Ο αυτιστικός Δημήτρης μου, στα 19 πλέον, φοιτά από τα 14 του σε Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Λόγω υψηλής λειτουργικότητας φοίτησε σε γενικό δημοτικό με παράλληλη στήριξη. Οι αναμνήσεις, οι δικές του και οι δικές μου, πολλές. Και όμορφες και άσχημες.
Από τα πάρτι δεν τον απέκλεισαν ποτέ. Ήταν πάντα καλεσμένος. Ποτέ, όμως, δεν προσκλήθηκε σε μια βόλτα. Ποτέ δεν προσκλήθηκε ένα Σαββατοκύριακο σε κάποιο σπίτι συμμαθητή. Ποτέ δεν έκανε φίλους, είχε μόνο παρέα εντός του σχολείου για να παίζει μπάλα ή μπάσκετ στα διαλείμματα.
Κυκλοφορώντας πλέον μόνος του στη γειτονιά, πολλές φορές συναντάει παλιούς του συμμαθητές. Γυρνάει ενθουσιασμένος ανακοινώνοντάς μου ότι έδωσε το τηλέφωνό του και περιμένει να τον πάρουν κάποια στιγμή για να βγούνε. Κι αυτή, η “κάποια στιγμή”, δεν έρχεται ποτέ….!
Για τον Κωνσταντίνο…
Προχθές συνάντησε τον Κωνσταντίνο. Ευφυέστατο παιδί, άριστος μαθητής, Πρόεδρος του πενταμελούς της τάξης. «Θα περάσει την Τετάρτη στις 6, να με πάρει να πάμε βόλτα στο “Νιάρχος”»… Η χαρά του ξεχείλιζε. Το άγχος μου, επίσης! Γιατί άλλο να κάνεις το πρόγραμμά σου κανονικά και να μη δεχτείς ποτέ ένα τηλεφώνημα, κι άλλο να είσαι ντυμένος κι έτοιμος μπροστά από ένα κουδούνι που δε θα χτυπήσει ποτέ. «Εντάξει, Δημήτρη μου», του απάντησα και σταμάτησα εκεί.
Ο Κωνσταντίνος με διέψευσε. Την Τετάρτη στις 6 χτύπησε το κουδούνι: «Κατεβαίνει ο Δημήτρης;». Έπεσα από τα σύννεφα. Όχι, δεν είμαι αχάριστη. Απλά ξαφνιάστηκα.
Το κουδούνι που χτύπησε μου ανέτρεψε την ψυχολογία, μου ανέτρεψε όλη τη διαδικασία προετοιμασίας που είχα κάνει για να μπορέσω να διαχειριστώ την απογοήτευση του Δημήτρη. Μου ανέτρεψε τα μέχρι τότε δεδομένα μου.
Την ώρα που έφευγε ο γιος μου του είπα να με πάρει τηλέφωνο, όταν είναι η ώρα να πάω να τον πάρω, για να μην αγγαρέψω τον Κωνσταντίνο να τον φέρει. Μετά από 2,5 ώρες με παίρνει ο Κωνσταντίνος: «Θα με διευκολύνατε πολύ αν ερχόσασταν να πάρετε τον Δημήτρη, γιατί έχω κανονίσει κάτι άλλο για αργότερα. Του είπα να φύγουμε λίγο νωρίτερα για να τον γυρίσω, αλλά προτίμησε να κάτσουμε λίγο παραπάνω και να τον πάρετε εσείς, και δεν ήθελα να του το χαλάσω. Αν μπορείτε, βέβαια. Αν δεν μπορείτε, θα ειδοποιήσω ότι θα αργήσω και θα σας τον φέρω».
Φεύγω να πάρω τον Δημήτρη, μουδιασμένη από συγκίνηση. Φτάνοντας στο “Νιάρχος”, λόγω Μαραθωνίου, δεν έχω πρόσβαση στο σημείο του ραντεβού μας. Τηλεφωνώ στον Κωνσταντίνο. Για να τον αποδεσμεύσω, του λέω να δείξει στον Δημήτρη τον δρόμο που είμαι, για να έρθει μόνος του. «Όχι, όχι, θα σας τον φέρω εγώ», μου απαντά.
Μετά από λίγο τους βλέπω να έρχονται μιλώντας και γελώντας. «Πώς περάσατε;». Απαντάνε ταυτόχρονα: «Πολύ ωραία!» και σκάνε στα γέλια. Ανατροπή για ακόμα μια φορά. Ενώ περίμενα ένα τυπικό, βαριεστημένο και χλιαρό “καλά”, είδα ένα παιδί με καθαρή ματιά και ειλικρινές χαμόγελο! «Θα τα ξαναπούμε σύντομα!»… μας χαιρέτισε ο Κωνσταντίνος.
Ο Κωνσταντίνος δίνει του χρόνου για Ιατρική. Τις εξετάσεις του ως άνθρωπος τις έχει περάσει με άριστα! Το οφείλει στον χαρακτήρα του, το οφείλει και στους γονείς του!
Γιατί στο δικό μας χέρι είναι να μεγαλώσουμε ο καθένας από μας τον δικό μας Κωνσταντίνο!
