Χρήστος Ταμπαξής: Παραολυμπιονίκης και σύγχρονος Οδυσσέας, που Αγαπά την Περιπέτεια, την Γνώση και την Χαρά του να Ζει...

Ο Χρήστος Ταμπαξής είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, που αγαπά την περιπέτεια, την γνώση και την χαρά του να ζει…

Χρήστο, πώς προέκυψε το νερό_η κολύμβηση στη ζωή σου;

Ξεκίνησε για φυσική αποκατάσταση. Παράλληλα, στις διακοπές της οικογένειας στον Αλμυροπόταμο (Εύβοιας), ο πατέρας μου με παρότρυνε και ουσιαστικά με έμαθε να κολυμπώ. Έτσι, μέσα στο νερό, βρήκα την ελευθερία στην κίνησή μου_”Χρήστο, μπορείς να το κάνεις, προσπάθησε” έλεγε ο πατέρας μου. Κι εγώ κολύμπησα.

Η απόφαση, για πρωταθλητισμό στην κολύμβηση, ήταν δική σου;

Απόλυτα. Η κολύμβηση με έκανε να νιώθω ελεύθερος (στην κίνηση μου). Το να είσαι στο νερό είναι καταπληκτικό_σταδιακά είδα ότι με τους χρόνους που έκανα μπορούσα να συμμετέχω σε πανελλήνιους αγώνες και αργότερα σε Εθνικούς και Διεθνείς.

Οι τεχνικές δυσκολίες της κολύμβησης;

Απλό, όταν δεν έχεις πόδια, χρησιμοποιείς τα χέρια και τον κορμό. Οι τρόποι υπάρχουν, όσο δύσκολο και να είναι. Το άλλο που χρειάζεσαι είναι ψυχική δύναμη και στήριξη.

Σύλλογοι, προπονητές;

Ξεκίνησα στον αθλητικό σύλλογο «Αετοί». Ήταν πολύ παλιά, δεν υπήρχε οργάνωση και σίγουρα καμία βοήθεια από την πολιτεία. Όμως αυτή ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά.
Ο κος Κυριάκος Γριβέας, ιδρυτής και πρόεδρος του συλλόγου και κολυμβητής ΑμεΑ ο ίδιος, είδε κάτι σε εμένα… «θα πας πολύ ψηλά» μου είπε. Υπήρχαν δυσκολίες, επειδή δεν υπήρχε οργάνωση.
Αργότερα βρέθηκε στο δρόμο μου η κα Αρχοντία Καζάκη, προπονήτρια. Μεγάλη τύχη, το να δέσει ο αθλητής με τον προπονητή και το αντίθετο. Να δέσουν στο τεχνικό μέρος της προπόνησης αλλά και σαν προσωπικότητες. Η Ντία δεν έβλεπε μόνο τις δυσκολίες που είχα, έβλεπε αυτά που μπορούσα να κάνω,τις ικανότητες μου και την ψυχή μου, 22 χρόνια μαζί.

Μεγάλες, ανεξίτηλες στιγμές, στο ταξίδι αυτό της κολύμβησης;

Είχα πολλές συμμετοχές σε πρωταθλήματα όλων των επιπέδων, Εθνικά Διεθνή. Έζησα πολλές καλές στιγμές στην κολυμβητική μου ζωή. Μπορώ ίσως να πω λίγο περισσότερα, για κάποιες από αυτές.Το πρώτο μετάλλιο, μου το έδωσε ο Παναγιώτης Γιαννάκης (ο σπουδαίος αυτός μπασκετμπολίστας) που ήταν ένα από τα είδωλα μου, όπως και ο Νίκος Γκάλης.

Θυμάμαι επίσης την πρώτη φορά που ταξίδεψα μόνος χωρίς την οικογένειά μου στην Μάλτα, για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου πήρα χάλκινο μετάλλιο. Δεν μπορώ να ξεχάσω, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας 2004. Το κατάμεστο κολυμβητήριο, το πρώτο χρυσό μου μετάλλιο και δυο ασημένια. Στο Λονδίνο, το 2012, είχα την μεγαλύτερη τιμή, με το να είμαι σημαιοφόρος της ελληνικής Παραολυμπιακής Ομάδας.

Επίσης, μεγάλη στιγμή και μεγάλη τιμή ήταν, όταν ο δήμαρχος Βύρωνα κος Νίκος Χαρδαλιάς, με ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ, έδωσε το όνομά μου στο κλειστό κολυμβητήριο του δήμου μας.

Συναθλητές άξιοι να τους θυμάσαι, για πάντα;

Θυμάμαι όλους τους συναθλητές μου με αγάπη. Οι “Θεσσαλονικείς” βέβαια, ήταν πάντα οι πρωταγωνιστές, με το αστείρευτο χιούμορ τους (κολυμβητές της S1 κατηγορίας) Ανδρέας Κατσαρός, Άλεξ Ταξιλδάρης, Μαρία Καλπακίδου. Είχαμε καλή επαφή, περάσαμε καλά μαζί στους αγώνες. Αξέχαστος παραμένει και ο Γιουγκοσλάβος Νέσα Κράτκι (Nesa Kratki) που αστειευόμενος με έλεγε πινόκιο. Ο Νesa κολυμπούσε χωρίς χέρια και πόδια και σαν χαρακτήρας ήταν η προσωποποίηση της χαράς και αισιοδοξίας της ζωής.

Βασίζεσαι περισσότερο στον εαυτό σου για ότι κάνεις; Ποιοι άλλοι υπήρξαν το στήριγμά σου, σε όλη την πορεία σου μέχρι σήμερα;

Θα το πω απλά. Αν δεν έχεις την οικογένεια κοντά σου, δεν κάνεις τίποτα!
Ξεκίνησα και έμεινα στην κολύμβηση βασικά με την παρότρυνση και πλήρη υποστήριξη του πατέρα μου, που μου έμαθε να κολυμπώ και στην υπομονή και επιμονή της μητέρας μου που είναι πάντα δίπλα όλο το 24ωρο για όλη την καθημερινότητα μου, όπως και στα θέματα διατροφής. Δεν πήρα ποτέ εξτρά βιταμίνες, λόγω της σωστής και επαρκούς (μεσογειακής) διατροφής, που εκείνη φρόντιζε να έχω.

Αληθεύει η απόφαση σου, ότι το κεφάλαιο της κολύμβησης έκλεισε;

Ναι. Είπα στοπ στις εντατικές προπονήσεις. Τα τελευταία 5 χρόνια, άρχισε να με ενοχλεί το χλώριο (της πισίνας) και κακά τα ψέματα το άθλημα της κολύμβησης είναι μοναχικό με μεγάλες απαιτήσεις πειθαρχίας και προγραμματισμό κάτι που το έχω μεν σαν χαρακτήρας, αλλά έρχεται η στιγμή που λες ότι είναι αρκετά αυτά που έκανα.

Συνεχίζεις όμως με κάτι άλλο;

Ναι. Έχω ανάγκη από κάτι άλλο. Διάλεξα το χορό, πάντα μου άρεσε. Ξεκίνησα πριν 2 μήνες, με το σύλλογο του Γιώργου Χρηστάκη (χορευτής σε αμαξίδιο και ο ίδιος) ΔΑ.ΓΙ.ΠΟ.ΛΗ, μια Αθηναική ομάδα χορού, ατόμων με κινητικά προβλήματα. Φοβερή εμπειρία. Με ενθουσιάζει πολύ η παρέα, περνάμε καλά, συνυπάρχουμε με πολλούς ωραίους τρόπους, μιλάμε, γελάμε, χορεύουμε είμαι ευτυχισμένος. Ξεκινήσαμε με λάτιν και τώρα προχωράμε σε «ζεμπεκιές»!

Πες μας δυο λόγια για την καθημερινότητά σου.

Εργάζομαι στον Δήμο Αθηναίων (σε αθλητικό κέντρο) και εκεί χαίρομαι πολύ τη συνεργασία με τους συναδέλφους. Ακούω μουσική, κυρίως παραδοσιακή, βλέπω όλα τα αθλητικά δρώμενα και κάποιες φορές, πηγαίνω θέατρο με τη μητέρα μου. Μου αρέσει πολύ ο Σεφερλής. Επικοινωνώ με κάποιους φίλους τηλεφωνικά ή μέσω Η/Υ (οι μετακινήσεις είναι αρκετά δύσκολες). Έχω και τις προπονήσεις κολύμβησης (μόνο για φυσική κατάσταση) και φυσικά τον χορό.

Δείχνεις να διαχειρίζεσαι με άνεση, απλότητα και αποφασιστικότητα τα θέματα και τις δυσκολίες που προκύπτουν από την πάθησή σου. Σήμερα, μετά από όλη την πορεία της ζωής σου (και δεν εννοώ μόνο τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση), με τι πιστεύεις ότι παλεύεις ακόμα; Τι θα ’θελες να γίνεται διαφορετικά από την πολιτεία ή και τους συνανθρώπους σου (γενικότερα);

Εύχομαι και ελπίζω σε καλύτερη «προσβασιμότητα», για να βοηθηθεί η μετακίνηση ατόμων με αμαξίδια, όπως εγώ, αλλά και ατόμων με άλλες παθήσεις όπως τύφλωση και άλλου τύπου κινητικούς περιορισμούς. Πας σε μέρη όπου σου έχουν πει ότι είναι προσβάσιμα και φτάνοντας εκεί ανακαλύπτεις κάτι άλλο. Από εκεί και ύστερα προκύπτει το θέμα, ποιοί και πώς θα σε βοηθήσουν εκείνη τη στιγμή. Περιμένεις. Κάποιες φορές, όταν βλέπεις αδιαφορία θυμώνεις. Κάτι τέτοια πράγματα, άλλοτε τα αντέχεις και άλλοτε όχι.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη και αγαπούν την κίνηση, το να μπορείς να πηγαίνεις σε διάφορα μέρη και να συναντάς ανθρώπους είναι ζωή, οξυγόνο.

Κλείνοντας, τι θα συμβούλευες νέους, φιλόδοξους αθλητές;

Τα παιδιά να έχουν όνειρα και στόχους.
Να αγαπούν αυτό που θέλουν, και να το κάνουν με όλη τους την δύναμη ψυχή και σώμα.
Αυτό είναι που κάνει καλό, σε όλους!

Χρήστο, σε ευχαριστούμε για την συνέντευξη και καλή συνέχεια στο ταξίδι σου. Απ΄ ό,τι φαίνεται, είσαι όντως ένας σύγχρονος Οδυσσέας (με αρκετούς προορισμούς), που αγαπά την περιπέτεια, την γνώση και την χαρά του να ζεί.