«Έρχεται η στιγμή που πρέπει να κανακέψεις τον εαυτό σου, τώρα που το έχει ανάγκη. Να μην τον αφήσεις να κάνει τίποτα με το ζόρι. Οτιδήποτε δεν το αντέχει το σώμα, το μυαλό και η ψυχή, να το βάζεις στην άκρη. Να το διώχνεις χωρίς καμία τύψη».
της Ειρήνης Φραγκάκη – Συγγραφέας
Όταν παλεύεις για πολύ καιρό, κάποια στιγμή το σώμα, η ψυχή και το μυαλό σου θα αντιδράσουν. Δεν έχω πρόθεση να γκρινιάξω, αντιθέτως, μόνο να καταθέσω χρειάζομαι. Κι αυτό μετά βίας, αλλά με πιέζω μήπως και βγω από τον βάλτο που έριξα εδώ και κάποιους μήνες τον εαυτό μου. Σίγουρα υπάρχουν πιο δύσκολες καταστάσεις, όπως υπάρχουν και πιο εύκολες. Γι’ αυτό σας λέω, δεν γκρινιάζω, παρά μόνο καταθέτω.
Οι προσωπικές μας καταθέσεις ψυχής, είναι αυτές που κάνουν την κάθε περίπτωση μοναδική.
Πέντε χρόνια δεν πήρα ανάσα λόγω του αυτισμού. Πέντε χρόνια δε σήκωσα κεφάλι. Πέντε χρόνια έχω νιώσει και βιώσει όσα δε φανταζόμουν ποτέ. Για πέντε χρόνια η κάθε μέρα, η κάθε νύχτα, έκρυβε κι από μια έκπληξη. Αφού είχα σταματήσει να αντιμετωπίζω τον χρόνο φυσιολογικά.
«Ξημέρωσε μια kinder έκπληξη», έλεγα. «Νύχτωσε άλλη μια kinder έκπληξη», επαναλάμβανα. Κάθε μέρα, κάθε βράδυ, κάτι μου φύλαγε για να με κρατάει σε εγρήγορση. Είχα ξεχάσει τι σημαίνει ηρεμία, γαλήνη, ξεκούραση και ύπνος. Έμαθα πολύ καλά όμως, τι σημαίνει αγωνία, αυπνία, κούραση, άγχος, πονοκέφαλος από το πολύ διάβασμα, πόνος στο σώμα από το πολύ ξύλο και το τρέξιμο.
Βήμα βήμα, λέξη λέξη, χωρίς βιασύνες, χωρίς άλματα, κάθε τόσο ερχόταν και μια μικρή νίκη που πάντα συνοδευόταν από εκρήξεις πότε της μιας εβδομάδας, κι άλλοτε του ενός μήνα.
«Κατέκτησε», μου έλεγαν οι θεραπευτές. Και την κάθε κατάκτηση την ακολουθούσε κι ένα ενεργό ηφαίστειο που είχε ανάγκη την εκτόνωση για να μπορέσει να ηρεμήσει στη συνέχεια και να κοιμηθεί.
Κι έφτασε το φετινό καλοκαίρι. Πολλές κατακτήσεις μαζεμένες, σ’ ένα ήσυχο και ήρεμο επαρχιακό περιβάλλον. Μέσα στη φύση, απόλυτη επαφή με το πράσινο των δέντρων, το σκληρό χώμα του κήπου. Έπαιξαν ρόλο κι αυτά στα αισθητηριακά.
Κι εγώ όμως είχα κατακτήσεις. Καλά, μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό! Κατέκτησα κι εγώ την ηρεμία, όχι μόνο το παιδί μου. Κατέκτησα την ησυχία. Ξέρεις τι είναι να ξυπνάς το πρωί και να ακούς τα κοκόρια κι όχι αυτοκίνητα και φορτηγά; Να βγαίνεις στο μπαλκόνι και αντί τσιμέντο να αντικρίζεις τον καταγάλανο ουρανό και τις στέγες των σπιτιών στολισμένες με τα κεραμίδια τους; Να έρχεται το μεσημέρι και το φως του ήλιου να διεισδύει μέχρι την ψυχή σου;
Έκανα και μια καινούρια φίλη που με συντρόφευε στον πρωινό καφέ μου. Σοφή φίλη η πανέμορφη κουκουβάγια που καθόταν στο ίδιο σημείο κάθε μέρα και ακίνητη, απλά με κοιτούσε.
Ηρέμησα που λέτε κι εγώ, γιατί οι κατακτήσεις του μικρού, βοήθησαν σε μια κάπως πιο ομαλή οικογενειακή λειτουργία. Κοιμήθηκα περισσότερα βράδια, ολόκληρα. Σταμάτησα να αλλάζω πάνες. Μόνο κάποιες υπενθυμίσεις για να πάει τουαλέτα. Άντε και κάνα άλλαγμα των σεντονιών τα πρωινά, από ατυχήματα. Φυσιολογικά πράγματα.
Έχουμε δρόμο μπροστά και στόχους για τις επόμενες κατακτήσεις, έχουμε και κάποια πισωγυρίσματα αλλά δε με τρομάζουν πια, μόνο κουράζουν.
Autism Stories | Έχετε σκεφτεί γιατί «πονάει» ένα «πισωγύρισμα»;
Autism Stories | Έχετε σκεφτεί γιατί «πονάει» ένα «πισωγύρισμα»;
Κι έχουν περάσει ήδη πέντε μήνες, κι εγώ είμαι παρούσα στη ζωή μου και ΜΟΝΟ. Απούσα από τις ζωές των άλλων, από τα social, γενικά απούσα από την επαφή μου με τον κόσμο. Τόσο εσωστρεφής δεν έχω υπάρξει ποτέ στη ζωή μου.
Τράβηξα κουρτίνες, έκλεισα παντζούρια, τηρώ σιγή ιχθύος γιατί είναι πολύ δύσκολο για τους περισσότερους να με νιώσουν, έχω καθίσει οκλαδόν και ψάχνω να βρω τη νιρβάνα.
Το σώμα λοιπόν μίλησε. Μου απαγορεύει να κουράζομαι τις στιγμές που λείπουν τα παιδιά. Με βάζει για ύπνο. Με διαταγή. Υποτάσσομαι και ακολουθώ με υπακοή.
Το μυαλό μίλησε κι αυτό. Δε με αφήνει να υπεραναλύω, δε με αφήνει να διαβάσω άλλο. Κι αυτό το υπάκουσα. Η ψυχή; Αυτή κρατά μαστίγιο. Δεν τολμώ να την παρακούσω. Την παίδεψα, πώς μπορώ να αρνηθώ τώρα;
«Απόλυτα φυσιολογικά», είπε η ψυχολόγος. «Να κανακέψεις τον εαυτό σου» είπε, «τώρα που το έχει ανάγκη». Να μη με αφήσω να κάνω τίποτα με το ζόρι. Οτιδήποτε δεν το αντέχει το σώμα, το μυαλό και η ψυχή, να το βάζω στην άκρη. Να το διώχνω χωρίς καμία τύψη. «Όπως δεν ένιωθες τύψεις όσο καιρό γινόσουν λάστιχο για όλους και για όλα, έτσι δε θα νιώθεις και τώρα που θα αναγκαστείς να ξεκουράσεις αυτές τις τρεις σημαντικές λειτουργίες του εαυτού σου και να σου αφοσιωθείς», είπε κοιτώντας με, με στοργή. «Το έχεις ανάγκη και σου το χρωστάς, Ρηνιώ», μου είπε. «Διαφορετικά θα βρεις μπροστά σου καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες, θα δημιουργήσεις προβλήματα χωρίς λύσεις. Αυτό θες;» Α πα πα… σταυροκοπήθηκα.
Αρκετά λοιπόν, τραβάω γραμμές, κατεβάζω ρολά και ακούω εμένα. Τι έχω εγώ ανάγκη. Γιατί ο δρόμος έχει πολύ μεγάλη ανηφόρα ακόμα.
Μια στάση λοιπόν, να πάρω μια ανάσα διαρκείας και να συνεχίσω όταν ανακτήσω τις πολύτιμες δυνάμεις μου. Κι εσείς να τον ακούτε τον εαυτό σας, βαράει καμπανάκια και μας το χρωστάμε να τα ακούσουμε.
Γράφει: η Ειρήνη Φραγκάκη – Συγγραφέας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
