Ήξερα τόσα πολλά, τόσο καλά! Μέσα μου όλα ήταν τακτοποιημένα σε όμορφα κουτιά. Τα ´χα στολίσει, τα ´χα ζωγραφίσει. Τα σχεδίασα τόσο περίτεχνα τούτα τα κουτιά! Έβαλα μέσα τους όλα μου τα όνειρα, όλες τις προσδοκίες. Τόσο πολύ τα ονειρεύτηκα που λες και τα ζούσα στο μυαλό μου κάνοντας τα όνειρα εικόνες κινηματογραφικής ταινίας, με όμορφη ρομαντική πλοκή και με ακόμη ομορφότερο το τέλος.
της Mαρίας Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Χαμογέλασε η ζωή και πήρε μια σκληρή απόφαση για τα κουτιά και την ταινία μου. Κι όλα όσα ονειρεύτηκα, μεμιάς ‘γίναν το εμπόδιο που έπρεπε να ξεπεράσω…
…Έτρεχα πίσω σου κάθε μεσημέρι για να σε πείσω πως το παιδί μου χρειάζεται μια αγκαλιά, ένα χέρι στο αφιλόξενο και γεμάτο ερεθίσματα σχολείο σου. Ήθελα να σου πω, πως όταν φωνάζει και κλαίει δυνατά είναι για δεν αντέχει και όχι για δεν σε σέβεται. Σε είδα δάσκαλε, ένα χρόνο πριν, να παίρνεις στοργικά στην αγκαλιά σου το παιδί σου γιατι τρόμαξε από την μουσική. Κι είπα μέσα μου… τι όμορφος πατέρας!
Αυτή η αγκαλιά δεν χωρούσε το δικό μου το παιδί; Κάθε θόρυβος μια βόμβα στα αυτιά του, κάθε φωνή που του΄βαζες τον έσπρωχνε ένα βήμα πιο μακριά απο την πόρτα σου.
Δεν σε παρεξηγώ… δεν ήξερες. Δεν σε παρεξηγώ κι ας ένιωθα στα μάτια σου πως ήμουν βάρος, κάθε που προσπαθούσα να σου εξηγήσω τα αυτονόητα. Ξέρω πως κι εσύ στη θέση μου αν ήσουν το ίδιο ακριβώς θα έκανες. Κι εγώ αν ήμουν στη δική σου ίσως να ντυνόμουν με τη μάσκα σου.
Θες να κοιτάξεις μεσα στα κουτιά μου; Θες να δεις τα όνειρά σου να σβήνονται σε μια στιγμή; Θέλεις να κλείσουμε το ίδιο φως έστω για ένα βράδυ; Να κάνουμε την ίδια προσευχή; Να δούμε τον ίδιο εφιάλτη;
Ίσως τότε καταλάβεις γιατι το παλεύω τόσο.
Πάρε τα παπούτσια μου και περπάτησε με αυτά!
Και σου υπόσχομαι πως δεν θα σου δώσω παπούτσια ότι λάχει! Θα σου χαρίσω δυο παπούτσια μαγικά. Να ΄ναι στα μέτρα σου κάθε φορά που θα στενεύουν, γιατί θα ΄χουν ποτίσει απ´ τα δάκρυα! Να μην φθείρονται ποτέ, όσες πέτρες κι αν χρειαστεί στο δρόμο να πατήσεις. Θα τα ραντήσω με όλα τα αρώματα κι όλα τα χρώματα για να αφήνουν ζωγραφιές και μυρωδιές εκεί που θα πατήσουν. Θα χορεύουν και θα κάνουν ακροβατικά σαν θλιβεσαι, για να χαμογελάς. Τα παπούτσια μου είναι μαγικά! Όσο κι αν με πονούν κάποιες φορές εμένα, θα ΄ναι για σένα γνώση πολύτιμη απαλλαγμένη από τον πόνο! Πρόσεχε μόνο πώς θα περπατάς, γιατί μαζί με αυτά θα φοράς και την ψυχή μου.
Δώσε μου το χέρι και πάμε μαζί να ταξιδέψουμε!
Πάμε να φτιάξουμε εναν κόσμο που θα ΄χει χώρο για όλους! Κι αν τα παπούτσια μου φοβάσαι να φορέσεις, αν για μια στιγμή πιστέψεις ότι δεν είναι μαγικά… κοίτα τα μάτια μου και μην μου γυρνάς την πλάτη. Κι εγώ σου υπόσχομαι πως για κουτιά δεν θα σου πω ποτέ, μήτε και για παπούτσια. Μόνο για εκείνο το όνειρο που σε κάθε δάσκαλο, βαθιά φωλιάζει! Όποιος σχολειό για όλους φτιάχνει… χτίζει ανθρώπους που ανάγκη πια δεν θα ΄χουν τα μαγικά παπούτσια, για να νιώσουν όπως οι άλλοι.
Για θα ΄χουν χαραγμένη στην καρδιά το πιο πολύτιμο, το πιο σημαντικό… ότι η αγκαλιά τους όλους μπορεί να τους χωρέσει!
Και αυτό, πρώτος, τους το ΄μαθε ο δάσκαλος!
Γράφει: η Mαρία Παπαδοπούλου – Συγγραφέας
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
