Ο ηθοποιός Γιώργος Κωνσταντίνου μιλάει στην Μ. Μπακέλλα και την εφημερίδα «+οικία»…
Ανηφορίζω την Ιπποκράτους από την Πανεπιστήμιου, σχεδόν επτά το απόγευμα κι η ζεστή αφόρητη.
Γκρινιάζω, ασφυκτιώ.
Λίγα μέτρα πριν τον προορισμό μου στο πεζοδρόμιο απλωμένη μια μεγάλη πράσινη κουβέρτα και μια ηλικιωμένη κυρία να κοιμάται.
Ντρέπομαι, κόβω την γκρίνια και φτάνω στην ανακουφιστικά δροσερή στοά του θεάτρου Ακροπόλ.
Μπαίνω στο θέατρο.
Περιμένω τον κύριο Γιώργο Κωνσταντίνου.
Φτάνει στην ώρα του, είναι ευγενικός, περιποιητικός, γεμάτος ενέργεια και επιβλητικά ψηλός.
Ξεκινάμε.
Κύριε Κωνσταντίνου γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στο μεταξουργείο στην πλατεία Βάθη σε δύσκολες
εποχές με το ξέσπασμα του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, με τον εμφύλιο μετά, σε μια Ελλάδα κατεστραμμένη που προσπαθούσε ορθοποδήσει. Δεν θέλω να μου πείτε τα άσχημα θέλω να μου
πείτε από εκείνη την εποχή των πιο τρυφερών σας χρονών υπάρχει κάτι που νοσταλγείτε; Οξύμωρο το σχήμα!
Ναι είναι οξύμωρο, γιατί δεν μπορείς να νοσταλγείς κάτι από αυτή την εποχή, αντίθετα αυτή η εποχή ήταν κάτι που σημάδεψε και έμενα και τα παιδιά που ήταν εκεί στην γειτονιά, τους φίλους μου.
Έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στο μέλλον μας εκείνη η εποχή. Τα περισσότερα παιδιά, οι περισσότεροι φίλοι μου χάθηκαν. Με εκείνους που είχα κάποια επαφή ήταν ο Δημήτρης ο Καλυβωκάς, με τον όποιο είμαστε συνάδελφοι και ένα δυο ακόμα, όλοι οι άλλοι χαθήκαν! Δεν έκαναν καριέρα, ζωή, δεν είχαν κέφι για κανένα μέλλον μετά από όλα αυτά που έζησαν!
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί δεν διδάσκεται στα σχολεία επισταμένος ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, να μάθουν τα παιδιά τι έγινε, ότι αυτός κυριάρχησε για αυτούς τους λόγους, τόσοι πέθαναν, τόσοι πείνασαν να μάθουν σε τι ανθρωπότητα ζούμε!
Εκείνη η εποχή είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή για αυτό πρέπει να μάθουν .
Εσάς τι σας κράτησε;
Θα σας πω, εκεί που ζούσαμε ήμουν 15 ετών 14 και οι περισσότεροι φίλοι μου τα βράδια έκαναν κλοπές.
Ήταν ανερμάτιστα παιδιά δεν είχαν τίποτα! Εγώ είχα ένα χαρακτήρα δεν ξέρω από που τον πήρα πιθανόν από την μητέρα μου, η οποία ήταν πολύ μετριοπαθής.
Ήμουν πολύ low profile άνθρωπος, δεν είχα ούτε τρέλες, ούτε άπατες στο μυαλό μου και αδικίες. Επίσης επειδή οι γονείς μου ήταν ηθοποιοί, το DNA πέρασε.
Εδώ που τα λέμε αν είχα βλέψεις για να γίνω γιατρός η δικηγόρος δεν νομίζω ότι θα τα κατάφερνα!
Σε παλαιότερη συνέντευξη σας λέτε πως ούτε καταλάβατε πως γίνατε ηθοποιός, θέλω να πω δεν ήταν διακαής πόθος.
Σωστά δεν ήταν διακαής πόθος, έγινα ηθοποιός χωρίς να το καταλάβω γιατί ήταν και το πιο εύκολο να γίνει !
Όλα τα αλλά παιδιά που πείνασαν υπέφεραν, έκλεβαν και προσπαθούσαν να επιβιώσουν πως θα ξεκινούσαν μια καριέρα γιατρού η δικηγόρου; Δύσκολα.
Θα μου πείτε κάποια παιδιά έγιναν, αλλά είχανε οικογένειες, οι δίκες μας οικογένειες ήταν πολύ φτωχές .
Υπήρχε κάποιος που να ήταν ο μέντορας σας στο θέατρο; Μπορεί να όταν κάποιος που γνωρίσατε η κάποιος ηθοποιός του σινεμά ίσως ξένος;
Δεν είχα κανέναν απολύτως μέντορα.
Είχατε πάντως ένα παίξιμο διαφορετικό της εποχής σας, τότε που ο στόμφος κυριαρχούσε είχατε ένα φυσικό παίξιμο.
Ήταν κάτι που υπήρχε μέσα μου, η μόνη δικαιολογία ας την πούμε ήταν ο πατέρας μου που ήταν ηθοποιός το 1920 στην οπερέτα (Μιχάλης Κωνσταντίνου, τενόρος και ηθοποιός του μουσικού θεάτρου). Κάποια στιγμή πήγα και τον είδα, γιατί δεν ζούσα με τον πατέρα μου, είχαν χωρίσει με την μητέρα μου.
Τον είδα να παίζει απόλυτα φυσικά, πιθανόν να πέρασε αυτό μέσα μου. Όταν ξεκίνησα να γίνω ηθοποιός με πήρε η μάνα μου ηθοποιός και η ίδια (Νίτσα Φιλοσόφου) μόλις είχα πάει στην σχολή του Κουνελάκη και αργότερα στο Μουζενίδη, με πήρε λοιπόν να δω Άμλετ στο θέατρο του Εθνικού κήπου δεν θα πω το όνομα του πρωταγωνιστή!
Αυτός λοιπόν σε κάποια στιγμή έξαρσης του Άμλετ, έσπασε τον θρόνο του πάνω στην σκηνή, έτρεχαν τα σάλια του, άφρισε! Το αντίθετο δηλαδή από το παίξιμο και το γράψιμο του Σαίξπηρ. Ο κόσμος παρασύρθηκε και άρχισε να χειροκροτεί εντυπωσιασμένος από τους αφρούς που έβγαζε ο πρωταγωνιστής και μου λέει η μάνα μου «Αν ποτέ παίξεις έτσι τότε θα έχεις γίνει ηθοποιός!»
Και της λέω θρασύτατα, αν ποτέ παίξω έτσι δεν θα γίνω ποτέ ηθοποιός.
Πήγα αργότερα στην σχολή του Εθνικού με το ίδιο κομμάτι και το έπαιξα όπως θα το έπαιζα και σήμερα, με πέταξαν έξω.
Σε αυτό το σημείο βγάζει να ανάψει ένα μικρό πουράκι, ο φωτογράφος που ήταν μαζί μας βγάζει φωτογραφίες ο κύριος Κωνσταντίνου επεμβαίνει…
– Σας παρακαλώ όχι φωτογραφία μου με τσιγάρο ποτέ!
– Παρακαλώ να την σβήσετε.
– Είμαι εναντίoν των άλλων καπνιστών!
– Είμαι του αντικαπνιστικού που λένε προς τον κόσμο!
– Δεν θέλω να δίνω τέτοιο παράδειγμα.
Σβήνουμε την φωτογραφία και συνεχίζουμε.
Είστε πολλά χρόνια στο θέατρο κάνατε κινηματογράφο, είστε σκηνοθέτης, συγγραφέας δεν πάψατε ποτέ να δουλεύετε πως περάσατε τώρα που ήταν κλειστά τα θέατρα με το lock down;
Ομολογώ ότι πέρασα άσχημα ! Όχι μόνο για τα θέατρα, πέρασα άσχημα και σαν υποστήριξη ψυχολογική, επειδή έχω περάσει κατοχές, εμφύλιους, χούντες και δεν υπήρξε κάτι παρόμοιο δεν μας έκλεισαν μέσα, δεν έκλεισαν τα θέατρα, δεν έγινε αυτή η τραγική απαγόρευση! Το δέσιμο αυτό με ενόχλησε πολύ, με πείραξε ήταν κάτι που δεν το είχα ξαναζήσει παρ όλες τις δυσκολίες.
Θυμάμαι στην κατοχή η μάνα μου και η θεία μου δούλευαν στα θέατρα κανονικά. Βέβαια δεν μπορούμε
να πάμε κόντρα και να πούμε κι αν μας άφηναν τι έγινε; Γιατί θα μπορούσαμε να είχαμε άλλες συνέπειες. Είχε συνέπειες όλος ο κόσμος, σε χώρες που δεν τους έκλεισαν τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.
Για αυτό τον λόγο το βούλωσα και όταν ρωτήθηκα είπα είναι η μόνη φορά που δεν μπορώ να απαντήσω είτε θετικά, είτε αρνητικά αν όντως έτσι έπρεπε ή δεν έπρεπε να γίνει.
Είστε ένας άνθρωπος που σε όλη την πολύχρονη πορεία σας δεν ακούστηκε ποτέ κάτι αρνητικό για καμία από τις συνεργασίες σας, δεν έχουμε ακούσει ποτέ κάτι για την προσωπική σας ζωή, πάντα την διαφυλάσσατε!Πως είδατε λοιπόν όλο αυτό τον καταιγισμό καταγγελιών στο θέατρο… (Με διακόπτει)
Δεν θα σας απαντήσω ,δεν απάντησα ποτέ και ούτε τώρα θα σας απαντήσω!
Είναι τελείως προσωπικό θέμα και τελείως προσωπικό κριτήριο.
Είναι κάτι που εγώ το σκέφτομαι και δεν το συζήτησα ποτέ με τους συναδέλφους μου.
Παρακαλώ πάμε σε άλλη ερώτηση.
Σεβαστό. Ωραία λοιπόν άλλη ερώτηση, τι σας θυμώνει κύριε Κωνσταντίνου;
Δεν είμαι άνθρωπος που θυμώνει ,θυμώνω με τον εαυτό μου περισσότερο και τα λάθη που έχω κάνει, αν κάνω κάποιο λάθος καθημερινό.
Δεν είμαι άνθρωπος ο όποιος μεμψιμοιρεί ή κάθεται και σκέφτεται τι λάθη έκανε.
Η ζωή έτσι κι αλλιώς είναι τόσο γρήγορη που μας παρέσυρε όλους και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.
Δεν κάθομαι τώρα να θρηνήσω ή να μοιρολογήσω για τα παλιά.
Δεν είμαι άνθρωπος που θυμώνω ουσιαστικά.
Επειδή έχω φιλοσοφήσει την ζωή δεν αξίζει τον κόπο ούτε να θυμώνεις, ούτε να πικραίνεσαι, ούτε να λυπάσαι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είσαι αναίσθητος,
Να είσαι ευαίσθητος, αλλά όχι να γκρινιάζεις ή να μοιρολογείς.
Υπάρχει κάτι που φοβάστε;
Φόβος; Εκείνο που φοβόμουν πάντα ήταν για τους δικούς μου. Θυμάμαι όταν ζούσε η μητέρα μου και είχαμε ομφάλιο λώρο που δεν κόπηκε!
Ήμασταν δεμένοι γιατί οι δυο μας ζήσαμε μια ζωή, και η οποία με αγαπούσε μέχρι θανάτου. Φοβόμουν μην πεθάνει, πολύ την αγαπούσα αλλά επειδή με αγαπούσε τόσο πολύ εκείνη. Για αυτό μου είπε κάποια στιγμή δεν θέλω να πεθάνω γιατί δεν θα σε βλέπω!
Αυτό ήταν τραγικό για μένα. Θυμάμαι λοιπόν, όποτε έμπαινα σε αεροπλάνο για να ταξιδέψω έτρεμα από τον φόβο μου και ο φόβος μου ήταν για την μητέρα μου, δεν ήταν για το αεροπλάνο. Όταν πέθανε η μητέρα μου και μετά μπήκα σε αεροπλάνο κοιμόμουν δεν καταλάβαινα τίποτα.
Ειδικό φόβο δεν έχω!
Μόνο για τους δικούς μου!
Εδώ σας βρίσκουμε σε πρόβα με σκηνοθέτη τον Πέτρο Ζούλια στο έργο Παγίδα του Ρομπέρ Τομά. Θέλω να μου πείτε κάτι για τον ρόλο σας, τον χαρακτήρα σας.
Καταρχήν είναι ένα αστυνομικό έργο, το οποίο όμως είναι κωμωδία και είναι τόσο ενδιαφέρον που από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία είσαι σε εγρήγορση γιατί δεν ξέρεις τι έχει συμβεί .
Συμβαίνει λοιπόν ένα πολύ σοβαρό γεγονός και δεν λύνεται μέχρι την τελευταία σελίδα έχει αυτό το χάρισμα!
Η πλοκή ανατρέπεται συνεχώς μέχρι την τέλεια ανατροπή και τότε καταλαβαίνεις τη συμβαίνει.
Θα έρθουμε και στον Άγιο Δημήτριο για μια παράσταση τον Σεπτέμβρη.
Εγώ κάνω ένα αλκοολικό ζωγράφο από αυτούς που ζωγραφίζουν στον δρόμο ο οποίος έχει πολύ γούστο, πολύ πλάκα γιατί μπερδεύει όλα τα λόγια του, τις σκέψεις του, είναι ένας πολύ λειτουργικός ρόλος.
Τι είναι αυτό που σας ευχαριστεί ακόμα στο θέατρο, στη σκηνή;
Με ευχαριστεί όταν παίζω ένα ρόλο και τον αισθάνομαι αυτό με ευχαριστεί! Γιατί ξέρω ότι την ώρα που τον αισθάνομαι τον αισθάνεται και ο θεατής.
Αυτό που έχω πει πολλές φορές αν ο θεατής, οι θεατές, οι Έλληνες θεατές εκτίμησαν και συγχώρησαν τα λάθη που έκανα, γιατί έχω παίξει και σε ευτελή πράγματα για λόγους επιβίωσης, αν μου το συγχώρησαν όμως και δεν είπαν αυτός είναι για τέτοια, είναι γιατί ό,τι έπαιζα ήταν πολύ αληθινό το ένιωθα και δεν κορόιδευα ούτε ξεγέλασα ποτέ μου.
Εμείς σας έχουμε στο μυαλό μας με τις υπέροχες ταινίες σας από το προφιτερόλ και τον Αντωνάκη, μέχρι το ξυπνά Βασίλη και το καλώς ήρθε το δολάριο κωμικούς και τραγικούς ρόλους μαζί.
Έτσι είναι βοήθησε και αυτό, από την μια μεριά έχω παίξει σε επιθεώρηση και από την άλλη τον Αμπιγέρ και τον Γιάννη Αγιάνη στους Αθλίους και δεν με ξεφώνισε κανένας. (γέλια)
Πιστεύω βέβαια ότι ένας ηθοποιός πρέπει να τα κάνει όλα.
Υπάρχουν σχέδια για το μέλλον;
Η αλήθεια είναι ότι έχω στα σκαριά ένα μονόλογο για τον χειμώνα που θέλω να τον παρουσιάζω κάθε Δευτέρα ή κάθε Τρίτη ανάλογα το χρόνο που θα μου δοθεί.
Είναι ένας μονόλογος που τον έχω γράψει εγώ είναι πάρα πολύ όμορφος και τον αγαπώ.
Έχω κάνει συζητήσεις για να γίνει, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο περιμένω.
Τελικά τι είναι αυτό που μένει; Εσείς που λέτε πως έχετε φιλοσοφήσει την ζωή τι συμπέρασμα βγάλατε;
Εκείνο που πρέπει να κρατάμε, το σημαντικό, είναι η ισορροπία του εαυτού μας, δηλαδή να μην έρχονται να μας πνιγούν οι κακές στιγμές που πιθανόν εμείς τις προκαλέσαμε, να μπορούμε να κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχα.
Εγώ το έχω καταφέρει αυτό, γιατί έβγαλα από μέσα μου όλες τις κακίες που πιθανών να είχαν συσσωρευτεί από τους πολέμους και τα τραγικά πράγματα που είδα.
Πήρα τον αντίθετο δρόμο αυτόν που μένει με την ευαισθησία ότι παρόλα αυτά που γίνανε μπορώ να ζήσω.
Συνέντευξη: του Γιώργου Κωνσταντίνου στην Μ. Μπακέλλα για την εφημερίδα «+οικία» (Ιούνιος – Ιούλιος 2021, Αρ. φυλ. 24ο, β΄ περίοδος).
Ευχαριστούμε τους συντάκτες της εφημερίδας «+οικία» και τον πρωτεργάτη αυτής της προσπάθειας κο Σπήλιο Διαβολίτση για την άδεια αναδημοσίευσης.
