Εκείνο το πρωινό δεν ήμουν έτοιμος για κάποιον επικήδειο λόγο.
Σίγουρα θα έκανα τους παρευρισκόμενους στην εκκλησία, να γελάνε με τα περιστατικά που μας τύχανε απ’τις βόλτες που κάναμε με το αμαξίδιο…
Γι’ αυτό, 4 χρόνια αργότερα, θα αρκεστώ σ’ αυτό το γραπτό κείμενο “για πάρτη σου” και για το πώς ένιωθα όταν σε πήγαινα βόλτα. Ακριβή χρονολογία δεν θυμάμαι, αλλά νομίζω ότι ήταν περίπου το 2012, όταν αναγκάστηκες να κάνεις την πρώτη σου βόλτα με αμαξίδιο. Ήταν απ τις πιο άβολες, περίεργες και συγχρόνως ενοχλητικές στιγμές. Ένας άνθρωπος που σεργιάνιζε όλη την Αθήνα, πρωί – βράδυ, στο σχόλασμα από τη δουλειά του. Σπάνια έπαιρνε λεωφορείο και ξαφνικά και απότομα κάποιος του λέει STOP – μαύρο. Δεν μπορείς πια…
Στην αρχή, το ότι, από εδώ και μπρος, θα σ’ έβγαζα εγώ βόλτα, μου φαινόταν (μπορεί να φανεί κομπλεξικό), αλλά μου φαινόταν κάπως… τί θα πουν οι τριγύρω, πώς θα μας σχολιάσουν, η λύπηση και όλα αυτά, στροβιλίζονταν στο μυαλό μου και με τρέλαιναν. Αφού όμως γίνει η αρχή, όλα αυτά τελειώνουν. Μην σας πω ότι το διασκεδάζεις κιόλας, γίνεται ρουτίνα. Μια ρουτίνα που μπορεί να ήταν κοπιαστική, αλλά συνάμα τόσο γλυκιά.
Όλα φαίνονταν ίδια. Οι περίπατοι στο Μοναστηράκι, για να εμπλουτίσουμε τη συλλογή ταινιών και μετά ο καφές στην Αδριανού, για ατέλειωτη ανάλυση, μέχρι και κόντρα με άλλο αμαξίδιο, στην Πλάκα.
Το να πηγαίνεις βόλτα τον πατέρα σου, μ’ αυτόν τον τρόπο, μοιάζει σαν μια “άτυπη” αλλαγή ρόλων. Σκέφτεσαι τις φορές που, στα πρώτα βήματα σου, εκείνος σε σήκωνε και σου σκούπιζε τα γόνατα απ’ τις τούμπες. Είναι πολλοί πιστεύω οι τρόποι, αν θέλεις βέβαια, που μπορείς να δεις ανάλαφρα το συγκεκριμένο θέμα και να μην σε κυριεύσουν αυτοκαταστροφικά συναισθήματα. Φαντάσου ότι παίζεις σε μία ταινία ή σ’ ένα θεατρικό έργο.
Εξ’ άλλου όλη μας η ζωή είναι μία ταινία που απλώς κάθε μέρα την σκηνοθετούμε εμείς οι ίδιοι, με τον δικό μας τρόπο, τον δικό μας ρυθμό δίνοντας έτσι ουσία στα πράγματα που θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους.
Αυτά είχα να γράψω για αρχή, πιστεύω στη συνέχεια να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο και να καταφέρω να κερδίσω ‘’την ανάγνωσή σας”…
Υ.Γ “Ευχαριστώ πολύ την Γιώτα Ευσταθίου για την πρόσκλησή της”
Γράφει: ο Γιάννης Goodfellas
