Ο Σταμάτης είναι πολύ πολύ πολυτάλαντος! Τραγουδάει, χορεύει, παίζει θέατρο, σκηνοθετεί, συνθέτει μουσική, ενορχηστρώνει, γράφει στίχους και θεατρικά έργα, παίζει κιθάρα, φλάουτο και πιάνο μεταξύ πολλών άλλων δεξιοτήτων.
Το φθινόπωρο κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο – cd με τίτλο «Μάνα» (εκδόσεις iWrite), στο οποίο βασίστηκε και η ομότιτλη θεατρική παράσταση που μπορείτε να παρακολουθήσετε κάθε Παρασκευή από 12/10 – 28/12, στη Θεατρική Σκηνή του Faust.
Αν τα καταφέρετε δηλαδή! Εμείς μετά βίας βρήκαμε θέση για την Παρασκευή 23/11, καθώς όλες οι παραστάσεις για τη «Μάνα», μέχρι στιγμής, είναι sold out! Εκεί, φυσικά, θα μπορείτε να προμηθευτείτε και το βιβλίο – cd ως πρόγραμμα της παράστασης, αλλά κυκλοφορεί και στα μεγάλα βιβλιοπωλεία της Αθήνας (Ιανός, Πολιτεία, Πρωτοπορία, Book Plus κ.α.).
«Όταν δεν είχα τίποτα άλλο να προσθέσω στο κείμενο, κατάλαβα ότι είχε ολοκληρωθεί!»
Μερικές μέρες αφότου είδαμε αυτό το υπέροχο έργο, ο Σταμάτης Πακάκης δέχτηκε να μας φιλοξενήσει σπίτι του για μια εκτενή συζήτηση πάνω στα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η πένα του ως συγγραφέα, σκηνοθέτη, παραγωγού και πρωταγωνιστή της παράστασης. Στην πραγματικότητα, βέβαια, δυσκολεύεσαι να δώσεις τον τίτλο του πρωταγωνιστή ακόμα και στην ίδια τη «Μάνα», διότι και οι 6 ηθοποιοί – τραγουδιστές του θιάσου έχουν τη στιγμή του ο καθένας τους, για το πασίγνωστο γουορχολικό δεκαπεντάλεπτο της δόξας.
Περί τίνος, όμως, ο λόγος; Τι πρέπει να περιμένει κάποιος θεατής που δεν έχει πετύχει το teaser, το trailer ή ακόμη και το music video «Μάνα» στο YouTube και τα social media;
Μουσικό Ψυχολογικό θρίλερ με δόσεις αλήθειας και ψέματος. Σε κάνει να αναρωτιέσαι, να θυμηθείς και να αναθεωρήσεις προσωπικά σου βιώματα που καθρεφτίζονται μέσα από την τέχνη με χιούμορ και σοβαρότητα, το καθένα εκεί που του αρμόζει σε τέλεια δοσολογία.
«…Η έμπνευσή μου είναι ουσιαστικά μια ευαισθητοποίηση κατά της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης ανηλίκων από περιστατικά που μάθαινα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τις ειδήσεις. Αυτό ήταν η αφορμή για να αρχίσω να παρατηρώ τον ρόλο της «μάνας» στον περίγυρό μου… Ξεκίνησα το γράψιμο το 2009 και το 2010 γεννήθηκε η ιδέα… Μέχρι το 2012 υπήρχε ένας βασικός κορμός αλλά με διάσπαρτα κείμενα και μουσικές… Το 2017 έγινε πραγματικότητα η πρώτη ολοκληρωμένη προσωπική δουλειά μου…»
Και φτάνουμε αρχές του 2018 όπου γίνεται η ηχογράφηση στο studio και τα γυρίσματα για το βίντεο κλιπ. Από αυτά φαίνεται ξεκάθαρα η σουρ-ρεάλ και θεατράλε αισθητική που θα ακολουθήσει ο δημιουργός, κάτι που το κοινό δείχνει να αποδέχεται και να αναζητά. Προφανείς για το κοινό επιρροές από Tiger Lillies, Tim Burton, Neil Gaiman, Betty Davis, Tennessee Williams και το ρεύμα steampunk – Victorian (1835 – 1903), πλην όμως ασυνείδητες για τον ίδιο. Όσοι βέβαια τον γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν την αγάπη του για τα ημίψηλα καπέλα και το μυστήριο, οπότε και τα περιμένουν από αυτόν. Ευτυχώς η παράσταση είναι όλα όσα υπόσχεται και πολλά ακόμα περισσότερα.
«Η σκηνοθεσία (του έργου) είναι μεταξύ σωματικού θεάτρου αλλά και κινηματογράφου, στο μυαλό μου είναι ένα γρήγορο μοντάζ…»
Έξι ηθοποιοί επί σκηνής σε μια άρτια παράσταση από όλες τις απόψεις (ρυθμού, συντονισμού, σκηνοθεσίας, κινησιολογίας, ερμηνείας, φωτισμών, κοστουμιών και σκηνικών).
«…Ιδανική παράσταση για πρακτική Ψυχολογίας!…»
Με πυξίδα τους το άκρως ψυχολογικό – ονειρικό, διαχρονικό αλλά και οικείο κείμενο του Σταμάτη, αγγίζουν τους φόβους, τα όνειρα και τις αναμνήσεις τους με μαεστρία. Μια μαεστρία – παγίδα από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει ο θεατής. Σαν την Αλίκη που κυνηγάει τον λαγό και πέφτει στο λαγούμι, φοβάται, εξερευνά με περιέργεια, φεύγει διαφορετικός στο τέλος. Λίγο πιο ενήλικος και συμφιλιωμένος με τον εαυτό του.
Σαν τα «Έξι πρόσωπα που ζητούν συγγραφέα» αλλά αυτή τη φορά σαν αντίθετος Λουίτζι Πιραντέλλο, ο Σταμάτης Πακάκης ενδίδει στους χαρακτήρες αυτούς, «Μάνα», «μικρή Κόρη», «μικρός Γιος», «νεαρή Γυναίκα», «Κούκλα», «Ύπνος» και ένα αρκουδάκι με ραμμένο στόμα για να μη γίνει ο έβδομος. Η απουσία του «Πατέρα», μια φωτογραφία που την κοιτάει η «Μάνα» και έρχεται ο «Ύπνος» να γίνει ο Καθρέφτης της Βασίλισσας. Και γίνεται Μπαμπούλας για τα παιδιά και παρατηρητής και τόσα άλλα. Τίποτα δεν είναι de facto ή de jure για κανέναν τους και όλοι μπορεί να είναι δύο ή ένας αντί για έξι ή και παραπάνω.
Η επιλογή δική σας.
Πώς όμως «κουρδίζεται» τόσο καλά μία performance;
«…Ήξερα ακριβώς τι ήθελα από τον κάθε συνεργάτη… Κάναμε προσωπικές πρόβες με τον καθένα (από τους ηθοποιούς) για 15 μέρες πριν τις ομαδικές (πρόβες) που κράτησαν έναν μήνα… Είχα κάνει κάτοψη του χώρου και πάνω της σχεδίαζα τη σκηνοθεσία, τις χορογραφίες και τους φωτισμούς… Πιστεύω στις ικανότητες της νέας γενιάς… Όλοι επιλέχθηκαν από ακρόαση εκτός από τη Ράνια (Ουρανία Φουρλάνου στον ρόλο της Κούκλας)… την ήξερα από άλλη συνεργασία μας και η αρχική ιδέα (για τον ρόλο της) εξελίχθηκε σύμφωνα με τη Ράνια…»
Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που βρίσκεται στο «director’s cut», ας πούμε, και τελικά δεν εμφανίζεται στην παράσταση;
«…Στο cd το «Αρκουδάκι» έχει ρόλο και ακούγονται και κάποιες άλλες φωνές…»
Πάραυτα μεγάλο ρόλο έχει η μουσική στην παράσταση. Πόσα κομμάτια παίζουν;
«…8 τραγούδια από τα συνολικά 37 tracks μαζί με το sound design…»
Τι θέλεις να πετύχεις;
«Θέλω να ανεβάζω έργα αυτής της αισθητικής με μουσικότητα και σωματικότητα… Με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία… Ένας ηθοποιός πρέπει να είναι παρών στη σκηνή, χωρίς απαραίτητα μουσικές ή χορευτικές γνώσεις, αλλά με ενεργοποιημένες αισθήσεις και αντιδράσεις σε ό,τι συμβαίνει γύρω του.»
Πριν κλείσουμε την τρίωρη (!) κουβέντα μας τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη «Μάνα» και τι για τον Σταμάτη;
«…Υπάρχει ενδιαφέρον από γυμνάσια και λύκεια για να μας παρακολουθήσουν… Και μας έγινε πρόταση από γνωστό διεθνές φεστιβάλ να συμμετάσχουμε στα ελληνικά με υπέρτιτλους!… Τώρα έχω να πάω στην πρόβα… Δεκέμβριο και Φεβρουάριο θα παίζω στο θέατρο Ολύμπια τον Ερμή στο «Ορφέας στον Άδη» του Ζακ Όφενμπαχ σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη, και από Ιανουάριο στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στο έργο του Θεόφραστου Σακελλαρίδη «Ο Βαφτιστικός» στο μουσικό σύνολο, θα κάνω τον Μίμη, σε σκηνοθεσία Γ. Πέτρου και στο έργο «Οι Στοιχειωμένοι (the Haunted)» του Δημήτρη Μαραμή…»
Για να πω την αλήθεια, στην αρχή, ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια για τον 2ο όροφο όπου είναι η αίθουσα θεάτρου (λειτουργεί ανελκυστήρας για ΑμεΑ) και βλέποντας κάποιους από τους ηθοποιούς να είναι χαμένοι σε έναν δικό τους κόσμο παρόλο που βρίσκονταν ανάμεσά μας, σα να ζωντάνεψαν η Σαντάγκο, η Άνναμπελλ και ένα μέλος από την Οικογένεια Άνταμς, φοβήθηκα. Όχι μη μου επιτεθούν, αλλά επειδή συνήθως στο θέατρο αυτές οι τεχνικές παραμένουν στη «μάσκα», στο εξωτερικό σχήμα εκφράσεων και κινήσεων, δίχως εσωτερική υπόσταση. Άλλες φορές πάλι, συναντάς ηθοποιούς που μπαίνουν τόσο βαθιά στο πετσί του ρόλου που σε κάνουν να νοιώθεις ενοχές που είσαι ζωντανός και δεν περνάς τα μαρτύριά τους…
Στη «Μάνα» του Σταμάτη Πακάκη και των συνεργατών του βρήκα την απόλυτη ισορροπία και σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
Ταυτότητα παράστασης
“ΜΑΝΑ” του Σταμάτη Πακάκη στο Faust
Συνέντευξη: του Σταμάτη Πακάκη, στον Νικόλα Μαρμαρά για το nevronas.gr
