Υπάρχει θέση στο 2022 για μία ταινία που μιλάει για πράγματα όπως η οικογένεια, η πίστη στο Θεό και η αξία της προσπάθειας και της σκληρής δουλειάς;
Από ότι φαίνεται υπάρχει και μία τέτοια ταινία έφτιαξε η Disney+ για να διηγηθεί την ιστορία της οικογένειας Αντετοκούνμπο.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Το Rise (Άνοδος) εξιστορεί την Οδύσσεια της οικογένειας του σπουδαιότερου μπασκετμπολίστα στο κόσμο αυτή τη στιγμή, του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Από την Νιγηρία, στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του ’90, από όπου έφυγαν κυνηγημένοι οι γονείς του, μέχρι την άνοδο του στο υψηλότερο αθλητικό επίπεδο που έχει φτάσει ποτέ Έλληνας επαγγελματίας αθλητής.
Οικογένεια…
Αυτή δεν είναι μία ακόμα αθλητική ταινία, αλλά ένας ύμνος στην οικογένεια. Τέσσερα αγόρια ο Θανάσης, ο Γιάννης, ο Αλέξανδρος και ο Κώστας που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Τέσσερα παιδιά που παράλληλα με το σχολείο και τον αθλητισμό εργάζονται ως μικροπωλητές για να βοηθήσουν στην επιβίωση της οικογένειας. Εδώ όμως δεν έχουμε τη μιζέρια των ελληνικών μελό του ’60. Η Βέρα και ο Τσαρλς, οι γονείς των αγοριών, τους διδάσκουν έμπρακτα, την αλληλοϋποστήριξη την αγάπη, την πίστη στο Θεό και τη σκληρή δουλειά.
Όσο και αν ξενίζει κάποιους η θρησκευτικότητα στην ταινία δεν υπερτονίζεται ως κάτι που διαχωρίζει τους ανθρώπους αλλά σαν ως πηγή ελπίδας και δύναμής.
Η Αγάπη και η προσπάθεια για το καλύτερο…
Η πίστη όμως χωρίς προσπάθεια για το καλύτερο είναι μάταιη. Η αγάπη είναι η κινητήριος δύναμη που κάνει κάθε μέλος της οικογένειας να βάζει τα δυνατά του για να κάνει τη ζωή του και την ζωή αυτών που αγαπάει καλύτερη. Ακόμα και το μπάσκετ είναι για τα αδέλφια ένα μέσο να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, αλλά και τους γονείς τους.
Βλέποντας τη σχέση Γιάννη-Θανάση στη ταινία, πρέπει να ομολογήσω ότι σέβομαι ακόμα περισσότερο το Θανάση Αντετοκούνμπο, όχι μόνο ως αθλητή αλλά και ως άνθρωπο και καταλαβαίνω γιατί τον ήθελε πάντα δίπλα του ο Γιάννης. Η σκήνη που μοιράζονται στο γήπεδο το ίδιο ζευγάρι παπούτσια είναι ενδεικτική…
Ζωή στη σκιά…
Ο πατέρας έχει να αντιμετωπίσει την εκμετάλλευση ακόμη κι από τους ίδιους τους συμπατριώτες του και την σκόπιμη περιθωριοποίηση του και της οικογένειάς του από το ελληνικό κράτος.
Ζητάει το αυτονόητο, να του επιτρέψουν να μείνει νόμιμα στην χώρα, με ασφάλιση και δηλωμένη εργασία. Να αποκτήσουν ελληνική υπηκοότητα τα παιδιά του, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, έμαθαν γράμματα εδώ και έκαναν σπίτι τους την Ελλάδα. Όμως, η γραφειοκρατία εργαλειοποιήθηκε από το κρατικό μηχανισμό για να εφαρμοστεί ένα ιδιότυπο απαρτχάιντ απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες, για να τους καταστήσει αόρατους, αενάως όμηρους του κάθε εκμεταλλευτή.
Γιατί μας μισούν;
Τα αδέρφια Αντετοκούνμπο μεγάλωσαν σε μία Ελλάδα που αντιμετώπισαν το χλευασμό, το ρατσισμό και είδαν να γιγαντώνεται το τέρας του νεοναζισμού.
Το τέρας υπήρχε πάντα, απλά αλλάζει κάθε φορά όνομα ή προσωπείο. Θυμίζω ότι το 1998 είχε δολοφονηθεί ένας Νιγηριανός μικροπωλητής σε ένα βάναυσο ρατσιστικό έγκλημα που διεπράχθη μέσα σε οπαδικό σύνδεσμο ποδοσφαιρικής ομάδας.
Αυτή είναι η Ελλάδα που ανάγκασε τον Γιάννη να ρωτήσει τον πατέρα του:¨«Γιατί μας μισούν;»
Αν μπορούσα να του απαντήσω εγώ, έχοντας ζήσει αυτά που έχω ζήσει θα του λεγα: Γιατί Γιάννη είσαι διαφορετικός από αυτούς και επειδή δεν μπορούν να αποδεχτούν, να σεβαστούν ή να αγαπήσουν τον εαυτό τους εφευρίσκουν φανταστικούς εχθρούς, ωστε να διοχετεύσουν το μίσος τους.
Ως πατέρας αυτιστικού παιδιού έκανα την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου: «Γιατί τόσο μίσος για τα παιδιά μας; Γιατί κάποιοι εισέβαλαν στο ειδικό σχολείο του παιδιού μου, κατέστρεψαν την παιδική χαρά του και το βανδάλισαν; Γιατί η λέξη ανάπηρος ή αυτιστικός χρησιμοποιείται υβριστικά στην Ελλάδα;»
Γιατί δυστυχώς ο ρατσισμός, ο σεξισμός και ο μισαναπηρισμός στην Ελλάδα είναι ενδημικές παθογένειες και η κοινωνία μας πολιτιστικά και πνευματικά βρίσκεται πολύ πιο πίσω από ότι πρέπει και νομίζει η ίδια ότι είναι.
.
Εδώ είναι το σπίτι μας…
Όμως η ταινία δείχνει μία οικογένεια που επέλεξε να κάνει την Ελλάδα σπίτι της. Τα παιδιά δεν γνώρισαν καμία άλλη πραγματικότητα πέραν της ελληνικής.
Ο Γιάννης, ο Θανάσης και ο Κώστας τίμησαν τα χρώματα της Εθνικής Ελλάδος. Ο Γιάννης ιδιαίτερα έγινε ο καλύτερος πρεσβευτής που θα μπορούσε να έχει η Ελλάδα, χωρις να το έχει ανάγκη και χωρίς καμία υποχρέωση. Συμμετέχει σε ενημερωτικές εκστρατείες και υλοποιεί φιλανθρωπικές δράσεις προσπαθόντας να κάνει καλύτερη την ζωή στη παλιά του γειτονιά τα Σεπόλια, αλλά και στη πατρίδα των γονέων του, τη Νιγηρία.
Εδώ και λίγο καιρό συμμετέχει ενεργά, μαζί με τον Νίκο Γκάλη, στο συμπεριληπτικό πρόγραμμα UniquAll, πού εμπνεύστηκε ο Δημήτρης Παπανικολάου για τον αυτισμό.
Ευτυχώς υπήρξαν Έλληνες που βοήθησαν τον Γιάννη και την οικογένεια του, όπως ο πρώτος προπονητής του στον Φιλαθλητικό που τον υποδύεται ο Πάνος Κορώνης και ο ατζέντης του, που άνοιξε τη πόρτα για το NBA που τον υποδύεται ο Ευθύμης Χαλκίδης .
Ταινία για όλη την οικογένεια…
Αμερικανική παραγωγή, με γυρίσματα στην Ελλάδα και σκηνοθέτης ο Νιγηριανός Akin Omotoso. Εξαιρετική η Yetide Badaki στο ρόλο της Βέρα της δυναμικής μητέρας, αποδίδει πειστικά τη δύναμη, την αγάπη και τη σωφροσύνη που επέδειξε σε πολύ δύσκολες συνθήκες η Βέρα (Ο Γιάννης είχε αποκαλέσει δημόσια τη μητέρα του ηρωίδα). Συγκινητικός ο
Dayo Okeniyi στο ρόλο του πατέρα Τσαρλς και ευχάριστη έκπληξη τα (πραγματικά) αδέλφια Uche και Ral Agada, που υποδύονται Γιάννη και Θανάση αντίστοιχα. Η σκηνή με τον Γιάννη στο εστιατόριο, το χιούμορ του Θανάση και γενικότερα η χημεία των δύο αδερφών, πραγματικά ξεχωρίζουν στη ταινία.
Η ταινία βλέπεται ευχάριστα από όλη την οικογένεια έχει αρκετά πράγματα να πει χωρίς να γίνεται βαρετή και βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς και χωρίς να προσπαθεί να δημιουργήσει κινηματογραφική ιστορία κάνοντας κάτι πρωτότυπο ή καλλιτεχνικά καινοτόμο.
Αυτό που δεν είναι ευχάριστο και το θεωρώ ντροπιαστικό για την ελληνική πολιτεία και τοκράτος, είναι το πόσο καθυστερημένα αποδόθηκε η Ελληνική υπηκοότητα στην οικογένεια Αντετοκούνμπο.
Δεν γίνεται άνθρωποι που γεννιούνται, μεγαλώνουν ή εργάζονται δεκαετίας σε ένα τόπο, να στερούνται το δικαίωμα να ζουν νόμιμα, παραγωγικά, χωρίς φόβο και με αξιοπρέπεια μέσα σε μια ανοιχτή και συμπεριληπτική κοινωνία. Αυτό είναι ανθρώπινο δικαίωμα και δεν μπορεί να συνδέεται με την αριστεία ή τις επιδόσεις στον ακαδημαϊκό, τον επαγγελματικό ή τον αθλητικό τομέα.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
