Ο τρόπος που μια κοινωνία αντιμετωπίζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες είναι ο καθρέφτης των σκέψεων, των συναισθημάτων, του μέτρου, της ανθρωπιάς της.
Τί μας χωρίζει τελικά από την αναπηρία;
Όταν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα.
Και γιατί η αναπηρία να είναι συνώνυμο του οίκτου, της λύπης, της αποστροφής, της ανικανότητας;
Με βάση τη σύμβαση του Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία δίνεται προτεραιότητα στο σεβασμό, την αποδοχή, την ισότητα των ευκαιριών, την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή και ένταξή τους στη κοινωνία.
Ωστόσο ο κυρίαρχος φόβος των οικογενειών που μεγαλώνουν παιδιά με αναπηρία είναι για τη στιγμή που αυτά τα παιδιά θα πάψουν να είναι παιδιά και θα γίνουν ενήλικες και, ακόμη περισσότερο, όταν οι γονείς-φροντιστές “φύγουν” απ’ τη ζωή και τα άτομα με αναπηρία θα πρέπει μόνα να συνεχίσουν.
Το πλέον ενδεδειγμένο και σύγχρονο πλαίσιο σε αυτή τη περίπτωση, το οποίο παρέχει ολοκληρωμένες υπηρεσίες, με εξειδικευμένη επιστημονική και θεραπευτική υποστήριξη, είναι οι Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Σ.Υ.Δ.). Πρόκειται για μικρές, κλειστές μονάδες, με τη μορφή σύγχρονων κατοικιών, 24ωρης φιλοξενίας για άτομα με αναπηρία που δεν αυτοεξυπηρετούνται ή αυτοεξυπηρετούνται μερικώς, όπου τα άτομα αυτά ζουν μακριά απ’ την οικογένειά τους όπως όλοι οι ενήλικες, με την υποστήριξη εξειδικευμένου προσωπικού.
Στόχο έχουν την αποασυλοποίηση, την αυτονόμηση, την αυτοεξυπηρέτηση, τη προσβασιμότητα, τη συναισθηματική εξέλιξη, την ενίσχυση της εμπιστοσύνης, της αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης, την κοινωνικοποίηση, την ένταξη, την ενεργή συμμετοχή και την αποφυγή του στιγματισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού προσφέροντας ασφαλή και αξιοπρεπή διαβίωση, με τη μορφή οικογενειακού περιβάλλοντος, όπως και τη δυνατότητα να ζήσουν ισότιμα ανάμεσά μας, στο κέντρο της κοινωνίας και όχι στο περιθώριο της.
Παρόλο που η λύση αυτή προάγεται ως η πλέον κατάλληλη, η διαμονή ενηλίκων ατόμων με αναπηρία σε τέτοιου τύπου δομές δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Στη χώρα μας ο αριθμός των Σ.Υ.Δ. που λειτουργούν είναι πολύ μικρότερος από τον αριθμό των ενηλίκων που χρειάζονται αυτή τη δομή, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να βιώνουν μεγάλη ανασφάλεια και άγχος όσον αφορά το μέλλον των παιδιών τους. Διότι για τα άτομα με αναπηρία που έχουν ολοκληρώσει τις δομές εκπαίδευσης και δεν έχουν καταφέρει να ανεξαρτητοποιηθούν, να αυτονομηθούν και να ενσωματωθούν στη κοινωνία, όταν στον τόπο τους δε λειτουργούν αντίστοιχες δομές, η λύση είναι είτε η απομόνωση στο σπίτι, είτε ο εγκλεισμός τους σε κάποιο ίδρυμα, με όποιες αρνητικές συνέπειες αυτό συνεπάγεται.
Στοχεύοντας στην ανάδειξη της έλλειψης αυτής της δομής, και σε ανάγκη ανάδειξης του υπαρκτού προβλήματος ολοκλήρωσης της στέγης του Συλλόγου «Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης», την 12η Μαΐου 2019 στις 7 το απόγευμα, το νεοσυσταθέν Πανελλήνιο Φιλανθρωπικό Σωματείο Γονέων, Κηδεμόνων και Φίλων ατόμων με Αυτισμό και Ειδικές Ανάγκες «Η Αγία Σκέπη», σας προσκαλεί στο Πολιτιστικό Κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε εσπερίδα, που πραγματοποιεί υπό την αιγίδα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β’ σχετικά με τις Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Σ.Υ.Δ. ) με τίτλο: “ Υπό την Σκέπην”
Περισσότερα για την εκδήλωση…
Εκδήλωση για τις Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης (Σ.Υ.Δ.) από τον Σύλλογο «Η Αγία Σκέπη»
Γράφει: η Μαρία Λευτάκη (Κοινωνική Λειτουργός – Μέλος της ομάδας “Γονείς που Διεκδικούν Δημόσια Παράλληλη Στήριξη” και αντιπρόεδρος του Σωματείου “Η Αγία Σκέπη”)
