Θυμάμαι με ακρίβεια τι έκανα στις 9 Σεπτεμβρίου του 2010. Τη μέρα που χτύπησε το τηλέφωνο για να μου πουν ότι ο πατέρας μου είχε ένα σοβαρό ατύχημα.
Ο καιρός ήταν σχεδόν καλοκαιρινός και δεν είχαν ακόμη αρχίσει τα σχολεία. Ήταν από τις πρώτες φορές που είχα επιτρέψει στα παιδιά να παίζουν στην αυλή της διπλανής πολυκατοικίας χωρίς να είναι ενήλικας εντελώς παρών.
της Άννυς Μπενέτου – Msc, Phd Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Εντελώς παρών σημαίνει ότι επιτηρούσα τα παιδιά μου και τα γειτονόπουλα από τον 2ο όροφο, όπου είναι το γραφείο μου (Ναι καλά καταλάβατε. Γραφείο και σπίτι στην ίδια πολυκατοικία σε διαφορετικό όροφο).
Τα παιδιά έπαιζαν, η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτή, έριχνα μία ματιά (και δυο…) και ταυτόχρονα ξεσκαρτάριζα το χώρο. Σεπτέμβρης γαρ. Ήταν αρχή της χρονιάς και ήθελα να «ξεκαθαρίσω» τα ντουλάπια μου για να καθαρίσω και το μυαλό μου.
Και είχα και πολλά σχέδια…
Μόλις είχε ολοκληρωθεί μία δίαιτα με διαιτολόγο και τακτοποιούσα τις οδηγίες του για συντήρηση. Θα ξεκίναγα γυμναστική εντατικά και όλη η χρονιά θα κυλούσε με πιο υγιεινές συνήθειες.
Ταξινόμησα όλα τα εκτυπωμένα άρθρα γιατί είχα να παραδώσω μία εργασία για το μεταπτυχιακό μου που ήταν εν εξελίξει – η καταληκτική προθεσμία ήταν τις επόμενες μέρες.
Για το μεσημέρι είχα σκοπό να υποδεχτώ τα χαρούμενα παιδιά μου, να φάμε, να κάνουμε παρέα και το απόγευμα θα πήγαινα στη δουλειά μου, ραντεβού με τους πελάτες μου.
Όλα εν τάξη.
Και μπαμ, ένα τηλεφώνημα και… ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε.
Όλα τα σχέδια διακόπηκαν απότομα.
Κενό.
Δεν έχω ξεχάσει, τόσα χρόνια μετά, εκείνη τη μέρα για όλους τους λόγους που φαντάζεστε αλλά και για έναν ακόμη.
Μου θυμίζει πάντα κάτι που πια είναι μέρος της προσωπικής μου φιλοσοφίας.
Το “Life is what happens when you have other plans” δεν είναι ένα απλό καρτελάκι στα social media είναι η αληθινή ζωή.
Έτσι θα θυμάμαι για πάντα κι αυτή την εβδομάδα 16 – 22 Μαρτίου 2020.
Γράφω στην εβδομαδιαία ατζέντα μου με μολυβάκι. Σημειώνω καταρχήν τα επαγγελματικά μου ραντεβού κι έτσι μπορώ, αν αλλάξει κάτι, να το κάνω χωρίς μουτζούρες. Εκεί όμως, σημειώνω (με ένα κυκλικό συννεφάκι για να ξεχωρίζουν…) και τα καφεδάκια μου με φίλους, τους παραδοσιακούς χορούς κάθε Παρασκευή και ό,τι άλλο προκύπτει με πρόγραμμα στην προσωπική μου ζωή.
Αυτή την εβδομάδα είχα κι ένα καινούριο σεμινάριο. Το θέμα το είχα διαλέξει με κέφι και έμπνευση γιατί με ενδιαφέρει πολύ: “Positive Leadership”. Και το Σάββατο βράδυ, είχαμε κλείσει εισιτήρια να πάμε για πρώτη φορά στη Λυρική σκηνή του Κ.Π.Ι.Σ.Ν με καλούς φίλους. Και μετά τη Λυρική… είχε πάρτι η Εταιρία Θετικής Ψυχολογίας.
Φουλ εβδομάδα.
Και όλα αυτά ήταν γραμμένα με το μολυβάκι στην ατζέντα μου. Και που ήταν γραμμένα;
Ο κορονοϊός είχε άλλα σχέδια…
Ένα ένα τα έσβησα με τη γομίτσα μου. Το έκανα αργά και προσεκτικά, σχεδόν ευλαβικά, χωρίς λύπη ή άλλο γνωστό συναίσθημα αλλά με αυτό το συναίσθημα που δεν έχει ακόμα βρεθεί το όνομα του.
Λίγο έκπληξη, λίγο πάγωμα, λίγο φόβο, λίγο απορία, λίγο χαρά που θα ξεκουραστώ. Πώς το λένε αλήθεια αυτό το ανάμικτο συναίσθημα;
Πάμε για την επόμενη εβδομάδα και κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει όλο αυτό.
Πόσο κρατάει η «διακοπή του χρόνου»; Όταν τα σχέδια σταματούν και τα συναισθήματα μπλέκουν;
Κανείς δεν ξέρει.
Δεν ήξερα και τον Σεπτέμβρη του 2010 πόσο θα κρατήσει αυτό που με «βρήκε» με την αιφνίδια απώλεια του πατέρα μου. Και είχε κι αυτό πολλά και ανάμικτα συναισθήματα. Και κράτησε καιρό. Κι ακόμα θυμάμαι.
Αλλά με έμαθε κάτι για τη ζωή, για τα συναισθήματα, για τα σχέδια.
Με έμαθε να κάνω σχέδια αλλά να μην «κολλάω» σε αυτά, να μπορώ να αλλάζω δρόμο.
Να ξαφνιάζομαι, να μπερδεύομαι, να λυπάμαι αλλά να μην «τα χάνω».
Γιατί η ζωή συνεχίζεται.
Τουλάχιστον, σε αυτή την αιφνίδια διακοπή του «τρένου της ζωής» από τον κορωνοιό, είμαστε όλοι μαζί παρέα.
Στο skype, αλλά μαζί.
Θα πάρει μπρος το τρένο που θα πάει…
Που θα πάει…
Γράφει: η Άννυ Μπενέτου – Msc, Phd Συμβουλευτικής Ψυχολογίας
Αναδημοσίευση από https://www.annybenetou.gr/
