Η Αδαμαντία Ζαχαριάδη είναι μία γυναίκα με θέληση και πάθος για την ζωή. Είναι Αθλήτρια της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο και μιλάει στην κάμερα του NevronasTV…
Παρακολουθήστε τη Βίντεο – Συνέντευξη…
Διαβάστε τη συνέντευξη…
Αδαμαντία, μέσα στο άρθρο σου με τίτλο: “Μια Βόλτα με το… Cabrio – Ξιφασκία με Αμαξίδιο”είναι συμπυκνωμένη σχεδόν όλη η ζωή σου. Μια ζωή δυναμική αλλά “πολυτάραχη” και δύσκολη, ειδικά μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχες, στα 19 σου μόλις χρόνια. Τότε, όπως λες και η ίδια, ήσουν μια ‘’πολυτραυματίας’’ (με πολλά και σοβαρά σωματικά αλλά και ψυχικά τραύματα). Σήμερα, μετά από αρκετά χρόνια, τί είσαι;
Εξακολουθώ να είμαι μια πολυτραυματίας, έχω «κληρονομήσει» αρκετά από τότε! Κάποια βιολογικά τραύματα μπορεί να έκλεισαν, κάποια άλλα μπορεί να μου δηλώνουν την παρουσία τους ισόβια, όμως άνοιξαν καινούριες πληγές κυρίως στο ψυχολογικό τομέα. Βέβαια, κάποιες από αυτές τις πληγές είναι που με οδήγησαν να ενεργοποιηθώ, να κάνω πράγματα που ίσως διαφορετικά δεν θα τα έκανα.
Βλέπετε, η απογοήτευση από τη συμπεριφορά μεμονωμένων ανθρώπων αλλά και μιας ολόκληρης κοινωνίας, προς άτομα που έχουν τη δική μου ατυχία, είναι κάτι που η σκιά τους μένει μέσα σου και σε συντροφεύει για πάντα.
|Εγώ έχω την ευλογία του χαρακτήρα να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με θάρρος, πολλές φορές και με θράσος.
Όμως αυτή η αντιμετώπιση προς τα άτομα που βιώνουν, όπως εγώ, τέτοιες ή παρόμοιες αντιξοότητες, από μια «εχθρική» κοινωνία, με τόσους διαχωρισμούς και τόσες προκαταλήψεις, που προσπαθεί μεν να αλλάξει, αλλά όχι με μεγάλη επιτυχία, τους βυθίζει ακόμα περισσότερο στην απελπισία και στην κατάθλιψη.
Σήμερα λοιπόν, θέλω να ελπίζω ότι είμαι κάποια που προσπαθεί να κινητοποιήσει όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί, να κατανοήσουν ότι χρειαζόμαστε την υποστήριξή τους, ένα χαμόγελο και κατανόηση. Επίσης,θέλω να είμαι κάποια που θα εμπνεύσει και παρακινήσει ανθρώπους σαν εμένα να βγουν από το σπίτι και να ζήσουν τη ζωή.
Γράφεις: ‘’Η ζωή συνεχίζει, χωρίς ποτέ να μπορέσει να μείνει η ίδια. Το αύριο ποτέ δε μπορεί να γίνει χθες…’’. Αυτό κρύβει μια πικρία, μια μελαγχολία; Ή τί άλλο;
Πρώτα απ’ όλα είναι μια μεγάλη αλήθεια, συνάμα βέβαια κρύβει μια πικρία και μια μελαγχολία για το παρελθόν… τα πράγματα που στερήθηκα, τις δυσκολίες και τις συμπεριφορές που αντιμετώπισα. Κρύβει όμως και μια μαχητικότητα για το παρόν, κάτι που αποδεικνύω καθημερινά νομίζω, με όσα πράγματα προσπαθώ να κάνω, κρύβει μια ελπίδα για το αύριο τόσο σε προσωπικό επίπεδο, ώστε να μπορέσω να υλοποιήσω τα όνειρα μου, όσο και σε γενικότερο επίπεδο, συμβάλλοντας με τον τρόπο μου να περάσουν κάποια μηνύματα προς την κοινωνία, ώστε να γίνει πιο «φιλική» απέναντι σε άτομα όπως εγώ.
Ήσουν αθλήτρια μια ζωή. Ένας άνθρωπος, με τον αθλητισμό ανεξίτηλο γραμμένο στο DNA του. Αρκετό καιρό μετά το ατύχημα, και μετά από χρονοβόρες και επίπονες θεραπείες, σε βλέπουμε να κάνεις extreme sports (αλεξίπτωτο, καταδύσεις, αναρρίχηση). Απ’όσο βλέπει κανείς σε φωτογραφίες σου (εν ώρα δράσης) είσαι τόσο, μα τόσο ευτυχισμένη! Τί εκτόνωσε, εκείνο το διάστημα της ζωής σου, αυτή η ενασχόληση και πόσο δύσκολη ήταν σε σωματικό επίπεδο;
Είμαι σαφώς χαρούμενη και ευτυχισμένη όταν ασχολούμαι με κάτι που μου αρέσει, γιατί έτσι νοιώθω ζωντανή. Όταν έχεις περάσει κάτι τόσο τραυματικό και έχεις χάσει την ελπίδα για ζωή, χρειάζεσαι συνεχώς υπενθύμιση για αυτήν και η αδρεναλίνη έχει αυτό το αποτέλεσμα. Της επιβεβαίωσης. Σου θυμίζει ότι υπάρχεις, ότι μπορείς να κάνεις ό,τι περάσει από το μυαλό σου και αυτό είναι κάτι που το έχω ανάγκη.
Είσαι μια ωραία γυναίκα και δείχνεις ακόμα ομορφότερη στις καλλιτεχνικές φωτογραφίσεις που έχεις κάνει. Μίλησέ μας λίγο και γι’ αυτή την φάση στην ζωή σου.
Ήταν τότε που είχα έρθει πιο κοντά στο θέατρο. Το θέατρο, σαν κάθε τι καλλιτεχνικό, κρύβει μέσα του στοιχεία ναρκισσισμού που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Πόσο μάλλον εγώ που είχα δεχθεί αμφισβήτηση και απόρριψη στην προσωπική μου ζωή, εξαιτίας ενός άτυχου συμβάντος.
Και φυσικά, ‘’Ξιφασκία με Αμαξίδιο’’. Πότε και πώς προέκυψε και εξελίχθηκε αυτή η επιλογή σου, αυτός ο τρόπος για να συνεχίσεις με τον Αθλητισμό και τον Πρωταθλητισμό;
Όπως είχε πει ο Λεκόκ «ανακάλυψα το θέατρο μέσα από τον αθλητισμό». Για μένα ισχύει το
|«Ανακάλυψα τη ξιφασκία με αμαξίδιο, μέσα από το θέατρο».
Στη δραματική σχολή που ήμουν, δάσκαλος της θεατρικής ξιφασκίας ήταν ο πρώην βοηθός του ομοσπονδιακού προπονητή της ξιφασκίας με αμαξίδιο. Αυτός λοιπόν, βλέποντας και το αθλητικό μου ιστορικό και την ενέργεια που εκπέμπω, με προέτρεψε να ασχοληθώ με αυτό.
Είσαι Αθλήτρια της Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο. Εσύ, στέκεσαι και περπατάς. Γιατί αγωνίζεσαι, ξιφασκείς, σε αμαξίδιο;
Είναι οι κανόνες του αθλήματος αυτοί. Πρέπει να αγωνιζόμαστε σε συνθήκες καθιστικής ξιφασκίας για να μπορούν να εξισορροπούνται οι όποιες ανατομικές και μη ανισότητες που μπορεί να υπάρχουν. Να σας δώσω ένα παράδειγμα, συχνά αντίπαλες μου είναι κοπέλες με ακρωτηριασμούς, Καταλαβαίνετε λοιπόν όλοι γιατί…
Πόσο διαφορετική ή πιο δύσκολη είναι η ξιφασκία σε αμαξίδιο, σε επίπεδο προπόνησης;
Αυτή την ερώτηση δε μπορώ να σας την απαντήσω. Σίγουρα υπάρχουν πολλές διαφορές. Αλλά όλα τα αθλήματα τυπικών αθλητών ή αθλητών ΑμεΑ έχουν τις δυσκολίες και απαιτήσεις τους.
Ποιες ανάγκες οικονομικές ή άλλες πρέπει να καλύπτονται, ώστε να μπορείς να προχωρήσεις στο πεδίο του πρωταθλητισμού;
Οι ανάγκες, κυρίως οικονομικές είναι πολύ μεγάλες. Μη ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα άθλημα πολύ δαπανηρό. Εκτός από το υψηλό κόστος του εξοπλισμού, πρέπει να καλυφτούν έξοδα μετακίνησης ακόμα και για τις προπονήσεις, γιατί είναι δυσχερείς για πολλά άτομα. Κυρίως όμως για τα αθλητικά ταξίδια που κάνουμε για τους αγώνες μας.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι η παρουσία ατόμων, φορέων, ή ακόμα και εταιριών που έχουν τη διάθεση και τον τρόπο να βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση είναι παραπάνω από αναγκαία.
Πες μας δυο λόγια για την ομάδα σας, τον προπονητή κλπ;
Ο ομοσπονδιακός προπονητής κ. Δημήτρης Κάζαγλης, συνέστησε την Εθνική Ομάδα Ξιφασκίας με Αμαξίδιο, ένα χρόνο πριν την Ολυμπιάδα του Αθήνα 2004. Από τότε συμμετέχει αδιάκοπα σε αγώνες, έχοντας μάλιστα επιτύχει επανειλημμένα πολύ υψηλές διακρίσεις. Η ομάδα, αυτή τη στιγμή αποτελείται από 3 αγόρια και 3 κορίτσια που προπονούνται αδιάκοπα για να εκπροσωπούν την Ελλάδα σε Παγκόσμιο επίπεδο.
Ποιοί είναι οι στόχοι σου σε αυτό το άθλημα και πότε θα σε δούμε σε αγώνα στο προσεχές μέλλον;
Ο στόχος μου μπορεί να φαντάζει λίγο μακρινός και υψηλός, αλλά είναι ένας και ξεκάθαρος. Η πρόκρισή μου στους επερχόμενους Παραολυμπιακούς του Τόκυο, το 2020. Το Νοέμβριο συμμετείχαμε σε αγώνες στη Γεωργία. Εκεί ήταν και η αρχή της συγκομιδής των πολυπόθητων βαθμών, που θα συγκεντρωθούν από μια σειρά αγώνων.
Το motto της ζωής σου ή αλλιώς η σκέψη που σε χαρακτηρίζει είναι:
| “‘Ολα μπορούν να επιτευχθούν με εξάσκηση” εκτός από αυτό τί άλλο ή ποιοί σε βοήθησαν να συνεχίσεις να υπάρχεις δυναμικά, όχι μόνον στον αθλητισμό αλλά και στα υπόλοιπα;
Με τον όρο εξάσκηση δε θέλω να περιοριστώ μόνο στη σωματική εξάσκηση και στην αθλητική. Άλλωστε οι αρχαίοι έλεγαν “νους υγιής εν σώματι υγιεί”. Χρειάζεται μια πιο σφαιρική, συνεχής εξάσκηση σε πολλά επίπεδα, δηλαδή πνευματικό, συναισθηματικό. Μια γενικότερη αντιμετώπιση της ζωής. Δίνω μια πιο πλατιά έννοια στον όρο ‘εξάσκηση.’
Κλείνοντας, θέλεις κάτι να μου πεις ή να με ρωτήσεις εσύ;
Σας ευχαριστώ εσάς και το nevronas.gr που μου δίνετε την ευκαιρία, βασιζόμενη στη δική μου ιστορία, να «εκπροσωπήσω» όλους εκείνους και εκείνες που μάχονται καθημερινά να ξεπεράσουν και τις δικές τους αντιξοότητες
|Να μπορέσει κάποια στιγμή η κοινωνία μας να ξεπεράσει όλες αυτές τις αγκυλώσεις
και να σταθεί απέναντί μας με τον σεβασμό και το αίσθημα δικαιοσύνης που μας αρμόζει.
~ Αδαμαντία, ευχαριστούμε που άνοιξες την καρδιά σου και ξεδίπλωσες την ζωή σου έτσι, ώστε να μπορέσουμε να σε γνωρίσουμε. Στόχος για όλους μας είναι να μιλάμε για τις ζωές μας και όπου υπάρχουν εμπόδια, να δουλέψουμε όλοι μαζί για να τα υπερπηδήσουμε.~
Διαβάστε ακόμη…
Το Λεωφορείο…
Συνέντευξη: της Στυλιανής – Aδαμαντίας Ζαχαριάδη – Αθλήτρια Εθνικής Ομάδας Ξιφασκίας με Αμαξίδιο, στην Πόπη Μάλεση και στην Γιώτα Ευσταθίου για το nevronas.gr
