Μπορεί να αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε την οικογένειά μας; Πόσο πραγματική είναι η εικόνα που έχουμε για τους κοντινούς μας ανθρώπους;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Η ελληνική ταινία παραγωγής 2020 «Σελήνη, 66 ερωτήσεις» της Ζακλίν Λέντζου μας δίνει την ευκαιρία να δούμε, πως είναι να ανακαλύπτεις κάποια πράγματα από την αρχή για κάποιον και να τον αγαπάς, γι’ αυτό που πραγματικά είναι.
Κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι η Άρτεμις που μετά από χρόνια επιστρέφει από το εξωτερικό, για να φροντίσει τον πατέρα της Πάρη, που έχει να αντιμετωπίσει στην καθημερινότητά του διάφορα θέματα λόγω της πολλαπλής σκλήρυνσης και με τον οποίο είναι αποξενωμένη.
Επιστροφή στην πατρική εστία…
Από τα πιο σημαντικά βήματα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι ο ουσιαστικός απογαλακτισμός του: η απομάκρυνση από τη σιγουριά της οικογένειας. Ακόμα περισσότερο για την Άρτεμις που έλειπε στο εξωτερικό και αναφερόμενη στον πατέρα της, στην αρχή της ταινίας,αναρωτήθηκε «τι είναι κοντινός άνθρωπος τελικά» .. Θεωρεί ότι ποτέ του δεν την άκουσε πραγματικά, τον έβλεπε απόμακρο και αυστηρό μαζί της και σίγουρα το γεγονός ότι πρέπει να γυρίσει δίπλα του και να τον φροντίσει, την κάνει να νιώθει άβολα. Η Άρτεμις στην ουσία γυρνάει πίσω στην παιδική της ηλικία, κλαίει, χορεύει, παίζει με τον ίδιο τρόπο, μιμείται τους μεγαλύτερους όπως κάνει στη σκηνή με το μπαρ, με τον τρόπο που θα το έκανε ένα παιδί.
«Ένας γιος (A Son)»: Τί είναι πατρότητα;
Η αναπηρία ως συνεκτικός παράγοντας…
Όμως καλείται και αντιμετωπίζει την αναπηρία του πατέρα της ως ενήλικας. Συνήθως η σωματική αδυναμία των γονέων μας επιδρά απομυθοποιητικά για την εικόνα που είχαμε σχηματίσει γι’ αυτούς Στην περίπτωση όμως του Πάρη και της Άρτεμις η ψυχική απόσταση που είχε δημιουργηθε μεταξύ τους, όλα αυτά τα χρόνια, σιγά-σιγά μειώνεται με την σωματική εγγύτητα που απαιτείται όταν είσαι φροντιστής κάποιου προσώπου που έχει κινητική βλάβη.
Η Άρτεμις έχει την ευκαιρία να δει τον πατέρα της χωρίς την ασπίδα και το προσωπείο που «επιβάλλει» ο ρόλος του.
Οικογένεια από την αρχή…
Μας είναι δύσκολο να ξεπεράσουμε στο μυαλό μας, την εικόνα που έχουμε διαμορφώσει για εμάς τους ίδιους αλλά και τους γονείς μας, από τα βιώματα στην παιδική μας ηλικία. Η Άρτεμις όμως θα ανακαλύψει κάτι που θα τη βοηθήσει να δει τον πατέρα της όπως είναι, να τον καταλάβει και να τον αγαπήσει από την αρχή. Αυτό είναι κάτι που γίνεται σταδιακά: η φροντίδα που του δίνει, η σκηνή με το παγωτό, ο πολύς ώριμος και τρυφερός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει το μυστικό του Πάρη η Άρτεμις και βέβαια το πολύ συγκινητικό κλείσιμο της ταινίας.
Οι δύο πρωταγωνιστές…
Χωρίς να έχω δει ποτέ την τηλεοπτική σειρά “Σασμός” όπου έχει το ρόλο του Καραπάνου, είχα μία εικόνα για το Λάζαρο Γεωργακόπουλο από προηγούμενες δουλειές του αλλά η αλήθεια είναι ότι εντυπωσιάστηκα. Ο τρόπος που χρησιμοποιεί το σώμα του για να αποδώσει έναν άνθρωπο με σημαντικά κινητικά ελλείματα, κάποιον που έρχεται αντιμέτωπος με την αναπηρία είναι ρεαλιστικός και σε κάνει να πιστεύεις ότι πραγματικά ζει τις καταστάσεις που βλέπουμε στην ταινία. Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι το πώς αποδίδει τον ρόλο του Πάρη: που είναι αναγκασμένος να εσωτερικεύει τα συναισθήματα του και να κρύβει ένα κομμάτι του εαυτό του.
Η Σοφία Κόκκαλη τα τελευταία χρόνια έχει έντονη κινηματογραφική παρουσία (έπαιζε και στο Digger). Όπως και με τα φλας μπακ από τις βιντεοκασέτες έτσι και ο χαρακτήρας της Άρτεμις κάνει ένα μπρος πίσω: από την παιδική ηλικία, στην εφηβεία και στην αναγκαστική και απότομη ενηλικίωση. Η Κόκκαλη έχει ένα απαιτητικό ρόλο να διαχειριστεί και αξιοποιεί όλα της τα εκφραστικά μέσα για να το κάνει. Και βλέπουμε μέσα από εκείνη το χαρακτήρα της να μην παραμένει στάσιμος αλλά να εξελίσσεται.
Δώστε χρόνο στην ταινία…
Το ίδιο γίνεται και με την ταινία. Ο ρυθμός στην αρχή είναι αρκετά αργός, οι διάλογοι το κλίμα θυμίζουν λίγο Λάνθιμο, αλλά το δεύτερο μέρος αποζημιώνει το θεατή τόσο με τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών όσο και με τον τον ιδιαίτερο τρόπο που έχει αποφασίσει η σκηνοθέτης Ζακλίν Λέντζου να αντιμετωπίσει θέματα όπως είναι η οικειότητα, η ταυτότητα και η κάθε μορφής αγάπη: η άβολη σκηνή με τα ροδάκινα αποκαλύπτει αρκετά πράγματα με περίεργο τρόπο αλλά υπάρχει και η τρυφερή σκηνή στο εστιατόριο.
Στο ντεμπούτο της η Λέντζου ανατρέπει τα στερεότυπα για την γονεϊκότητα και την πατρότητα και μας δείχνει πολύ ρεαλιστικά πώς μπαίνει η αναπηρία στη ζωή ενός ανθρώπου και πως επηρεάζει τόσο τον ίδιο όσο και τους γύρω του. Αυτό που όμως μένει από την ταινία είναι ότι μπορούμε να αγαπήσουμε πραγματικά κάποιον μόνο όταν τον γνωρίσουμε και τον αποδεχτούμε όπως είναι.
