Η Αγγελική Φράγκου μας συστήνεται ως…”Θεία Λένα” και μας μιλά για την συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και την θεατρική του δράση “Η Θεία Λένα πάει όπου υπάρχουν παιδιά” για τα νοσοκομεία της Αττικής, όπου υλοποιείται από το Θέατρο ΡΕΤΡΟ.
Η Αγγελική υποδύεται τη “Θεία Λένα”, με σκοπό να επισκεφθεί τα παιδιά που νοσηλεύονται στους θαλάμους των παιδιατρικών κλινικών της Αττικής.
Συνάντησα την Αγγελική στο πανέμορφο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τη video – συνέντευξη. Ένας όμορφος και ευγενής άνθρωπος με ένα τεράστιο απόθεμα ψυχικής δύναμης προσφέρει το γέλιο, τη χαρά, την ψυχαγωγία σε νοσηλευόμενα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Μα πόση δύναμη και αγάπη να διαθέτει ένας άνθρωπος, προσφέροντας απλόχερα σε ένα τόσο δύσκολο εγχείρημα; -αναλογίστηκα πολλές φορές την ώρα που μου μιλούσε-. Την απάντηση την βρήκα στα λόγια της λίγο αργότερα…
Δείτε το Βίντεο…
Διάβασε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη…
13 ερωτήσεις στην ηθοποιό Αγγελική Φράγκου
για την δράση της “Θείας Λένας”
Ποιός είναι ο στόχος της δράσης;
Ο στόχος της δράσης “Η Θεία Λένα πάει όπου υπάρχουν παιδιά” όπου επισκεπτόμαστε τα παιδιά που νοσηλεύονται στις παιδιατρικές κλινικές της Αττικής, και λέμε τα παραμύθια της Θείας Λένας είναι ο ακόλουθος:
Η λέξη “παραμύθι” κατάγεται από το αρχαίο ρήμα “παραμυθέομαι -παραμυθούμαι” όπου σημαίνει παρηγορώ, ανακουφίζω, παρακινώ. Έχω πάρει λοιπόν την ερμηνεία του ρήματος και την έχω συνδυάσει με αυτό που θέλουμε να κάνουμε μέσα στο νοσοκομείο.
Πόσες επισκέψεις έχει πραγματοποιήσει η Θεία Λένα μέχρι στιγμής και που;
Στο σύνολο δηλαδή τo project ήτανε 50 επισκέψεις σε όλες τις παιδιατρικές κλινικές της Αττικής. Επισκεπτόμαστε το Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, το Παίδων Αγία Σοφία, το Παίδων Πεντέλης, τον ξενώνα Ελπίδα, την Παιδιατρική κλινική στο Αττικό, την παιδιατρική κλινική στο Ασκληπιείο Βούλας, την παιδο-καρδιοχειρουργική στο Ωνάσειο, το Σισμανόγλειο.
Τα συναισθήματα της πρώτης παράστασης ήταν…
Η πρώτη παράσταση ήτανε αρκετά δύσκολη γιατί είναι πολύ ιδιαίτερο να μπαίνεις μέσα στο χώρο του νοσοκομείου γιατί αντικειμενικά είναι ένας πολύ φορτισμένος χώρος με τον πόνο των ανθρώπων, κακά τα ψέματα. Την πρώτη φορά στην πρώτη παράσταση υπήρχε μια σφιγμένη ατμόσφαιρα γιατί εκεί ο κόσμος προφανώς και νιώθει στεναχώρια. Αναρωτιόμουν τί μπορώ να κάνω για να ισοφαρίσω να το πω, αυτή τη θλίψη που αισθάνομαι από το κοινό. Ύστερα, αποδέχθηκα το γεγονός και είπα πως…
Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να είσαι ευγενής, ψύχραιμος, σταθερός, να έχεις αυτοέλεγχο…να πηγαίνεις με όλη σου την καλή διάθεση και τη διακριτικότητα, με όλη σου τη γενναιότητα και να παίζεις κάθε φορά την παράσταση.
Να επιτρέπεις στο γονιό και στο παιδί να σε πλησιάσει. Αυτός ήταν ο δικός μου τρόπος για να ξεπεράσω το άγχος και τα έντονα συναισθήματα της πρώτης παράστασης και θέλω να μοιραστώ μαζί σας ότι είμαι πολύ περήφανη που έχουμε χτίσει σχέσεις. Με τα παιδιά, με τους γονείς, με τα νοσοκομεία και με κάποια από τα παιδιά είμαστε πλέον φίλοι και περιμένουμε ο ένας τον άλλον να ξανα ιδωθούμε.
Η σχέση με τα νοσηλευόμενα παιδιά
Αρχικά να σας πω ότι στην παιδική μου ηλικία έχω υπάρξει και εγώ ένα νοσηλευόμενο παιδί και ήταν μια εμπειρία που έχω μνήμη της ακόμα και σήμερα που είμαι ενήλικας οπότε μπορώ να κατανοήσω πως είναι να είσαι παιδί στο νοσοκομείο και η καθημερινότητά σου να είναι το νοσοκομείο.
Να θες να πας στο σχολείο αλλά δεν γίνεται, να θες να δεις τους φίλους σου… έτσι είσαι υποχρεωμένος για λόγους που δεν καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή να είσαι μέσα στο νοσοκομείο και να πρέπει να τα καθησυχάσεις μέσα σου όλα αυτά ως παιδί.
Με την παράσταση μας έχω επιδιώξει πάρα πολύ να είμαι κοντά στα παιδιά ουσιαστικά…και τα παιδιά μου το έχουν επιτρέψει αυτό. Είναι πολύ σημαντικό οτι έχουμε χτίσει φιλίες πια. Με συγκινεί οτι έχουν το θάρρος να έρθουν να μου μιλήσουν και να μου πουν αυτά που τους απασχολούν, με συγκινεί κι ότι με ρωτάνε και πράγματα που αφορούν τα συναισθήματά τους. Αυτό για εμένα είναι η επιτυχία της παράστασης. Να μπορεί να έρθει να σου πει το παιδί πέρα από την παράσταση που είδε, πώς αισθάνεται. Τολμώ να πω πως η σχέση με τα νοσηλευόμενα παιδιά είναι εξαιρετική και με τιμά.
Παραμύθι…πώς επιδρά στη ψυχολογία των παιδιών;
Το παραμύθι επιδρά στη ψυχολογία του παιδιού με διάφορους τρόπους. Αρχικά έχει μια σαφέστατη δομή. Αρχή, μέση και τέλος. Τα παραμύθια μας μιλάνε για τις δοκιμασίες που περνάει ο άνθρωπος για να μπορέσει να φτάσει στην ωριμότητα όπου θα τον κάνει να είναι ευτυχισμένος. Πως δηλαδή, μέσα από δοκιμασίες καταφέρνουμε να είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Έτσι και το παιδί, με τα εργαλεία που του δίνει το παραμύθι, με τον τρόπο που του μιλά, πχ με τα φανταστικά σύμβολα…μπορεί να ταυτιστεί και να εξηγήσει τους φόβους του, τις αγωνίες του και τα συναισθήματά του, να εκφράσει το μέσα του με ένα δικό του τρόπο.
Μετά την παράσταση ακολουθεί εικαστικό εργαστήρι… τι μαγικό συντελείται εκεί;
Μετά την παράσταση ακολουθεί εικαστικό εργαστήρι όπου ζητάμε από τα παιδιά να μας ζωγραφίσουν ποιο παραμύθι τους έκανε πιο πολύ εντύπωση. Εννοείται πως δεν υπάρχει καμία πίεση αν κάποιο παιδί δεν επιθυμεί να ζωγραφίσει, δεν το κάνει. Αν επιθυμεί να ζωγραφίσει λίγο πιο μετά εμείς περιμένουμε. Έχουμε πολύ απλά υλικά, Α4 και κηρομπογιές και κάθε παιδί ζωγραφίζει τι το μάγεψε!
Όλες αυτές τις ζωγραφιές από τα παιδιά που συναντάμε θα τις κάνουμε τον Μάιο μια έκθεση ζωγραφικής, εδώ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Έτσι θα μπορέσουν και τα παιδιά να έρθουν να δουν τις ζωγραφιές τους!
Μοιράσου μαζί μας κάποιες αντιδράσεις και λόγια παιδιών
Έχω ακούσει πάρα πολύ όμορφα πράγματα, πολύ συγκινητικά και τρυφερά. Μια ωραία εμπειρία είναι που είμαστε μέσα σε μια παιδιατρική κλινική και ένα μικρό κορίτσι μετά το τέλος της παράστασης έρχεται και μου λέει “Κυρία εγώ έβαλα το καλό μου φόρεμα για να έρθω να σας δω, δεν ήθελα να έρθω με τις πυτζάμες!”.
Ένα άλλο μικρό κορίτσι που το συναντώ κάθε μήνα στο νοσοκομείο και είναι στο ογκολογικό τμήμα, έρχεται κοντά μου, εγώ ετοιμαζόμουν και βάζοντας τη περούκα μου, μου λέει “Κυρία εγώ δεν έχω μαλλιά” και της λέω “Δε πειράζει, όταν θα μεγαλώσεις θα έχεις υπέροχα και πολύ όμορφα μαλλιά”.
Θέλω να πω με αυτό, ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη να επικοινωνήσουν μαζί σου, να σου μιλήσουν και πολλές φορές αυτά που λένε, στα λένε με τέτοια σφοδρή απλότητα που δεν καταλαβαίνουν το μέγεθος των λόγων τους. Απλώς σου λένε τι βιώνουν εκείνη τη στιγμή. Μετά ένα άλλο παιδί μου λέει “Μα πότε θα βγω κυρία από το νοσοκομείο, είμαι πολύ καιρό εδώ.” Αλλά δε στο λέει στεναχωρημένο, στο λέει σαν διαπίστωση γιατί το βιώνει καθημερινά. Είναι για αυτό μια άλλη λειτουργία η καθημερινότητα μέσα στο νοσοκομείο.
Επίσης έχουμε πολύ ωραίες στιγμές και με τους γονείς, μας λένε “ευχαριστούμε που έρχεστε”. Μια μαμά μου λέει “τι ωραία που έρχεστε γιατί η ώρα εδώ δεν περνάει με τίποτα”, μια άλλη “ευχαριστώ γιατί το παιδί μου χαμογέλασε πάλι”. Όμως το πιο συγκινητικό για εμένα είναι που ένας μικρός μου φίλος-γιατί έχουμε γίνει φίλοι πια- μου λέει “θέλω να ξανάρθεις”! Οπότε όταν ακούω αυτά τα λόγια αισθάνομαι ότι έχει πετύχει το εγχείρημά μας.
Πώς βιώνεις τον ρόλο της Θείας Λένας ως Αγγελική;
Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί είναι τιμητικό να υποδύεσαι έναν τόσο σημαντικό άνθρωπο με τόσο μεγάλη ιστορία και τόσο σπουδαίο έργο.
Οπότε η πρώτη μου σκέψη και αγωνία είναι να σεβαστώ απόλυτα την πορεία του ανθρώπου αυτού. Έπειτα, όταν γινόντουσαν οι συζητήσεις με το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ήθελα τόσο πολύ να το κάνω και να γίνουν οι επισκέψεις που ήμουν αποφασισμένη να διαχειριστώ όλα τα εμπόδια -γιατί υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες- όμως η ανάγκη μου να προσφέρω είναι μεγαλύτερη.
Αυτές οι παραστάσεις μου ταίριαξαν πολύ, τις αγάπησα και θέλω να σου πω οτι η παράσταση της Θείας Λένας με έχει επαναπροσδιορίσει ως άνθρωπο. Είναι πολύ δυνατή εμπειρία.
Ποιά ήτανε η πιο δύσκολη στιγμή ως “Θεία Λένα”
Αν πρέπει να ξεχωρίσω ένα μέρος αυτό είναι η εντατική. Είναι ένα μέρος που σου δημιουργεί ένα δέος, μπαίνεις μέσα και καλείσαι να φορέσεις τις πράσινες ρόμπες κι όταν παίξαμε την παράσταση εκεί, παίξαμε σε τρία νοσηλευόμενα παιδιά και από κρεβάτι σε κρεβάτι έπρεπε να αλλάξουμε ρόμπες δηλαδή είναι άλλη η κλίμακα της προστασίας και πιο έντονη. Ήτανε η πιο ιδιαίτερη εμπειρία και θέλω να ευχαριστήσω το Νοσοκομειακό Σχολείο αλλά και το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό στην εντατική για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν γιατί δεν είναι καθόλου εύκολος χώρος η συγκεκριμένη κλινική.
Είσαι ηθοποιός και founder της ομάδας Θέατρο Ρετρό. Μίλησέ μας για το δικό σας project… γιατί παιδικό θέατρο;
Γιατί από μικρή έβλεπα πάρα πολύ παιδικό θέατρο! Λέω στη μητέρα μου ότι εκείνη φταίει που έγινα ηθοποιός, γιατί με πήγαινε κάθε Κυριακή στο παιδικό θέατρο και μια φορά μετά από μια θεατρική έξοδο της ανακοίνωσα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Από τότε έμεινα πιστή σε αυτή μου την απόφαση, κάτι με οδηγούσε να ασχοληθώ με το θέατρο για παιδιά. Ήτανε για έμενα μια πολύ φυσική ροπή. Αφού η πρώτη μου παράσταση επαγγελματικά, ήτανε στο ΔΗΠΕΘΕ του Βόλου στη παιδική σκηνή στο “Τα ταξίδια του τυχερού Πέτρου” του Στρίντμπεργκ. Μετά επέστρεψα στην Αθήνα κι αποφάσισα να δημιουργήσω την εταιρεία Θέατρο ΡΕΤΡΟ | για το παιδί και το παιδί μέσα μας που μου έχει προσφέρει μέχρι τώρα πάρα πολύ ωραίες εμπειρίες. Έχω μαζί μου πολλούς σημαντικούς και σταθερούς συνεργάτες που φτιάχνουμε μαζί τις παραστάσεις. Αυτή τη στιγμή έχουμε τις παραστάσεις “Η πριγκήπισσα και το Μπιζέλι” στην οικία Κατακουζηνού και “ΓΙε-Χσιεν: Η Σταχτοπούτα από τη Κίνα” στο Scrow Theater. Μπορείτε να επισκεφθείτε το site μας www.theatroretro.eu/ και να μάθετε περισσότερα για τις παραστάσεις μας!
Συντελεστές
Σε αυτή τη δράση συμμετέχουν πολλοί ωραίοι άνθρωποι και την έχουν κάνει μια ποιητική πράξη.
Η ιδέα του project ανήκει στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά τον κύριο Νίκο Διαμαντή και με αυτή την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω για όλη την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και μου ανέθεσε αυτήν την τόσο σημαντική δράση.
Ο σχεδιασμός της δράσης και η ερμηνεία της παράστασης είναι από την υποφαινόμενη…οι δραστηριότητες είναι από την Θηρεσία Θεοδώρου, το κοστούμι έγινε από τη Βιβέτα Στρατηγού, η φωτογραφία της παράστασης είναι από τον Παύλο Μαυρίδη και η αφίσα μας έγινε από την Σπυριδούλα Αρταβάνη.
Επίσης, έχουν δωρίσει τις φωνές τους στην παράστασή μας οι εξαιρετικοί άνθρωποι που θα αναφέρω: Η Νίνα Αδαμοπούλου, ο Αιμίλιος Αλεξανδρής, η Αμαλία Μητροπούλου, ο Αχιλλέας Παπαγεωργίου, η Βάλια Παπακωνσταντίνου, η Ειρήνη Χατζηνίκου και Φοίβη Ψευδού και τους ευχαριστώ ακόμα μια φορά, πάρα πολύ.
Μια ατάκα που λες στην παράσταση και την έχεις κρατήσει…
Στην παράσταση διηγούμαστε τρία παραμύθια. Είναι ένα παραμύθι με καταγωγή από την Ισπανία, ένα παραμύθι με καταγωγή από τη Ιαπωνία και ένα παραμύθι με καταγωγή από την Γερμανία. Μια ατάκα που μου αρέσει πολύ, είναι από το παραμύθι από την Ιαπωνία. Στο παραμύθι αυτό είναι ένας ψαράς, ο Ουρασίμα Ατάρο που παντρεύεται έναν ιδανικό άνθρωπό που τον αγαπάει πάρα πολύ και αυτός ο άνθρωπος του ζητάει να κρατήσει μια υπόσχεση. Δυστυχώς ο Ουρασίμα δεν καταφέρνει να κρατήσει την υπόσχεση του, έτσι στο τέλος λέει το παραμύθι…
“Ο Ουρασίμα αναστατώθηκε πάρα πολύ…και έβαλε τα κλάματα!
Όμως για μόνο λίγα λεπτά επειδή άκουσε γνωστές φωνές
τους φίλους του να του φωνάζουν…
“Ξύπνα Ουρασίμα!Ξύπνα!
Ο Ουρασίμα ξύπνησε από τον λήθαργό του
και κατάλαβε πως όλη αυτή η δοκιμασία
ήταν απλά ένα όνειρο…
Αυτό εύχομαι και για τα παιδιά που επισκεπτόμαστε στα νοσοκομεία, να είναι απλά μια δοκιμασία που μετά από χρόνια θα την θυμούνται μόνο σαν όνειρο…
Λίγα λόγια για την θρυλική “Θεία Λένα”
(από το βιβλίο της “Η Ώρα του Παιδιού”)
Η Αντιγόνη Μεταξά, η πιο σημαντική παιδαγωγός στην Ελλάδα γεννήθηκε το 1905 στην Αθήνα. Οι γονείς της ήταν εκπαιδευτικοί και είχαν ιδρύσει την “Ελληνογαλλική Σχολή Μεταξά”στο κέντρο της Αθήνας. Η Αντιγόνη Μεταξά στάλθηκε στο Παρίσι να σπουδάσει παιδαγωγικά ώστε με την επιστροφή της να αναλάβει το σχολείο.
Όμως όταν επέστρεψε, ανακοίνωσε στους γονείς της ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Οι γονείς της στην αρχή δεν συμφωνούσαν. Η Αντιγόνη Μεταξά βραβεύτηκε με το Χρυσό Μετάλλιο Ερμηνείας και εργάστηκε κοντά στον Αιμίλιο Βεάκη. Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα για παιδιά και ιδρύει τον πρώτο θεατρικό οργανισμό στην Ελλάδα το 1933 “Το Θέατρο του Παιδιού”.
Οι παραστάσεις γινόντουσαν στο σημερινό Παλλάς και οι πρωταγωνιστές ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου μας, παιδιά. Το 1942 οι Γερμανοί κατακτητές κλείνουν “Το Θέατρο του Παιδιού”. Το 1930 της γίνεται πρόταση να παρουσιάσει ένα από τα θεατρικά της παιδικά έργα στο ραδιόφωνο που αργότερα έγινε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Η επιτυχία είναι μεγάλη.
Στη συνέχεια, της προτείνουν μια καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο. Η Αντιγόνη δέχεται, αλλά αποφασίζει να αλλάξει το όνομά της και να γίνει η “Θεία Λένα”!
Έτσι, γίνεται η πασίγνωστη Θεία Λένα που τα παιδιά στην Ελλάδα για 25 ολόκληρα χρόνια περίμεναν μπροστά από το ραδιόφωνο να ακούσουν κάθε πρωί τη φωνή της να τους διηγείται παραμύθια στην εκπομπή “Η Ώρα του Παιδιού”. Στη δεκαετία του 50΄ και στις αρχές του 60΄ ένα εκατομμύριο παιδιά άκουγαν τις εκπομπές της.
Συγχρόνως αρχίζει να εκδίδει τα βιβλία τις και αργότερα την Εγκυκλοπαίδεια για Παιδιά, το“Ελάτε να ταξιδέψουμε”, το “Άκουσέ με Μαρία μου” και πολλά άλλα. Συνολικά δημοσίευσε 53 βιβλία. Η Ακαδημία Αθηνών την βραβεύει για το σύνολο του έργου της το 1965. Το τεράστιο έργο της βασιζόταν στην ιδέα ότι μπορεί κανείς να μαθαίνει σημαντικά πράγματα στα παιδιά και συγχρόνως να τα ψυχαγωγεί. Φεύγει από τη ζωή το 1973 αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο έργο.
Μάθετε περισσότερα για τις επόμενες παραστάσεις της “Θείας Λένας” εδώ…
https://www.facebook.com/events/
Συνέντευξη | Αργυρώ Παγίδα
Δημοσιογραφική Επιμέλεια – Video | Αργυρώ Παγίδα
Φωτογραφίες που έπαιξαν στο video| Pavlos Mavroudis
Ευχαριστούμε πολύ την Αγγελική Φράγκου για αυτήν την όμορφη συνέντευξη.
Ευχαριστούμε θερμά το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά για τη φιλοξενία του.
