Η δικαιοσύνη δεν είναι ισότιμη, κι αυτό το γνωρίζουμε από τα γεννοφάσκια μας. Άλλοι κάμουν κι άλλοι ώναντο, έλεγε ο συγχωρεμένος ο παππούς μου, δηλαδή για να χαίρονται κάποιοι και να απολαμβάνουν τα αγαθά κάποιοι άλλοι έχουν δουλέψει γι’ αυτά. Κάποιοι έχουν βάλει πλάτες και αγκωνάρια.
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Κι η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, είναι μια κλασσική περίπτωση αυτού του ρητού. Ακόμη κι αυτές τις –ατέλειωτες- ώρες που έχεις να διαθέσεις στον εαυτό σου, να φιλοσοφήσεις, να στοχαστείς και να παρατηρήσεις τι συμβαίνει γύρω σου, μπορείς να δεις πως για να είσαι μέσα στο σπίτι -όπως λένε και τα σποτάκια στα ΜΜΕ- ή οι οδηγίες προς ναυτιλλομένους, κάποιοι άνθρωποι εργάζονται. Άνθρωποι του μόχθου και του κάματου.
Εκείνοι που αναγκαστικά ΔΕΝ Μένουν Σπίτι.
Ο Πρωθυπουργός στο διάγγελμά του και όλοι οι κρατούντες συγχαίρουν το επιστημονικό προσωπικό (με τις λευκές ή τις μπλε ποδιές) που δίνει καθημερινά μάχη για να κερδηθεί η μεγάλη μάχη… Σαφώς κι έχουν δίκιο! Όμως, δεν θα πρέπει να λησμονούμε τους ανθρώπους που δεν βρίσκονται μέσα στο κάδρο της τηλεόρασης μας, αλλά λειτουργούν και δίνουν αγώνα για να μπορούμε να προμηθευτούμε αγαθά, τρόφιμα, ψωμί, βενζίνη κ.α.
Δίνουν καθημερινή μάχη στην πρώτη γραμμή
Το σημαντικότερο όμως επάγγελμα κι οι αφανείς ήρωες που η ιστορία δεν θα τους έχει αναφέρει (γι’ αυτό το τολμώ), κι οι περισσότεροι από εμάς θα τους έχουμε ξεχάσει όταν θα έχει περάσει η πανδημία που μας βρήκε, είναι των ατόμων με τα… κίτρινα γιλέκα!!!
Τα άτομα της καθαριότητας των δήμων, είτε κρατούν σκούπες και καθαρίζουν τα πεζοδρόμια και τους δρόμους, είτε πετούν (τόνους) σακουλών, είτε οδηγούν απορριμματοφόρα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για εμάς.
Άνθρωποι που φροντίζουν για την υγεία μας, το περιβάλλον και να υπάρχει μια κανονικότητα. Αν συνυπολογίσετε ότι τώρα με τον εγκλεισμό μας έχουν αυξηθεί οι ποσότητες και οι τόνοι απορριμμάτων που συλλέγονται, η δουλειά τους γίνεται (όχι ότι δεν ήταν) ακόμη πιο σπουδαία. Τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο κι ένα τεράστιο χειροκρότημα για τον υπέρ πάντων αγώνα τους.
Δεν χρειάζεται να βγούμε στα μπαλκόνια, δεν θέλουν διθυράμβους και τυμπανοκρουσίες, απλά μιά αναγνώριση κι ένα νεύμα ευγνωμοσύνης όταν τους συναντήσουμε.
Γιατί εμείς τουλάχιστον δεν ξεχνάμε…!
Γράφει: o Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
