Πόσο λογικό είναι να φοβόμαστε αυτούς που μας προστατεύουν;
Δυστυχώς, αρκετά λογικό.
Η ταινία του Netflix On My Skin / Στο πετσί μου, αν και αφορά μία πραγματική ιστορία στην Ιταλια του 2009, είναι οδυνηρά επίκαιρη και για μας.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Η ταινία μας δείχνει μία εβδομάδα από τη ζωή του 30χρονου Στέφανο.
Τι ιδιαίτερο έχει ο Στέφανο; Πήγαινει εκκλησία, επισκέπτεται συχνά τους γονείς του, δουλεύει ως τοπογράφος, γυμνάζεται κάθε μέρα και προσπαθεί μάλιστα να γοητεύσει μία κοπέλα με όπλο του τις μελιτζάνες με παρμεζάνα.
Όμως ο Στεφάνο είναι πρώην τοξικομανής και εμπορεύεται μικροποσότητες ναρκωτικών. Συλλαμβάνεται και πέφτει θύμα αστυνομικής βίας.
Το συμβάν…
Δεν βλέπουμε ποτέ τη βάναυση κακοποίηση του.
Όπως ακριβώς γίνεται και στην πραγματικότητα.
Είναι λίγα τα θύματα τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, τα οποία μπορούν να αποδείξουν ότι βασανίστηκαν, ή κακοποίηθηκαν από αστυνομικούς.
Αυτά συνήθως γίνονται σε περίεργες ώρες, σε κλειστές πόρτες και καλύπτονται είτε από τη λεγόμενη “συναδελφική αλληλεγγύη” είτε από το φόβο των θυμάτων.
Το γεγονός ότι αυτοί που χτύπησαν τον Στέφανο ήταν αστυνομικοί εκτός υπηρεσίας εκείνη την ώρα, και όχι αυτοί που τον συνέλαβαν, υπογραμμίζει τη βαναυσότητα και το πόσο άσκοπο ήταν όλο αυτό…
Υποθέσεις όπως του θανάτου του Βασίλη Μάγγου, του Χρήστου Χρονόπουλου που έμεινε ανάπηρος, του 13χρονου που έσπασε το χέρι του, ή του 22χρονου αυτιστικού στην Ηλεία, δείχνουν καθαρά ότι αυτά που γίνονται και στην Ελλάδα, μακριά από κάμερες, είναι ακόμα πιο σοβαρά από εκείνα που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
«Εγκαταλείψτε κάθε ελπίδα εσείς πού εισέρχεστε εδώ»
Αυτή είναι η επιγραφή που υπάρχει στην κόλαση, στη «θεία κωμωδία» του Δάντη.
Αυτό συμβαίνει και στο Στέφανο.
Η δικιά του κόλαση είναι αυτή της αδιαφορίας, της γραφειοκρατίας, της σκληρότητας, της υποκρισίας.
Όλοι κοιτάζουν να είναι τα χαρτιά σωστά, να είναι καλυμμένοι, να μην έχουν καμία ευθύνη και κλείνουν τα μάτια μπροστά στο προφανές.
Βλέπουμε τον κρατούμενο να χάνει την ανθρώπινη υπόστασή του, την αξιοπρέπειά του, να γίνεται κυριολεκτικά αόρατος.
Παρακολουθώντας την ταινία δεν μπορούσα να μην τη παραλληλίσω με βιβλικές παραγωγές που αναπαριστούσαν τα πάθη του Χριστού και το Γολγοθά.
Μόνο που εδώ, αυτός που υποφέρει, δεν είναι άσπιλος και άμωμος, και με το ζόρι κατάφερνει να σηκώσει τις δικές του αμαρτίες.
Εδώ αντί για τον Άννα, τον Καϊάφα και τον Πιλάτο, βλέπουμε ένα αέναο πέρα δώθε σε γραφεία, υπηρεσίες, τμήματα, νοσοκομεία, κλινικές φυλακές.
Ο πρωταγωνιστής…
Το «πονάω» που ακούσαμε για λίγα δευτερόλεπτα στη Νέα Σμύρνη, εδώ διατρέχει όλη την ταινία.
Λίγες φορές στη ζωή μου έχω δει, να μεταφέρεται ο ανθρώπινος πόνος τόσο ρεαλιστικά στην οθόνη, όπως γίνεται από τον Alessandro Borghi.
Καταφέρνει να κάνει το θεατή σχεδόν να νιώσει τον πόνο του σωματικά, να τον αισθανθεί.
Ο θυμός, η απελπισία, ο φόβος, η μοναξιά και η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, εναλλάσσονται στο πρόσωπο του Στεφάνου αλλά πάντα με μόνιμο σύντροφο τον πόνο.
Τη σκηνή της ακτινογραφίας είναι δύσκολο να τη ξεχάσεις.
Και γενικά είναι δύσκολο να ξεχάσεις μία τέτοια ταινία, όταν ξέρεις ότι πλέον ζούμε σε ολοένα και πιο αστυνομοκρατούμενα κράτη.
Δεν χρειάζεται να είσαι έμπορος ναρκωτικών, να κλέψεις ή να κάνεις κάποιο αδίκημα για να βρεθείς σε ένα αστυνομικό τμήμα, χωρίς να έχεις τον έλεγχο της τύχης σου.
Μπορεί απλώς να πίνεις καφέ σε μία πλατεία, να θέλεις να μπεις στη σχολή σου, ή απλώς να προσπαθήσεις να να υπερασπιστείς τα δικαιώματά σου.
«Ο νόμος είναι ίδιος για όλους»…
Έτσι λέει μία ταμπέλα στο δικαστήριο που πηγαίνει ο Στέφανο.
Για όλους;
Εκτός αν είσαι γνωστός δημοσιογράφος και εκκολαπτόμενος πολιτικός που κατηγορείται για οργανωμένο έγκλημα, δημόσιος λειτουργός που σχετίζεται με τον πολιτισμό και κατηγορείται για παιδεραστία και βιασμούς ή καθ’ ομολογία γυναικοκτόνος.
Τότε ο νόμος σε προστατεύει λίγο παραπάνω…
Για τους υπόλοιπους όμως ο νόμος είναι ενας λαβύρινθος κανονισμών και διαδικασιών που καταπίνει ανθρώπους.
Δείτε το trailer της ταινίας και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
