Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα άτομα με αναπηρία στη Νοτιοανατολική Ασία, σχετίζεται με το καρμικό πεπρωμένο. Η ίδια φιλοσοφία που προτρέπει τον άνθρωπο να κάνει καλές πράξεις, ώστε να ανταμειφθεί στη μετενσάρκωση του, τον οδηγεί να πιστεύει ότι η κατάσταση των ατόμων με αναπηρία οφείλεται σε κακές πράξεις, στην προηγούμενη τους ζωή. Λόγω αυτής της φιλοσοφίας, πολλά άτομα με αναπηρία, παραδίδονται στην αποδοχή του πεπρωμένου, χωρίς να προσπαθούν να παλέψουν για ποιοτικότερη ζωή.
Όμως, στην Ορχήστρα Τυφλών Ταϊλάνδης (Thai Blind Orchestra) αγωνίζονται για να αλλάξουν τις αντιλήψεις, παράγοντας πολιτισμό. Σε αυτήν συμμετέχουν μαθητές-μουσικοί, ηλικίας 8 έως 15 ετών, (αριθμεί περίπου 15 μέλη) και το ρεπερτόριο είναι παραδοσιακή μουσική και κλασσικές συνθέσεις. Ιδρυτής και μαέστρος είναι ο Alongkot Chukaew(Αλόνγκοτ Τσουκάιου), επαγγελματίας μουσικός, που εργάζεται στο εθνικό πάρκο Khao Yai ως φροντιστής ελεφάντων.
Γνωρίστηκε για πρώτη φορά με τα παιδιά του σχολείου τυφλών, στα περιβαλλοντολογικά μαθήματα. Ο Chukaew χρησιμοποιούσε όσα ηχητικά βοηθήματα είχε στην διάθεσή του, προκειμένου να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των τυφλών παιδιών. Αυτό που παρατήρησε, ήταν ότι ενθουσιάστηκαν με τη μουσική που έπαιζε με την κιθάρα του! Κάποια στιγμή, ζήτησε από τους δασκάλους του (της μουσικής) να τον βοηθήσουν στα μαθήματα, παίζοντας διαφορετικά όργανα και ενθάρρυνε τα παιδιά να ακολουθούν τον ήχο που τους άρεσε περισσότερο.
Όσο η γνωριμία των μαθητών με το μουσικό όργανο που είχαν επιλέξει προχώραγε, ο Chukaew εισήγαγε στο μάθημα παρτιτούρες γραμμένες σε σύστημα Braille για να μάθουν να διαβάζουν κλασσική μουσική. Ασχολήθηκε με τον καθένα ξεχωριστά , για το πώς πρέπει να κρατούν το όργανο, να χρησιμοποιούν το δοξάρι, να τοποθετούν τα δάκτυλα τους, ώστε να καταφέρνουν να αποστηθίζουν τις νότες και να συγχρονίζουν τις κινήσεις, για να παίζουν μουσική.
Σε συνεντεύξεις που έχει παραχωρήσει, παραδέχεται ότι η όλη διαδικασία εκμάθησης των τυφλών παιδιών είναι πολύ δύσκολη, όμως και πολύ διασκεδαστική. Τονίζει πως δεν τον απασχολεί αν κάποιοι κρίνουν αρνητικά το μουσικό αποτέλεσμα της ορχήστρας του, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα παιδιά δημιουργούν και νιώθουν χαρά!!!
Ένας από τους νεαρούς μουσικούς της ορχήστρας, ο τσελίστας Joe, δηλώνει ότι η καρμική προσέγγιση της αναπηρίας δεν τον αφορά και σίγουρα δεν επιτρέπει στον εαυτό του να μένει πίσω εξαιτίας αυτών που την συμμερίζονται. Χαρακτηριστικά λέει: “Δεν μπορώ να δω, όμως έχω πολύ καλά αυτιά. Και αυτό είναι το χαρισμά μου για να παίζω μουσική! Όταν κάτι χάνουμε, πάντα υπάρχει τρόπος να το υποκαταστήσουμε!”.
“Τελικά αυτό που μετράει είναι η εσωτερική προσπάθεια του καθένα, όχι για να αλλάξει το σύστημα αξιών και τα πιστεύω, αλλά να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα.” λέει η Rosalina Alexander McKay, ακτιβίστρια στην οργάνωση Rainbow Room της Μπανγκόκ και μητέρα ενός 7χρονου κοριτσιού με Σύνδρομο Ντάουν (Down Syndrome).
Σε αρκετά κράτη της Νοτιοανατολικής Ασίας και ειδικά στην Ταϊλάνδη, δεν υπάρχει κρατική μέριμνα σε θέματα παιδείας, υγείας και μεταφοράς για άτομα με αναπηρίες. Αυτό επισημαίνουν ακτιβιστικές οργανώσεις, καθώς και ο Ταϊλανδός επικεφαλής του Redemptorist Foundation for People with Disabilities (Ιδρυμα Redeptorist για άτομα με αναπηρίες) Suportnum Mongolsawadi (Σουπόρτνουμ Μονγκολσαουάντι) κινητικά ανάπηρος και ο ίδιος.
Για τον Mongolsawadi, όλο αυτό το κενό στην κρατική πρόνοια, μεταφραζεται σε αγώνες που δόθηκαν και πρέπει να δοθούν από τους ανθρώπους με αναπηρία, προκειμένου να πετύχουν έστω και την ελάχιστη καλυτέρευση των συνθηκών διαβίωσής τους.
Μετάφραση – Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Πηγή: http://www.bangkokpost.com
