Ανακοίνωση από την Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων: “Μηδενική Ανοχή” για την 8η Μαρτίου 2022 με τίτλο “Είμαι ανάπηρη γυναίκα”.
Δεν αμφιβάλλω ότι οι γυναίκες ακόμα κερδίζουν λιγότερα από τους άντρες του ίδιου εκπαιδευτικού επιπέδου. Ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να υπόκεινται σε εξονυχιστικό έλεγχο σε σχέση με ό,τι έχει να κάνει με το σώμα τους. Ότι η βία κατά των γυναικών είναι μια παγκόσμια επιδημία. Ή ότι πολιτισμικά και κοινωνικά εμπόδια αποτρέπουν τις γυναίκες από το να πετύχουν σε διάφορους τομείς και ότι η διάκριση φύλου είναι η νόρμα σε διάφορες χώρες και θρησκευόμενες κοινωνίες.
Τα γνωρίζω όλα αυτά. Τα ξέρω, ξέρω ότι είναι αλήθεια και τα έχω βιώσει επανειλημμένα.
Είμαι ανάπηρη γυναίκα.
Όμως, όταν αναφέρω τη βλάβη, τον μισαναπηρισμό, την ιδρυματική σχολική ζωή μου, τη μη αναγνώριση της σεξουαλικότητάς μου, τα αναπαραγωγικά μου δικαιώματα, τις ανάπηρες θηλυκότητες ή αρρενωπότητες, τις ανάπηρες τρανς γυναίκες, τα ανάπηρα ΛΟΑΤΚΙΑ γυναίκες και τον τρόπο με τον οποίο ανέκαθεν γινόμαστε αντικείμενο διαχωρισμού και διακρίσεων, όταν αναφέρω τον τρόπο με τον οποίο έχουμε καταπιεστεί κοινωνικά, εμποδιστεί στην οποιαδήποτε αλληλεπίδραση, κακοποιηθεί σωματικά, συναισθηματικά και λεκτικά τόσο μέσα όσο και έξω από το φεμινιστικό κίνημα, πολλές ικανές σωματικά φεμινίστριες παραμένουν σιωπηλές.
Ευτυχώς, ΟΧΙ όλες.
Είναι η στιγμή που οφείλουμε να θέσουμε στο τραπέζι τα ζητήματα που αφορούν και τη δική μου/μας ζωή.
Στον παραδοσιακό φεμινισμό η ανάπηρη γυναίκα αποκλείεται, διότι οι απόψεις/ θέσεις των σωματικά ικανών γυναικών και οι προσωπικές τους εμπειρίες παρουσιάζονται σαν να είναι καθολικές και ουδέτερες, ενώ οι ανάπηρες γυναίκες αποκλείστηκαν από την πλήρη ισότιμη συμβολή τους στη διαμόρφωση και παραγωγή της «κουλτούρας, του πολιτισμού και της διεκδίκησης.
Μέρος του προβλήματος που εμποδίζει τις ανάπηρες γυναίκες να συμμετέχουν στις φεμινιστικές πρωτοβουλίες αποτελεί η προσβασιμότητα στο δομημένο περιβάλλον και στο περιεχόμενο.
Συναντήσεις πραγματοποιούνται σε απρόσιτα κτήρια δίχως διερμηνεία στη Νοηματική γλώσσα και περιεχόμενο που απευθύνεται μόνο στις αδελφές μας που έχουν όραση.
Οι πορείες και οι ακτιβιστικές δράσεις σχεδιάζονται με γνώμονα το ικανό σώμα με αποτέλεσμα να αποκλείομαι συστηματικά ή να καταπιέζομαι για να τα καταφέρω.
Νιώθω βαθιά ματαίωση όταν το φεμινιστικό κίνημα αντιμετωπίζει το αναπαραγωγικό ζήτημα δίχως να συμπεριλαμβάνει την ύπαρξή μου. Η αυτοδιάθεση και η αυτονομία μου ελέγχονται πριν τη γέννησή μου ή αποτελούν κριτήριο διακοπής της ύπαρξής μου.
Στον μη προσβάσιμο κόσμο σας η επιλογή μου να τερματίσω μια εγκυμοσύνη θεωρήθηκε αναμφισβήτητα ως η «σωστή» απόφαση ενώ το να φέρω στον κόσμο ένα παιδί, όχι.
Αυτή η άποψη σχετίζεται την κανονικότητα και τον κυρίαρχο φόβο για μετάδοση γενετικών διαταραχών. Είναι ένας φόβος που έχει τις ρίζες του βαθιά στην ευγονική , και αυτό που υποκειμενικά θεωρείται ότι ένα ανάπηρο άτομο μπορεί ή όχι να ζήσει «μια καλή ζωή».
Τέλος, ως ανάπηρη γυναίκα αξιώνω να μη με αντιμετωπίζετε ως «διπλό στίγμα».
Η βλάβη στο σώμα μου και η καταπίεση (αναπηρία) που βιώνω αποτελούν μη διαχωρισμένη ταυτότητα.
Η εστίαση στο «φύλο και αναπηρία» δεν θα πρέπει να αφορά την εξέταση του λεγόμενου «διπλού στίγματος» που αντιμετωπίζουν οι ανάπηρες γυναίκες. Γιατί μια τέτοια εστίαση κάνει τις ανάπηρες γυναίκες να αισθάνονται αποδυναμωμένες. Επιπλέον, μια αναπόφευκτη συνέπεια μιας τέτοιας εστίασης, είναι να αντιμετωπίζεται η καταπίεση των ανάπηρων γυναικών σαν μια μικρή «μειοψηφία», μια προαιρετική προσθήκη στη βασική ατζέντα του φεμινιστικού κινήματος.
Οι ζωές των ανάπηρων γυναικών μετράνε
#disabledwomenmatter
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
