Αν και ο ορισμός της κανονικότητας είναι πολύ απλός, δηλαδή… «να συμβαίνουν τα πράγματα “ως συνήθως” ή όπως έχει οριστεί – οποιοδήποτε μοτίβο», παραταύτα έχω την αίσθηση πως η λέξη αυτή είναι ένα “δημιούργημα” που είτε το φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι ή άλλοι για εμάς, συχνά πυκνά, καταφέρνει αντί να μας κάνει να νιώθουμε κάποια ασφάλεια, να μας εγκλωβίζει!!!
του Νίκου Παγίδα – Εργοθεραπευτής
Και έτσι, φτάνεις να αναρωτιέσαι: «Εν τέλει, επιστροφή στην κανονικότητα ή στην πραγματικότητα;»
Και αν υποθέσουμε ότι ξαφνικά, όλοι μας, δηλώσουμε πως…:
«Δεν θα επιστρέψουμε στην “κανονικότητα”, επειδή η κανονικότητα ήταν και είναι το πρόβλημα», τότε τι θα μπορούσε να συμβεί;
Και, γιατί να θέλω να επιστρέψω, ντε και καλά, σε αυτά που με μειώνουν σαν άνθρωπο;
Γιατί να θέλω να επιστρέψω στα ίδια πράγματα που, αρκετά από αυτά με κάνουν να θυμώνω ή να θλίβομαι, καθημερινά;
Γιατί να θέλω να επιστρέψω στις ίδιες καταστάσεις που συχνά προκαλούν αρνητικά την νοημοσύνη και το συναίσθημά μου;
Τα τελευταία χρόνια, κάθε φορά που διαβάζω ή ακούω πως επιστρέφουμε στην κανονικότητα, με κάνει να σκέφτομαι φωναχτά… «τι γίνεται ρε παιδιά με την πραγματικότητα;»
Ποιά πραγματικότητα;
Μα, την πραγματικότητα με την ανεργία…
Την πραγματικότητα με τις ελλείψεις στην παιδεία και την υγεία…
Την πραγματικότητα της καθημερινής προσπάθειας των περισσότερων ανθρώπων να βιοποριστούν, εν μέσω συνεχιζόμενης οικονομικής κρίσης…
Την πραγματικότητα που δείχνει ότι δεν υπάρχουν βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα σχέδια βελτίωσης των συνθηκών της ζωής μας, από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Μην ξεχνάμε ότι, όταν μας βρήκε και αυτή η υγειονομική κρίση του κορονοιού, είχαμε ήδη διανύσει μια μεγάλη οικονομική κρίση που μας έφτασε στα όρια των αντοχών μας. Σε σημείο να πονάνε όλα…το μυαλό μας, το σώμα μας και η ψυχή μας.
Και τώρα τί;…
Όμως, όσο δύσκολη και αν είναι η επιστροφή στην πρότερη κανονικότητα που δεν δείχνει να αλλάζει, τουλάχιστον από μόνη της, εμείς δεν θα σταματήσουμε να ψάχνουμε, να διαμορφώνουμε και, γιατί όχι, να διεκδικούμε την πραγματικότητά μας, έτσι όπως την σκεφτόμαστε εμείς οι ίδιοι. Μια πραγματικότητα που θα δίνει σε όλους μας πρόσβαση στην εργασία, στην υγεία, στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό.
Γιατί, αν εμείς οι ίδιοι δεν ξέρουμε τί είναι καλό για εμάς, ποιός άλλος μπορεί να ξέρει;;;
Προσβασιμότητα, Λειτουργικότητα και Προοπτική για ΟΛΟΥΣ!
Ακριβώς! Για όλους… δηλαδή, δεν ξεχνάμε τον ρόλο της συλλογικότητας, σε φάσεις που οι άνθρωποι χρειαζόμαστε συμπαράσταση αλλά και όταν πρέπει να διεκδικήσουμε πράγματα για μια ζωή καλή. Μια ζωή που μας αξίζει.
Γράφει: ο Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
