…Ανθρωπιά και Φιλότιμο είναι δυο λέξεις που έχουμε αποφασίσει προφανώς να θάψουμε οριστικά!!
Αυτή τη στιγμή, φαίνεται να έχουμε ηττηθεί σαν κοινωνία.
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Ντρέπομαι που γράφω αυτό το κείμενο. Ντρέπομαι γιατί δεν μίλησα σε προηγούμενες περιπτώσεις. Δεν έγραψα τίποτα. Δεν είπα τίποτα. Ίσως δεν ένιωθα και τίποτα, για να ‘μαι ειλικρινής.
Δεν γίνεται όμως πια, δεν μπορώ να σιωπήσω αυτή τη φορά… γιατί με πνίγει η ντροπή για αυτό που είμαστε.
Ο θάνατος της μικρής Όλγας μας στερεί το δικαίωμα να είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία, την πρόοδο και τον πολιτισμό μας και για λέξεις που έχουμε αποφασίσει προφανώς να θάψουμε οριστικά: την ανθρωπιά και το φιλότιμο.
Είναι η ώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα.
Ένα παιδί, εγκλωβισμένο στην πόρτα ενός εργοστασίου, που κανένας δεν βοήθησε, που κανένας δεν νοιάστηκε και το άφησαν να αργοπεθαίνει με τον πιο βασανιστικό και απάνθρωπο τρόπο, είναι η απόδειξη της βαρβαρότητας μας.
Διαβάστε | Στερητικά α που στερούν την ίδια μας την ανθρωπιά…!
Μία ζωή φταίνε οι άλλοι, για τους Έλληνες;…
Οι Δεξιοί, οι αριστεροί, οι εμβολιασμένοι, οι ανεμβολίαστοι, οι Γερμανοί, οι Τούρκοι, οι Σκοπιανοί, οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικάνοι, οι Μήδοι, οι άθεοι οι θρησκόληπτοι, οι ανήθικοι,οι ηθικολόγοι, οι ημεδαποί, οι αλλοδαποί, οι πλούσιοι, οι κυβερνήσεις το σύστημα και ούτω καθεξής.
Ποτέ,όμως,δεν φταίμε εμείς!!!
Αυτό που ένωσε λοιπόν εργαζομένους και εργοδοσία στο Κερατσίνι είναι η αδιανόητη έλλειψη ανθρωπιάς. Πλέον η συναισθηματική μας νέκρωση είναι οριζόντια. Ξεπερνάει οποιαδήποτε διαχωριστική γραμμή.
Σε μία εργατική περιοχή, άνθρωποι του μεροκάματου, που η ελληνική αστική μυθολογία τους φοράει το φωτοστέφανο του φιλότιμου, μας έδειξαν ότι το απόλυτο κακό είναι δίπλα μας. Είναι ο μέσος άνθρωπος, ο γείτονας, ο συνάδελφος, το παιδί της γειτονιάς. Τη χυδαιότητα της σκηνής όπου κάποιος κλωτσάει το παιδί για να δει αν είναι πεθαμένο, τη συναντάς μόνο στους χειρότερους εφιάλτες της ανθρωπότητας.
Αυτή τη στιγμή έχουμε ηττηθεί σαν κοινωνία. Νοσούμε ηθικά και ψυχικά σε τέτοιο βαθμό που θεωρώ ότι είναι μη αναστρέψιμο.
Όταν έχεις τη δυνατότητα να σώσεις τη ζωή ενός μικρού παιδιού και του γυρνάς την πλάτη, πώς μπορείς να γυρίσεις στην οικογένειά σου, στη/ον σύντροφό σου, να κάνεις το σταυρό σου όταν περνάς μπροστά από μία εκκλησία, πώς μπορείς και να ανέχεσαι καν τον εαυτό σου;
Αλλά αυτό που είναι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι η σιωπή, μετά.
Κάθε μέρα είμαστε λαλίστατοι στα social media. Στηλιτεύουμε, γκρινιάζουμε, αγανακτούμε, θρηνούμε για τα αθώα θύματα… αρκεί να είναι το σωστό χρώμα, να ανήκουν στο σωστό φύλο, να έχουν τη σωστή σεξουαλικότητα, να ακολουθούν τη δικιά μας ιδεολογία, «ηθκή» και κοσμοθεωρία.
Όμως ήρθε η ώρα να δούμε την αλήθεια. Ίσως, ο μεγαλύτερος εχθρός της οικογένειας είναι η ίδια η ελληνική οικογένεια. Ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εμείς είμαστε αυτοί που ξεχάσαμε τις αξίες και τα ιδανικά που ξεχωρίζουν τον άνθρωπο από το κτήνος.
Και αυτό γίνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.
Η συλλογική μας ύβρις απέναντι στην Όλγα δεν θα μείνει ατιμώρητη. Αυτό που θα μας τιμωρήσει όμως, δεν είναι ούτε το κάρμα, ούτε το σύμπαν, ούτε κάποια άλλη μεταφυσική δύναμη αλλά η εντροπία.
Μία κοινωνία τόσο σαθρά δομημένη, τόσο ηθικά απονεκρωμένη, είναι αναπόφευκτο να καταρρεύσει. Αυτό που θα αναδυθεί στη θέση της, δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι κάτι καλύτερο, μπορεί να είναι κάτι ακόμα πιο απάνθρωπο, ακόμα πιο φαύλο. Τότε όμως θα είναι αργά για όλους. Ακόμα και για αυτούς που κρύβονται τώρα στην επίπλαστη ασφάλειά τους και σιωπούν, γιατί τότε δεν θα υπάρχει κανένας να τους ακούσει όταν θα θέλουν πια να μιλήσουν ή να διαμαρτυρηθούν.
Άρα δεν υπάρχει ελπίδα; Πρέπει να τα παρατήσουμε;
Υπάρχουν μάχες που πρέπει να τις δίνεις ακόμα κι αν ξέρεις ότι θα τις χάσεις. Παραφράζοντας τον Όργουελ… Η αγάπη είναι μία πράξη αντίστασης. Το να κρατήσουμε τον εαυτό μας όσο γίνεται πιο ανθρώπινο και να προσπαθήσουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά και το κομμάτι της ψυχής μας που παραμένει ακόμα καθαρό, είναι καθήκον μας, είναι υποχρέωσή μας απέναντι σε μας και σε αυτούς που αγαπάμε.
Είναι υποχρέωσή μας, τουλάχιστον, να θυμόμαστε την Όλγα, αφού δεν μπορέσαμε να να την προστατεύουμε.
Αν είναι να κλάψουμε, ας μην είναι μόνο από την ντροπή μας, αλλά και για αυτούς που την αγάπησαν ή γι’ αυτούς που δεν πρόλαβαν να την συναντήσουν και να τη γνωρίσουν.
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
