Σαν ιδρύτρια της ομάδας «Άγγελοι επί Γης», αλλά και σαν Μαρία, που έζησε τον εφιάλτη του καρκίνου, ζητώ το σεβασμό του κράτους και την μη διαφοροποίηση του ποσοστού αναπηρίας για καρκινοπαθείς κάτω από το 67%, για τα πέντε πρώτα έτη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
της Μαρίας Σφακιανάκη – Καρκινοπαθής – Ιδρύτρια της Ομάδας Άγγελοι επί Γης
Δεν είμαστε απλά νούμερα σε λίστες, είμαστε άνθρωποι και έχουμε κάθε δικαίωμα να ζήσουμε όπως μας αξίζει!
«Με λυπεί το γεγονός ότι στην χώρα του Ιπποκράτη, καρκινοπαθείς ψάχνουν για θεραπείες, καρκινοπαθείς δεν έχουν φάρμακα, καρκινοπαθείς θα πρέπει να πληρώνουν πολλά λεφτά για εξετάσεις. Χρήματα που, πολλοί απ’ αυτούς, δεν έχουν.»
Oνομάζομαι Σφακιανάκη Μαρία και είμαι καρκινοπαθής, σε ύφεση.
Πριν ακριβώς δύο χρόνια τελείωσα τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες μου και πίστευα ότι η ζωή μου θα ήταν όπως πριν. Δεν ήξερα όμως, τις αλλαγές που θα είχα από τις παρενέργειες των χημειοθεραπειών, που ακόμα και σήμερα ταλαιπωρούν το κορμί μου.
Μέχρι πριν έξι μήνες είχα ποσοστό αναπηρίας 67% και κατάφερνα να παίρνω το προνοιακό επίδομα των 313 ευρώ. Χρήματα, για τα βασικά έξοδα των εξετάσεων που έπρεπε να κάνω κάθε τρεις μήνες, για να πληρώνω τις επισκέψεις στους γιατρούς, και τα σκιαγραφικά που παίρνω σε κάθε αξονική.
Ενώ οι γιατροί, ακόμα και σήμερα, δυο χρόνια μετά, λένε ότι ένας καρκινοπαθής δεν έχει ξεφύγει από τον κίνδυνο της υποτροπής, έρχονται οι νόμοι και οι αποφάσεις του κράτους για να μας πουν το αντίθετο.
Πριν πέντε μήνες, το ποσοστό αναπηρίας μου έπεσε από το 67% στο 55%, μαζί και με το χαρτί του ψυχίατρου που με έκρινε ακατάλληλη για εργασία λόγω Κατάθλιψης, Μετατραυματικού Στρες και αγχώδους διαταραχής .
Ξέχασα να σας πω ότι ζω και με δυο επιβεβαιωμένα Αυτοάνοσα Νοσήματα που και πάλι το κράτος τα αγνοεί, δεν τα έχει καν στην λίστα και εντελώς αυθαίρετα θεωρεί ότι είσαι καλά και συνεχίζεις την ζωή σου, σαν να είσαι υγιής.
Και συνεχίζω λοιπόν και σας λέω ότι έχασα την εργασία μου λόγω των πολλών κιλών που πήρα σαν αποτέλεσμα των θεραπειών. Όπου κι αν έψαχνα για εργασία, οι πόρτες ήταν κλειστές. Κανείς δεν θέλει, μια πολύτεκνη μητέρα, 38 ετών και καρκινοπαθή στην εργασία του. Κανείς δεν ρισκάρει να προσλάβει έναν καρκινοπαθή και να έχει την ευθύνη του.
Πού είναι το κράτος στην Ελλάδα(;), όταν ακριβώς την ίδια στιγμή, τα δικαιώματα μιας γυναίκας με καρκίνο του μαστού στην Γερμανία είναι να έχει από την αρχή πλήρη ιατρική κάλυψη, με μηδενικό κόστος, σε παραϊατρικές εξετάσεις για την σταδιοποίηση;
Πού είναι το κράτος, που ακριβώς την ίδια στιγμή (στην Γερμανία) το ποσοστό αναπηρίας βγαίνει αμετάβλητο για μια ολόκληρη πενταετία και χωρίς να πρέπει να περνάς συνεχώς από επιτροπές και να νιώθεις τον εξευτελισμό, όταν σε ψάχνουν για “χαμένα μαλλιά” και για κομμένα στήθη;
Πού είναι το κράτος, που την ίδια στιγμή η Γερμανία λέει ότι γυναίκα με ένα στήθος δεν μπορεί να λειτουργήσει ψυχολογικά καλά και τις ορίζουν άμεση και δωρεάν αποκατάσταση, ακόμα και σε απλή ογκεκτομή;
Πού είναι το κράτος, την στιγμή που ένας καρκινοπαθής τελειώνει τις χημειοθεραπείες και η Γερμανία τον βάζει σε Πρόγραμμα Αποκατάστασης, ενώ εδώ, στην Ελλάδα, σου λένε ένα απλό περπάτα ή κάνε πιλάτες, χωρίς κανείς να σε στηρίξει έστω με ένα ποσοστό έκπτωσης για να τα κάνεις;
Όλα αυτά τα λέω, έπειτα από εκτενή συζήτηση που είχα με ασθενή με καρκίνο του μαστού η οποία, μέσα στην ατυχία της, είχε την τύχη να ζει στην Γερμανία.
Και ξαναγυρνώ πάλι στα δικά μου… Τα πρωινά οι πόνοι, σε οστά και ισχία είναι αβάσταχτοι, τα χέρια μου δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε ένα κιλό βάρους, ακόμα και οι πατούσες μου κάθε πρωί καίνε και νιώθω να τις τρυπούν χιλιάδες βελόνες. Και έρχεται το κράτος και σου λέει… «είσαι καλά, τώρα».
Εγώ θέλω να είμαι καλά, πολύ περισσότερο απ’ όσο θέλει το κράτος, για να μπορέσω να μεγαλώσω τα παιδιά μου.
Αν ήμουν όμως υγιής θα μπορούσα να δώσω αίμα, να δώσω αιμοπετάλια, να σώσω έναν συνάνθρωπό μου. Αλλά δεν μου επιτρέπεται, ακριβώς γιατί είμαι καρκινοπαθής, όπως μου εξηγούν οι γιατροί. Με ποιά λογική λοιπόν, το κράτος με θεωρεί υγιή;
Δεν με νοιάζει προσωπικά για μένα, ούτε τα γράφω όλα αυτά για να προκαλέσω τον οίκτο κανενός.
Με νοιάζουν όμως οι 7.000 (περίπου) καρκινοπαθείς που καθημερινά σχετίζομαι μαζί τους, μέσα από την ομάδα μου «Άγγελοι επί Γης». Καθημερινά έρχονται άνθρωποι που υποφέρουν από τον καρκίνο και το κράτος τους αγνοεί!
Κόβονται επιδόματα χωρίς να δώσουν καν μια δικαιολογία, δίνουν τρίμηνες παρατάσεις σε ανθρώπους που ήταν να περάσουν από επιτροπή και δεν τα κατάφεραν, λόγω κορονοιού, κι αν τύχει οι επιτροπές και τους κόψουν ή τους μειώσουν το ποσοστό αναπηρίας, αυτά τα χρήματα οι καρκινοπαθείς θα πρέπει να τα επιστρέψουν πίσω…!
Μην αναφέρω δε και τον κακό τρόπο των επιτροπών ΚΕΠΑ που πραγματικά, σε κάθε καινούργια περίπτωση καρκινοπαθούς της ομάδας μου, κλαίω από θυμό όταν ακούω για τον εξευτελισμό που έχουν υποστεί οι ασθενείς.
Αν η Ελλάδα θέλει να μοιάσει στην Ευρώπη ας γίνει πρώτα σαν την Ευρώπη, τουλάχιστον σε θέματα Υγείας και Αποκατάστασης.
Με λυπεί το γεγονός ότι στην χώρα του Ιπποκράτη, καρκινοπαθείς ψάχνουν για θεραπείες, καρκινοπαθείς δεν έχουν φάρμακα, καρκινοπαθείς θα πρέπει να πληρώνουν πολλά λεφτά για εξετάσεις. Χρήματα που πολλοί απ’ αυτούς δεν τα έχουν.
Με λυπεί το γεγονός ότι στην χώρα του Ιπποκράτη δεν υπάρχει Σύστημα Υγείας και ότι οι ίδιοι οι ασθενείς χρειάζεται να βοηθούν, όπως και όσο μπορούν, άλλους ασθενείς για να τα καταφέρουν…
Θα μπορούσα να σας μιλώ για ώρες, από την εμπειρία που απέκτησα μέσα από την ομάδα «Άγγελοι επί Γης», για το πόσο υποφέρει ο κόσμος, για το πώς παλεύουν άνθρωποι να βοηθήσουν ανθρώπους που το κράτος τους γυρίζει την πλάτη, και προσκαλώ κάποιον από τους αρμοδίους του Υπουργείου Υγείας να έρθει μια νύχτα να καθίσει μαζί μου, μπροστά στον Η/Υ για να δει τον πόνο και την απόγνωση που υπάρχουν μέσα στα μηνύματα ανθρώπων που παλεύουν με τον καρκίνο, αλλά και με το κράτος!
Σαν ιδρύτρια της ομάδας «Άγγελοι επί Γης», αλλά και σαν Μαρία, που έζησε τον εφιάλτη του καρκίνου, ζητώ το σεβασμό του κράτους και την μη διαφοροποίηση του ποσοστού αναπηρίας για καρκινοπαθείς κάτω από το 67%, για τα πέντε πρώτα έτη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Δεν είμαστε απλά νούμερα σε λίστες, είμαστε άνθρωποι και έχουμε κάθε δικαίωμα να ζήσουμε όπως μας αξίζει!
Γράφει: η Μαρία Σφακιανάκη – Καρκινοπαθής – Ιδρύτρια της Ομάδας Άγγελοι επί Γης
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
