Αυτή είναι η επίσημη απάντηση του Υπουργείου Παιδείας, σε έγγραφο αιτήματος παροχής παράλληλης στήριξης για ΑμεΑ αυτιστικό μαθητή ο οποίος φοιτά σε τμήμα χωρίς παράλληλη στήριξη στο 1ο Νηπιαγωγείο Παλλήνης.
της Χριστίνας Υψηλάντη – Μητέρα του αυτιστικού Μάριου και Νομικός Σύμβουλος στο τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού του ΓΕΕΘΑ με παιδαγωγικές, νομικές σπουδές και καλλιτεχνικά απωθημένα
Μια απάντηση πολυεπίπεδη, λακωνική και μεστή σε νοήματα!
Μια απάντηση με αιτιολογική βάση τη «γραφειοκρατία που προκαλείται»… όταν ένα αίτημα στέλνεται για ενέργεια πέραν του Κεντρικού Πρωτοκόλλου του Υπουργείου και στο e-mail της αρμόδιας Διεύθυνσης αλλά και στο υπηρεσιακό e-mail της ίδιας της Προίσταμένης της αρμόδιας Διεύθυνσης.
Αυτισμός: Παραδοχές… Αποδοχές… Αποδομήσεις και Ανελίξεις
Δημιουργείτε συμφόρηση στα εισερχόμενα του mail της Διεύθυνσης του Υπουργείου, κυρίες και κύριοι, απελπισμένοι γονείς. Διότι πλέον για να δημιουργηθεί γραφειοκρατία δεν χρειάζεται να ασχοληθούν για την επίλυση του ζητήματός σας κάποιοι αρμόδιοι, να τηρηθούν κάποιες διαδικασίες. Αρκεί να προκαλέσετε πέραν του ενός «ηλεκτρονικού κλικ ανοίγματος» της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Πέραν του Κεντρικού Πρωτοκόλλου που αυτοποιημένα προσδίδει αριθμό πρωτοκόλλου, με το θέμα ασχολήθηκε μόνον η εν λόγω υπάλληλος για να μου επισημάνει τη γραφειοκρατία που της δημιουργώ και επί του θέματος να μου επαναλάβει σε μια σειρά τη γενικόλογη φράση ότι θα γίνουν προσλήψεις τον Οκτώβριο.Και μετα το απαντητικό μου ευχαριστήριο έγγραφο για την αμεσότητα της απάντησής της και της λύπης μου για το γραφειοκρατικό μπλοκάρισμα που δημιούργησα, μου έδειξε το δρόμο της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ως αρμόδια να ασχοληθεί με την Παράλειψη Οφειλόμενης Ενέργειας, δηλαδή τη μη παράλληλη στήριξη του γιου μου.
Οι απαντήσεις τέτοιου τύπου και επίσης οι απαντήσεις του Υπουργείου παιδείας που κατονομάζουν ως αρμόδια και άρα υπεύθυνη για την παροχή παράλληλης στήριξης την πρωτοβάθμια εκπαίδευση της περιοχής μου και της πρωτοβάθμιας που «νίπτει τας χείρας της» και σηκώνει το βλέμμα άνωθεν, περιμένοντας ως «μάννα εξ ουρανού», τις προσλήψεις από το Υπουργείο, θέτοντας την τύχη του παιδιού μου, υπό τη λαιμητόμο της αναβλητικής αίρεσης του αριθμού των προσλήψεων από το Υπουργείο, βροντοφωνάζουν ένα και μόνο πράγμα:. Αποκλεισμό!!! Τον αποκλεισμό μας από το έννομο αγαθό της παιδείας.
Η συμπερίληψη των παιδιών με αναπηρία, οι νόμοι, τα θεσμικά κείμενα και οι διεθνείς συμβάσεις τις οποίες έχει επικυρώσει η πολιτεία αποτελούν εν τοις πράγμασι κίβδηλες ρητορείες υπέρ της ισότητας και ακριβοδίκαιης πολιτικής.
Η φωνή των γονιών, κραυγή αγωνίας που τυχαία βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, όσο τυχαία είναι και η φυσική κληρωτίδα της αναπηρίας των τέκνων τους, αποτελεί «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Από τότε που έγινα μητέρα ενός παιδιού με αναπηρία αγωνίζομαι μετ’ εμποδίων για την πρόοδο και την ευημερία του. Κάθε τέλος του καλοκαιριού, ενώ οι υπόλοιποι γονείς νευροτυπικών παιδιών ξεκινούν μια νέα σχολική χρονιά, για μένα ξεκινά ένας νέος κύκλος γραφειοκρατίας (γιατί εγώ τη γραφειοκρατία την έχω φάει με το κουτάλι… και δεν είναι 4 κλικ στον υπολογιστή) και μια αγωνιώδη μάχη να κερδίσω το αυτονόητο, τη σχολική συμπερίληψη του γιου μου.
Γονείς καταγγέλλουν το οργανωμένο σχέδιο περικοπής της Παράλληλης Στήριξης (Βίντεο)
Γονείς καταγγέλλουν το οργανωμένο σχέδιο περικοπής της Παράλληλης Στήριξης (Βίντεο)
Η προάσπιση του δικαιώματός του για την κοινωνική και σχολική συμπερίληψή του ως ισότιμο μέλος αποτελεί καθήκον και δικαίωμά μου ως γονέας. Είναι όμως και πρώτιστο καθήκον της πολιτείας η αναπηρία κάθε παιδιού να μην αποτελεί συνθήκη διάψευσης και βίαιης καταπάτησης του πυρήνα της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Η εκχώρηση της ευθύνης στους ίδιους τους γονείς να καλύψουν με ίδιους οικονομικούς πόρους και ψυχικά αποθέματα (που μετα κόπων και βασάνων διατηρούν ως κεράκι άσβεστο για αυτά τα «ειδικά», τα «ιδιαίτερα» παιδιά τους και το δυσοίωνο μέλλον τους σε μια χώρα που τα ιδρυματοποιεί) τα κενά θεσμικής οργάνωσης, πολιτειακών πόρων και την απροθυμία-ανικανότητα «αυτών που οφείλουν αλλά δεν μπορούν» δεν αντιστοιχεί σε ένα κράτος Δικαίου, σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21 ου αιώνα.
Η τυποκρατική και λογιστική προσέγγιση προγραμμάτων «εξοικονομώ» στα όνειρα και στο μέλλον της ζωής των παιδιών μας αποτελούν την οικογενεική μας ταφόπλακα. Γιατί για μας, για όλους τους γονείς με παιδιά ΑμεΑ και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες η εκπαίδευση δεν είναι απλά μόρφωση και εισιτήριο επαγγελματικής καταξίωσης αλλά ουσιώδη συνθήκη αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Μια ηθική πολιτική από μια πολιτικίζουσα ηθική διαφοροποιείται στη βάση του αισθήματος δικαίου των πολιτών.
Και στην περίπτωση μου, όπως και χιλιάδων γονιών, καταπατούνται βάναυσα τα δικαιώματα του παιδιού μου στη ζωή και στην εκπαίδευση.
Βάσει ποιων αρχών μπορεί να δικαιολογηθεί μια βάναυση καταπάτηση δικαιώματος;
Βάσει ποιας συνείδησης το σχολείο θα αποτελεί για το δικό μου παιδί, ένα άλμα στο κενό;
Βάσει ποιων αρχών τη γονεϊκή μου ιδιότητα θα τη βιώνω στη χώρα μου ως θηλιά στο λαιμό;
Είμαστε σε απόγνωση.
Και όπως έλεγε ένας οραματιστής καθηγητής Διεθνούς δικαίου «η εναλλακτική της ουτοπίας είναι η απόγνωση». Και μένα, δε μου πρέπει η απόγνωση, όπως και σε κανένα γονιό για το παιδί του. Δηλαδή, «Όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, ή ο κόμπος θα κοπεί ή το χτένι θα σπάσει.»
Γράφει: η Χριστίνα Υψηλάντη – Μητέρα του αυτιστικού Μάριου και Νομικός Σύμβουλος στο τμήμα Ανθρώπινου Δυναμικού του ΓΕΕΘΑ με παιδαγωγικές, νομικές σπουδές και καλλιτεχνικά απωθημένα
