Η ομορφιά είναι υποκειμενική λένε. Κατά καιρούς βέβαια κάποιοι προσπάθησαν να τη βάλουν σε καλούπια, να τη συσχετίσουν με τη συμμετρία ακόμα και χρησιμοποιώντας μαθηματικές ακολουθίες.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Στο ντοκιμαντέρ του Netflix Rising Phoenix / Αναδυόμενος Φοίνικας για τους Παραολυμπιακούς και τους αθλητές που συμμετέχουν, εγώ βλέπω μια διαφορετική όψη της ομορφιάς.
Το ντοκιμαντέρ ασχολείται με τους Παραολυμπιακούς μέσα από τις μαρτυρίες των ανθρώπων που τους διοργανώνουν καθώς και των αθλητών που συμμετέχουν, κάνοντας αναφορές τόσο στις απαρχές του κινήματος όσο και στις σύγχρονες διοργανώσεις μέσα από τις αφηγήσεις τους.
Πώς συνδέεται με όλο αυτό η ομορφιά;
Στους ολυμπιακούς όλα τα σώματα είναι ίδια, στους Παραολυμπιακούς είναι όλα διαφορετικά.
Η ταινία με φανταστική φωτογραφία και υψηλής αισθητικής λήψεις αναδεικνύει την ομορφιά των αθλητών.
Με σώματα που τους λείπουν χέρια ή πόδια ή και τα δύο, σώματα σε αναπηρικά αμαξίδια ή με προσθετικά μέλη.
Κι όμως είναι όμορφα γιατί αποπνέουν νεότητα, αποφασιστικότητα, προσπάθεια και τα βλέπουμε να κάνουν πράγματα που στους υπόλοιπους φαντάζουν απίστευτα.
Πάρα πολύ έξυπνο εύρημα στη ταινία είναι, που υπάρχουν αγάλματα των αθλητών που μοιάζουν με αρχαίοελληνικά αλλά που δείχνουν και την αναπηρία τους.
Αυτό όμως που κάνει τους αθλητές και τις αθλήτριες όμορφους είναι το χαμόγελό τους, η ενέργεια τους, το πάθος τους, το πείσμα τους.
Λύπηση ίσως νιώσει κάποιος αρτιμελής για τον εαυτό του, για τον τρόπο που δεν έχει αξιοποιήσει τις δυνατότητες που του έχουν δοθεί απλόχερα και τις θεωρεί δεδομένες.
Ιστορίες…
Πέρα από το αισθητικό κομμάτι του ντοκιμαντέρ αυτό που μετράει είναι οι ιστορίες των αθλητών.
Δεν θα σας πω πολλά, καλύτερα να τα δείτε μόνοι σας.
Να πω όμως οτι ζήλεψα τον παππού ενός αθλητή που όταν ήταν τριών χρονών του πήρε μηχανή-γουρούνα, ενώ εκείνος δεν είχε πόδια και του έλειπαν δάχτυλα και στα δύο χέρια. Και βέβαια την καβάλησε.
Πόσο θα θελα να υπήρχε ένας τέτοιος παππούς για τον γιο μου, να τον πιστέψει και να τον αγαπήσει τόσο.
Έμαθα για τον εβραίο γιατρό που διώχθηκε από τους Γερμανούς και μετά τον πόλεμο δημιούργησε το Παραολυμπιακό κίνημα.
Άνθρωποι που επέζησαν από γενοκτονία, καρκίνο, μηνιγγίτιδα ξεπέρασαν τον εαυτό τους και έγιναν υπεραθλητές.
Σε κάποια στιγμή αναφέρεται και η Ελλάδα…
Αναφέρεται για τις άδειες εξέδρες στους Παραολυμπιακούς του 2004.
Δεν μου κάνει εντύπωση, εκείνη τη χρονιά αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να κάνουμε φαραωνικές κατασκευές, να αποκτήσουμε μετάλλια στους Ολυμπιακούς με leasing ή ντοπάρισμα και να κατασκευάσουμε ολυμπιονίκες μιας χρήσεως.
Η Φοίνικας
Λάτρεψα την αθλήτρια από την οποία εμπνεύστηκε το όνομά της η ταινία… Την Ιταλίδα αθλήτρια Bebe Vio.
Έχασε στην παιδική της ηλικία τα χέρια και τα πόδια της από μηνιγγίτιδα.
Και αντί να πει γιατί, λέει το πολύ σωστό «shit happens».
Ιταλικό ταμπεραμέντο, πείσμα, χαμόγελο, χιούμορ, το πιο θετικό άτομο που έχω δει.
Δείτε τι είπε στον προπονητή της και θα γελάσετε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη θαυμάσετε τους αθλητές πού δείχνει το φιλμ.
Όπως αναφέρεται οι Ολυμπιακοί δημιουργούν ήρωες, στους Παραολυμπιακούς έρχονται ήρωες.
Ξεχνάμε ότι οι αθλητές με αναπηρίες θέλουν να κερδίζουν, ανταγωνίζονται, προπονούνται επαγγελματικά και προσπαθούν ακόμα πιο σκληρά από τους υπόλοιπους αθλητές. Για αυτό πρέπει να στηριχθούν και να αντιμετωπιστούν με σεβασμό από τη πολιτεία και όχι με αδιαφορία όπως γίνεται στην Ελλάδα.
Δείτε το… Συγκινήθηκα πολλές φορές, που όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν ότι δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου.
Εντυπωσιάστηκα από το πόσο συναρπαστικά γίνονται σχετικά βαρετά αθλήματα όταν τα βλέπεις στους Παραολυμπιακούς.
Έμαθα για αθλήματα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχαν πχ το ράγκμπι με αμαξίδιο που μάλιστα οι αθλητές συγκρούονται βίαια, ότι υπάρχουν χειμερινοί Παραολυμπιακοί όπου συμμετέχουν ακόμα και τυφλοί σκιέρ.
Ίσως τα καλύτερο ντοκιμαντέρ που έχω δει τον τελευταίο έτος, από τους σκηνοθέτες που έβγαλαν και το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του σχεδιαστή Alexander McQueen.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
