωσε αυτό εδώ, σ’αυτές τις ακατάλληλες συνθήκες!”, λέμε όλοι! Η ομορφιά και οι ποιότητες της ζωής θα βρίσκουν πάντα διέξοδο για να μας προσφέρονται. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη να γίνεται αυτό, για να ζούμε εμείς καλύτερα σαν άνθρωποι.
Τη Λύρα και το Τσέλο…
Γ.Κ— Η κρητική λύρα είναι το πρώτο έγχορδο με δοξάρι, στην Ευρώπη. Μετά έγινε η οικογένεια της βιόλα ντα γκάμπα στην Ιταλία, το μπαρόκ βιολί, κι αργότερα ο Νικολό Αμάτι το 1538 σχεδίασε το βιολί. Η κρητική λύρα είναι πρόγονος του βιολοντσέλου, το όργανο για το οποίο γράφτηκαν οι σουίτες. Ερμηνεύεται δηλαδή το έργο από την προγιαγιά του τσέλου, την κρητική λύρα, και μάλιστα στις αυθεντικές τονικότητες του συνθέτη. Για τον σκοπό αυτό έπρεπε να προσθέσω στην κρητική λύρα μία τετάρτη, χαμηλή ντο χορδή του τσέλου.
Από την πρώτη σκέψη προσθέσεως της τετάρτης χορδής στην κρητική λύρα μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου, μεσολάβησε ένα διάστημα 12 ετών, αδιάκοπης έρευνας, μελέτης, προσαρμογής, δημιουργίας δύο οργάνων (για πρώτη φορά), ηχογραφήσεων και παραγωγής του δίσκου. Φυσικά υπάρχουν μεγάλες διαφορές στον τρόπο ερμηνείας ενός βιολοντσέλο από μία κρητική λύρα, αλλά καθ’όλη την διάρκεια των 12 ετών πάντα αισθανόμουν ότι η ερμηνεία του έργου στην λύρα προσδίδει μία σπανία αυθεντικότητα. Αυτό που ερμηνευτικά την εποχή του Μπαχ θεωρείτο, αργό-γρήγορο ή δυνατά-σιγά, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που θεωρούμε εμείς σήμερα, ή τουλάχιστον μετά την βιομηχανική επανάσταση. Αυτό που επίσης βοηθάει πολύ σ’ αυτή την αυθεντικότητα είναι και η φυσική τεχνική της κρητικής λύρας, όπου η νότα δεν παράγεται πατώντας την χορδή με το δάχτυλο πάνω στην ταστιέρα, όπως γίνεται με το βιολί με το βιολοντσέλο, αλλά ακουμπάμε η χορδή στο πλάι με το νύχι του δαχτύλου. Επίσης ότι η τεχνική του δοξαριού που χρησιμοποιώ είναι η μπαρόκ ερμηνεία του δοξαριού και το μπαρόκ κράτημα. Η κρητική λύρα, ως προγιαγιά του βιολοντσέλου, ερμηνεύει το έργο με τον δικό της τρόπο. Γίνονται πράγματα που θέλει και δεν γίνονται πράγματα που δεν θέλει. Ο ρόλος μου ήταν να σεβαστώ τα όρια της και να ακούσω τι επιθυμεί. Με τα χρόνια έχουν χαθεί τα όρια, του τί επιθυμεί η κρητική λύρα και τί επιθυμεί η δική μου ερμηνεία. Αυτά τα δύο έχουνε γίνει ένα. Υπάρχει κοινός παρονομαστής της βασικής αιτίας για την δημιουργία του συγκεκριμένου έργου, που είναι η ίαση! Η πνευματικότητα του έργου του Μπαχ, η ιαματικότητα της κρητικής λύρας, καθώς και η ιαματικότητα που ένιωθα σαν ερμηνευτής, στο συνδυασμό των δύο.
Μπορεί να παραξενεύει κάποιους αυτή η προσπάθεια, αλλά για την δική μου τη ζωή ήτανε κάτι πολύ φυσιολογικό. Είμαι τρίτη γενιά τσελίστας, (στην οικογένειά του βιολιού), από την Κερκυραϊκή οικογένεια μου και τέταρτη γενιά λυράρης από την Κρητική. Αποφάσισα να δω τις ομοιότητες σ’ αυτά τα δύο όργανα και όχι τις διαφορές και να με αφήνουν αδιάφορο οι κοινωνικές πεποιθήσεις. Έχουμε συνηθίσει το βιολοντσέλο σε μία εκκλησία και την κρητική λύρα στα πανηγύρια. Όλη μου τη ζωή ένιωθα πως η λύρα δεν είναι μόνο του πανηγυριού. Ζει μέσα της όλη αυτή η ποιητική ποιότητα, από αρχαιοτάτων χρόνων, και μπορεί να εκφραστεί μέσω της λύρας, όπως με κανένα άλλο μουσικό όργανο! Τα δύο όργανα είναι φτιαγμένα από νερό, η κρητική λύρα έχει το σχήμα του δακρύου, το σχέδιο του τσέλου είναι εμπνευσμένο από την αρχή του κύκλου. Η ομοιότητα τους είναι η ποιητική και η πνευματική προσέγγιση.
Δείτε το Βίντεο…
Για την προσωπική μου αισθητική ακούω και το βιολοντσέλο και την κρητική λύρα, μέσα σε μια εκκλησία. Ψυχαγωγείται μοναδικά η ψυχή, μέσα από τον δρόμο του δοξαριού, και στα δύο αυτά όργανα. Η ίδια η τέχνη και οι ποιότητες της, καλά κάθονται εκεί που κάθονται! Δεν έχουν ανάγκη από εμένα να παίξω μουσική για να υπάρχουν. Εγώ έχω ανάγκη να πλησιάσω αυτές τις ποιότητες για να ζω καλύτερα σαν άνθρωπος, για όσο μου μένει να ζήσω!
Αν δεν παίξω εγώ μουσική θα παίξεις εσύ, ο άλλος… θα παίξει ίδια η φύση! Όλες οι τέχνες την φύση μιμούνται!
Οπότε μέσα από το έργο του Μπαχ, την λύρα, την ερμηνεία, βρίσκονται οι προσπάθειες πολλών ανθρώπων μέσα στους αιώνες και όχι ενός. Πρόκειται για ένα φιλτραρισμένο απόσταγμα, που ξαναφέρνει με άλλο μέσο, αυτές τις ποιότητες στις ημέρες μας. Η κρητική λύρα μεταφέρει το συγκεκριμένο έργο στη σημερινή εποχή, με έναν τρόπο ιαματικό, χρήσιμο κι απαραίτητο! Η αξία λοιπόν του έργου βρίσκεται στην αιτία και στις ποιότητες της δημιουργίας του έργου από τον Μπαχ, στην αιτία της δημιουργίας της κρητικής λύρας, από τον αρχαίο μας πολιτισμό, (όπου το σχήμα της είναι εμπνευσμένο από την αρχαία ελληνική λύρα του Απόλλωνα), από την προσωπική μελέτη του ερμηνευτή πάνω στο συγκεκριμένο έργο με το βιολοντσέλο, (μέσα σε μία ιστορία τριών αιώνων), τα βιώματα του ερμηνευτή και η γενεσιουργός αιτία της μεταφοράς του συγκεκριμένου έργου, σε αυτό το αρχαίο ελληνικό όργανο. Ξεκίνησα με κλασσική μουσική και λύρα ως τα 12, συνέχισα με τσέλο και με επανέφερε στην λύρα το έργο του Μπαχ, οι σουίτες για σόλο βιολοντσέλο. Η ιστορία της ζωής μου σε μία γραμμή! Με αυτό το έργο τιμώ τους παππούδες μου τις γιαγιάδες μου και όλους τους προγόνους μου!
Την Διδασκαλία και την Μουσική…
Γ.Κ— Μετά την τιμητική πρόσκληση που είχα από την Λούλη Ψυχούλη, το καλοκαίρι του 2014, ανέλαβα την τάξη του βιολοντσέλου, στο ωδείο Athenaeum, στο Θησείο. Ένιωσα το πλήρωμα του χρόνου, για πράγματα που είχα να πω και να μοιραστώ, πως είχε έρθει η ώρα να ξεκινήσω τη διδασκαλία. Η πρόταση της Λούλης Ψυχούλη, την οποία θαύμαζα και αγαπούσα απεριόριστα από μικρό παιδί, μου το επιβεβαίωσε. (Στο Athenaeum γράφτηκα όταν ήμουν 12 χρονών και πήρα και το δίπλωμα μου στο τσέλο). Η διδασκαλία είναι κάτι που με εμπνέει και μου αρέσει πάρα πολύ. Την σέβομαι τρομερά σαν διαδικασία και δεν το θεωρώ ούτε εύκολο ούτε δεδομένο να έχει κανείς το χάρισμα της. Υπάρχουν πολλοί καλοί σολίστες που δεν είναι καλοί δάσκαλοι, και πολύ καλοί δάσκαλοι που δεν είναι σολίστες. Δεν σημαίνει ότι αν είσαι καλός στο ένα, έχεις και το άλλο. Είναι δύο εντελώς διαφορετικοί δρόμοι.
Διδάσκω ανθρώπους που αγαπούν το βιολοντσέλο, με εμπιστεύονται, και υπάρχει ο αμοιβαίος σεβασμός. Μου αρέσει να διδάσκω όλες τις ηλικίες και όλα τα επίπεδα. Διδάσκω τον “Δρόμο του δοξαριού”, όπως μου αρέσει να λέω. Η τεχνική του δοξαριού είναι η πρώτη στην ανθρώπινη ιστορία, που έχουμε τριβή δύο υλικών κι αντί να ανάψει φωτιά, δημιουργούνται ιαματικές δονήσεις! Πριν από αυτή την τεχνική, διάρκεια ήχου είχαμε μόνο με στην ανθρώπινη φωνή και στους αυλούς, ή σε μία μεγάλη τεντωμένη μεμβράνη, η οποία είχε διάρκεια. Δεν είναι εύκολο για κάποιον να αποκτήσει τις τεχνικές της ερμηνείας του δοξαριού,όντας αυτοδίδακτος. Πρόκειται για μία τέχνη που χρειάζεται διδασκαλία, χρειάζεται μύηση, μέσα από μία ιστορία πολλών αιώνων, ερμηνευτών και δασκάλων που την έχουνε εξελίξει.
Σέβομαι πολύ την αγάπη όλων των μαθητών για τη μουσική και για το βιολοντσέλο, ανεξαρτήτως επιπέδου. Ο στόχος μου, από το πρώτο κιόλας μάθημα, είναι μία αντίστροφη μέτρηση αυτονόμησης, όπου ο μαθητής αρχίζει σιγά σιγά να μην χρειάζεται τον δάσκαλο. Μου αρέσει να αισθάνομαι ότι βοηθάω στο να πολλαπλασιαστεί η αγάπη του κάθε μαθητή, για τη μουσική και για το βιολοντσέλο. Μου αρέσει να βοηθάω ουσιαστικά όσο καλύτερα μπορώ, μέσα από την προσωπική μου εμπειρία σαν επαγγελματίας μουσικός και σαν λάτρης της τέχνης του δοξαριού!
Περισσότερα για τον Γιώργο Καλούδη : www.yiorgoskaloudismusic.com
Ακολουθήστε τον Yiorgos Kaloudis
Photos by Lampros Papanikolatos
Συνέντευξη: του Γιώργου Καλούδη, στους Τατιάνα Γκαρδιακού και Νίκο Παγίδα
