Τις δυσκολίες δεν τις επιλέγουμε. Επιλέγουμε όμως αν θα έχουμε ή αν θα βρούμε τη δύναμη να βγάλουμε φτερά και να φτάσουμε ακόμα πιο πάνω.
Τόσο ψηλά, όσο μας έχουν τα παιδιά μας!
της Ειρήνης Φραγκάκη – Συγγραφέας
Στην αρχή σκέφτηκα να τα βγάλω από μέσα μου, αναρτώντας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου μόνο στην ομάδα με τους γονείς που έχουμε αυτιστικά παιδιά γιατί εκεί καταλαβαίνουν 100% πώς νιώθω. Γιατί εκεί, δεν θα διαβάσω λόγια συμπόνιας, αλλά 100% αποδοχή των λέξεών μου, μίας προς μία.
Έπειτα το σκέφτηκα καλύτερα.
Όχι. Δεν θα κρύψω τις σκέψεις μου σήμερα.
Μιλάμε καθημερινά για δυσκολίες…
Γκρίνια για τον ανεπιθύμητο επισκέπτη που μας κατσικώθηκε για έναν ολόκληρο χρόνο, ο οποίος ονομάζεται covid.
Γκρίνια για τις επιπτώσεις που έχει στις ζωές μας, στις ψυχές μας.
Ναι, συμβαίνουν σ’ εμάς και γύρω μας.
Μα, αναλογιστείτε, όλα όσα συμβαίνουν, όχι γύρω σας, αλλά μέσα στα σπίτια που έχουν μια ΜΟΝΙΜΗ καραντίνα, έναν μόνιμο εγκλεισμό. Ούτε εμείς την επιλέξαμε. Μας κατσικώθηκε κι εμάς.
Μπορεί τα παιδιά μας να τα έχουμε αποδεχτεί, αλλά τον αυτισμό και την κάθε είδους αναπηρία, δεν την επιλέξαμε. Δεν ξέρουμε να τη διαχειριστούμε. Ούτε εκείνα ξέρουν. Το παλεύουμε… όσο παλεύεται…
Κοιτάω γύρω μου, ακούω τα παράπονα, την γκρίνια, την απελπισία.
Ακούω δυσαρεστημένες λέξεις, διαβάζω ψυχοπλακωτικά posts που πραγματικά πλέον τα προσπερνάω.
Κι αναρωτιέμαι…
Η καραντίνα, σας έχει βάλει καθόλου σε σκέψεις; Έχετε μπει στη διαδικασία να αφουγκραστείτε το σύνολο ή ασπάζεστε μόνο την κατάσταση που βιώνει η πλειονότητα;
Φανταστείτε λοιπόν, τις επιπτώσεις της καραντίνας x10.
Δύσκολο, ε;
Όταν ο αυτιστικός, που καθημερινά λαμβάνει θεραπείες και χίλια δυο άλλα που ξεπετάγονται και λέμε: «ας το δοκιμάσουμε κι αυτό», με καμία παροχή από το κράτος, πλην τα ψίχουλα που πετάνε λες και είναι άστεγα πουλιά τα παιδιά μας, που καταναλώνουμε το 200% της ψυχικής και σωματικής μας ενέργειας, έρχεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση που εκ των πραγμάτων τη λαμβάνει μέσα του και γύρω του ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά, πώς λέτε να νιώθει;
Να σας πω εγώ.
Δεν λέω ότι είναι όλα τα αυτιστικά παιδιά έτσι, όμως εκείνα έχουν να παλέψουν με την άγνοια διαχείρισης των καταστάσεων. Έχουν να αντιμετωπίσουν μια τυπική κοινωνία που το μεγαλύτερο –δυστυχώς- μέρος της, δεν νοιάζεται, δεν αντιδρά, δεν είναι δίπλα, ούτε καν ηθικά.
Είμαστε εμείς που μας βλέπετε, σπάνια φυσικά (γιατί δεν τολμάμε να ξεμυτίσουμε λόγω των απορημένων-ξινισμένων βλεμμάτων) στις πλατείες, στα σούπερ μάρκετ, στον δρόμο, στο αυτοκίνητο, με τα «κακομαθημένα» παιδιά μας που χτυπιούνται ή… μας χτυπάνε.
Είμαστε εμείς που θα μας δείτε, αντί να τα μαλώνουμε, να σκύβουμε στοργικά από πάνω τους, να τα χαϊδεύουμε, να τους μιλάμε ήρεμα τη στιγμή που εκείνα τσιρίζουν και σας παίρνουν τ’ αφτιά.
Μόνο να ξέρατε πόση ψυχική δύναμη χρειάζεται να φερθούμε έτσι!
Μόνο να ξέρατε πόσα δάκρυα καταπίνουμε εκείνη τη στιγμή και την κάθε τέτοια στιγμή!
Εμείς από την άλλη, ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο τον αυτιστικό άνθρωπο. Με τον θυμό, την επιθετικότητα, τα χτυπήματα, τους αυτοτραυματισμούς.
Κι εδώ έρχονται οι σιωπηλές κραυγές, τα σιωπηλά δάκρυα, η μουδιασμένη απόγνωση…
Κι όμως, είμαστε εμείς που χαμογελάμε, γελάμε, ξεκαρδιζόμαστε, τραγουδάμε, χορεύουμε, παίζουμε ακόμα και σήμερα μέσα στα σπίτια μας. Γιατί εμείς, ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ, μπορούμε να διατηρήσουμε –έστω και λίγο- την ψυχική ηρεμία την δική τους και την δική μας και να τα κάνουμε χαρούμενα.
Δεν είμαστε τέλειοι. Είμαστε εμείς που τα ίδια τα παιδιά μας, μας έμαθαν ότι η ζωή και η χαρά υπάρχει παντού. Αλλά πρωτίστως η ίδια η ζωή ζει, υπάρχει, δυναμώνει, πεισμώνει, δεν τα παρατάει, μέσα από τα μάτια τους, από το χαμόγελό τους, από τη δική ΤΟΥΣ δύναμη.
Καραντίνα και εγκλεισμός δεν σημαίνει βλέπω, ζω, γκρινιάζω, βρίζω, μοιρολατρώ, απογοητεύομαι.
Αντιθέτως…
Καραντίνα σημαίνει, δυναμώνω, μαθαίνω, πεισμώνω, αγαπώ και προφυλάσσω, όσο το δυνατόν περισσότερο και με τον καλύτερο τρόπο, τον εαυτό μου και τους ανθρώπους μου.
Σημαίνει, ανοίγω τα μάτια μου και την αγκαλιά μου να νιώσω τον κάθε ένα, γιατί έχω περάσει από το 500 σκαλοπάτι και ξέρω πώς είναι, ενώ εκείνος δεν ξέρει πώς είναι το 100ο που έχω φτάσει εγώ.
Δύσκολες μέρες έχουμε όλοι μας…
Μα… όσο μεγαλώνει ο αριθμός των σκαλοπατιών, τόσο αυξάνεται και το ύψος.
Εκεί πάνω ή μαθαίνεις να ισορροπείς ή φλερτάρεις με το κενό.
Κι εκεί έρχεται η επιλογή.
Τις δυσκολίες δεν τις επιλέγουμε.
Επιλέγουμε όμως, το αν θα έχουμε ή αν θα βρούμε τη δύναμη να βγάλουμε φτερά και να φτάσουμε ακόμα πιο πάνω.
Τόσο ψηλά, όσο μας έχουν τα παιδιά μας!
Γράφει: η Ειρήνη Φραγκάκη – Συγγραφέας
