Η δημοσιογράφος Ολγα Στέφου με άρθρο της στο in.gr καθώς και με προσωπική της ανάρτηση στα social media, περιγράφει την έλλειψη προσβασιμότητας στα ΕΛΤΑ, για άτομα με αναπηρία.
Η ανάρτηση της ‘Ολγας Στέφου…
Χθες πέρασα το πρωινό μου να διαπραγματεύομαι με τα ΕΛΤΑ. Σε δύο περιπτώσεις μου το έκλεισαν στα μούτρα όταν ρώτησα αν είναι πολιτική του “μαγαζιού” να μην κάνει παραδόσεις κατ’οικον για παραγγελίες εξωτερικού κι αν έχουν έστω ελάχιστα υπόψη ότι ορισμένοι είμαστε ανάπηροι ή εμποδιζομενα άτομα. Ένας με ρώτησε γιατί δεν έγραψα στον αποστολέα ότι έχω αδυναμία να παραλάβω από κατάστημα (γιατί δεν το σκέφτηκα, ξέρω ‘γω κι ακόμη κι αν το σκεφτόμουν, ας μην είστε ουτιδανούληδες, ας είστε συμπεριληπτικοί καλύτερα) και ένας άλλος με παρέπεμψε σε εκείνους που μου το έκλεισαν στα μούτρα, όταν είπα ότι θέλω να ενημερωθώ για την πολιτική, επειδή είμαι δημοσιογράφος και θέλω να γράψω μια καταγγελία (την έγραψα στο in).
Τελικά δεν βρήκα άκρη. Οπότε πήγα. Σήμερα ήταν μία κακή ημέρα, το πόδι μου δεν ήθελε να συνεργαστεί με τίποτα. Τα υπόλοιπα ήταν ακόμη πιο εκνευρισμένα. Το στομάχι, οι τεράστιοι πόνοι. Η ψυχή μου. Αλλά δεν είχα κι επιλογή. Να εξουσιοδοτήσω ποιον; Όλοι δουλεύουν τέτοιες ώρες. Κι εγώ επίσης.
Τα παιδιά με αναπηρία δεν θα συμμετάσχουν στις κατασκηνώσεις στη Κέρκυρα
Τα παιδιά με αναπηρία δεν θα συμμετάσχουν στις κατασκηνώσεις στη Κέρκυρα
Όταν ήρθε η ώρα μου, πλησιάζω το γκισέ και στέκομαι όρθια με δυσκολία. Ένας κύριος μου έφερε την καρέκλα που καθόταν, μην πάω και σωριαστώ. Η κυρία στην εξυπηρέτηση με ρώτησε αν είμαι αυτή που μιλήσαμε χθες, ζήτησε πολλές συγγνώμες. “Δεν φταίτε εσείς”, της έλεγα, “δεν φταίτε εσείς”.
Στο κατάστημα δεν είχε καν ράμπα για αμαξίδιο. Δηλαδή και να ήμουν σε αμαξίδιο και να πήγαινα, θα έπρεπε να με σηκώσουν για να μπω μέσα. Όπως τώρα έπρεπε να μου φέρουν καρέκλα επειδή έτρεμε το πόδι μου και πονούσα αρκετά ώστε να μην μπορώ να κρατηθώ.
Δεν είμαι έτσι κάθε μέρα, αλλά σήμερα είμαι γιατί πονάω, γιατί με πείραξε η ζέστη, γιατί η Καζαμπλάνκα (έτσι ονομάζει η Όλγα την Πολλαπλή Σκλήρυνση) είναι γεμάτη εκπλήξεις. Γιατί έτσι,στην τελική. Αυτό το εξευτελιστικό συναίσθημα της καρέκλας που ήρθε για να καθίσω μπροστά από το γκισέ, όμως, κάπως ήταν το χειρότερο από όλα τα άλλα. Η ερώτηση αν θέλω βοήθεια να φτάσω σπίτι μου. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε ράμπα, ακόμη κι αν εγώ δεν την χρειάζομαι.
Πάνω από όλα, η καθημερινή διαπίστωση πως δεν είμαι ανάπηρη εξαιτίας της Καζαμπλάνκας. Είμαι ανάπηρη επειδή κανένας δεν ενδιαφέρεται να συμπεριλάβει όσους τρέμουν τα πόδια μας σε μία κοινωνία γεμάτη αρτιμελείς. Γιατί δε μου δημιουργεί προβλήματα η Καζαμπλάνκα. Προβλήματα μου δημιουργεί η έλλειψη προσβασιμότητας.
Γιατί σήμερα είχα μία κακή μέρα με την Καζαμπλάνκα. Κι άρχισα να κλαίω όχι από νεύρα, όχι από τούς αφόρητους πόνους, αλλά από παράπονο. Γιατί τα ΕΛΤΑ αδιαφορούν αν μπορώ να περπατήσω μια κακή μέρα, γιατί προσπαθούσα να βγάλω άκρη και μου το έκλειναν στα μούτρα και γιατί δεν έχουν ούτε καν ράμπα. Δεν έχουν ούτε καν πρόθεση,αυτό σημαίνει η έλλειψη της ράμπας, δεν θα άλλαζε κάτι πρακτικά για εμένα, αλλά θα σήμαινε. Κάτι. Και σημαίνει κάτι. Δεν έχουν πρόθεση να συμπεριλαμβάνονται όλοι οι πολίτες. Αυτό σημαίνει.
Ακολουθεί το άρθρο που έγραψε στο https://www.in.gr/
Ο αποκλεισμός των εμποδιζόμενων ατόμων είναι γενικός. Είναι τα ΕΛΤΑ και οι δημόσιες υπηρεσίες (όλες)
Εξυπηρέτηση μόνο αν δεν είσαι εμποδιζόμενο άτομο, κοινώς ασθενής, ανάπηρος ή ανάπηρη. Ο Γολγοθάς των ΕΛΤΑ μπορεί να περιγράφεται γλαφυρά από τα εκνευρισμένα σχόλια των πελατών (όπως ότι δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα ή ότι αφήνουν ειδοποίηση, χωρίς να έχουν χτυπήσει το κουδούνι), αλλά υπάρχει μία κατηγορία πολιτών, που -συνηθίζεται, εξάλλου- δεν έχουν, τελικά, καμία πρόσβαση στην υπηρεσία.
Πιο συγκεκριμένα, ας πούμε ότι έχει γίνει παραγγελία δέματος από χώρα της ΕΕ, δηλαδή χωρίς να απαιτούνται φορολογικές επιβαρύνσεις, και χωρίς να απαιτείται να παρευρεθεί ο πελάτης στο κατάστημα παραλαβής.
Ωστόσο, δε γίνονται κατ’οίκον διανομές από χώρες του εξωτερικού το τελευταίο διάστημα ή, αν γίνονται, πρόκειται για μία καφκική, δαιδαλώδη εξαίρεση. Γιατί δαιδαλώδη; Γιατί δεν βγαίνει νόημα.
Αν παραγγείλεις κάτι από χώρα του εξωτερικού και εντός ΕΕ, μπορεί -σπανίως- να έρθει σπίτι σου, μπορεί -κυρίως- να κληθείς να το παραλάβεις. Τι γίνεται, όμως, αν δεν μπορείς; Ειδικά μέσα στην πανδημία;
Υπάρχουν πολίτες οι οποίοι είναι εμποδιζόμενα άτομα για μία σειρά λόγων: Από το να έχουν ίωση ή να έσπασαν το πόδι τους, μέχρι να είναι ανάπηρες και ανάπηροι με χρόνιες βλάβες. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει ένα άτομο εμποδιζόμενο, είτε τη δεδομένη στιγμή, είτε όλες, να παραλάβει. Κι εκεί ξεκινά η… ανηφόρα. Χωρίς σημαίες και χωρίς ταμπούρλα.
Μία από τις πολλές φορές που ως εμποδιζόμενο άτομο δεν κατάφερα να πάω σε κατάστημα των ΕΛΤΑ, ρώτησα ποια είναι η πολιτική του «μαγαζιού» για ανθρώπους σαν κι εμένα. Η απάντηση είναι εξουσιοδότηση μέσω gov.gr και ταυτότητα στον παραλήπτη. Ας πούμε ότι αυτό είναι εφικτό, με δεδομένο ότι τις ώρες λειτουργίας των ΕΛΤΑ δεν δουλεύει κανένας κοντινός άνθρωπος που να μπορεί να βοηθήσει. Αν δεν είναι εφικτό, όμως;
Αν δεν είναι εφικτό, χάνεις την αποστολή. «Ε, θα την κρατήσουμε 20 ημέρες, δεν έχω τι άλλο να σας πω» ήταν η απάντηση από τα κεντρικά, ενώ από το τοπικό κατάστημα με παρέπεμψαν σε μία σειρά άλλων καταστημάτων, που «μυστηριωδώς» (;) η κλήση τερματιζόταν όταν έλεγα ότι θέλω να μάθω την πολιτική των Ταχυδρομείων για τα ανάπηρα άτομα.
Δεν είναι ζήτημα ελλείψεων προσωπικού η μη συμπερίληψη των εμποδιζόμενων ατόμων, έστω ως ενδεχόμενο, στην πολιτική των διανομών. Οι ιδιωτικές εταιρείες το κάνουν μεν, αλλά με χειρότερους εργασιακούς όρους για τους υπαλλήλους, πράγμα που δεν είναι και δεν πρέπει να είναι λύση.
Ο αποκλεισμός των εμποδιζόμενων ατόμων είναι γενικός. Είναι τα ΕΛΤΑ, οι δημόσιες υπηρεσίες (όλες), με δεδομένο ότι όντως υπάρχουν μέρες που δεν μπορείς να πας όχι λόγω ελλιπούς προσβασιμότητας, επειδή, ας πούμε, δεν έχει ράμπες, αλλά επειδή είσαι ανάπηρη ή ανάπηρος χωρίς αμαξίδιο.
Αν είσαι σοβαρά ασθενής και δεν σου επιτρέπει η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι να μετακινηθείς, είτε οι βλάβες είναι σωματικές (πόνοι, αστάθεια κα), είτε και ψυχικές, που διαρκώς τις ξεχνάμε ως μη υπολογίσιμες.
Η απάντηση από τα κεντρικά των ΕΛΤΑ ήταν ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι κι η ερώτηση ήταν γιατί δεν ανέφερα ότι είμαι άτομο εμποδιζόμενο, ώστε να το έχει υπόψη ο διανομέας. Προφανώς πρέπει να εντάσσεσαι σε «ειδική κατηγορία ειδικής ανάγκης» και αντίληψης που πλέον θεωρείται ρατσιστική, περιθωριοποιητική, για να συμπεριλαμβάνεσαι ακόμη και στην πιο απλή διαδικασία της καθημερινότητας του δημόσιου βίου.
Περισσότερα νέα Συλλόγων – Φορέων – ΜΚΟ
Πηγή: in.gr , Olga Stefou
