26/4/16, Μ. Πέμπτη, μαθαίνω ότι είμαι έγκυος, μετά από πολλές προσπάθειες εξωσωματικής. Όλα τα συναισθήματα μαζί. Δάκρυα χαρας κυλάνε στο πρόσωπο μου… τα καταφέραμε αυτή τη φορά!
Ραντεβού στο γιατρό μου μετά από μια εβδομάδα για να δούμε την εξέλιξη του εμβρύου. Ευτυχώς όλα πάνε καλά. Είδαμε όμως και δεύτερο σάκο, χωρίς εμβρυακά στοιχεία.
Ψύχραιμος ο γιατρός, μου λέει: «θα το πρακολουθήσουμε να δούμε ποια θα είναι η εξέλιξή του. Έχουμε σίγουρα ένα μωρό.»
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, ούτως ή άλλως ο αρχικός στόχος μας ήταν να αποκτήσουμε ένα υγιέστατο μωρό.
Περνούν οι μέρες, έρχεται το δεύτερο ραντεβού στο γιατρό μας. Δεύτερο σοκ… ΔΙΔΥΜΗ ΚΥΗΣΗ…έχουμε δύο έμβρυα. Είμαι στα χαμένα, δεν το πιστεύω. «Θεέ μου, τόσο ευτυχία μαζεμένη», νομίζω πως η καρδιά μου θα σπάσει, κλαίω από χαρά, χίλιες σκέψεις στο δευτερόλεπτο περνούν από το μυαλό μου.
Έβδομη εβδομάδα κύησης, παθαίνω την πρώτη αποκόλληση… αιμορραγία… ο φόβος είναι ζωγραφισμένος στο πρόσωπό μου. Ενέσεις, ξάπλα (μόνο για τουαλέτα και ξανά στο κρεβάτι).
Δωδέκατη εβδομάδα, δεύτερη αποκόλληση, ξανά τα ίδια πάλι. Φοβόμουν και ν’ αναπνεύσω πλέον, ήθελα όσο τίποτα στον κόσμο τα μωρά μου να τα καταφέρουν.
Δέκατη τρίτη εβδομάδα, περίδεση τραχήλου, όπου ο γιατρός μου απαγορεύει ρητά να σηκώνομαι από το κρεβάτι, καμία δουλειά, απόλυτος, μόνο τουαλέτα και ξανά κρεβάτι.
Οι συσπάσεις ξεκίνησαν την εικοστή έκτη εβδομάδα. Τότε, για πρώτη φορά, ο γιατρός μου μιλάει για πρόωρο τοκετό. Προσπαθούμε με θεραπεία να τρενάρουμε τον τοκετό. Κάθε μια μέρα που περνούσε ήταν κέρδος μας.
Θυμάμαι τα λόγια του γιατρού: «Μια μέρα μέσα στη κοιλιά, είναι για τα μωρά σαν μια βδομάδα έξω»
Κάθε μέρα που κερδίζουμε είναι προς όφελός μας.
Με τα πολλά, καταφέρνω και φτάνω τις 32+3 μέρες κύησης, όπου μπαίνω για καισαρική, ενώ έχει μεσολαβήσει ήδη μια εβδομάδα πριν που νοσηλεύομαι στο νοσοκομείο για να καθηστερήσουμε όσο γίνεται τον πρόωρο τοκετό.
Μου παίρνουν τα μωρά με καισαρική, ακούω το κλάμα τους και ίσα που τα βλέπω για κλάσματα του δευτερόλεπτου.
Ο νεογνολόγος μου αναφέρει ότι είναι όλα καλά, αλλά θα τα μεταφέρουν σε Μ.Ε.Ν.Ν. (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών), για το καλό τους.
Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας με κατεβάζουν στην μονάδα για να δω τα μωρά μου.
Ακολουθεί μια προετοιμασία πρώτα- δεν μπορείς να μπεις έτσι στην μονάδα- πλύσιμο χεριών αντισηπτικό, πράσινη ποδιά, σκουφάκι στα μαλλιά, ποδονάρια, μάσκα στο πρόσωπο και ξανά αντισηπτικό.
Αντίκρισα τα μικρά μου. Ήταν τόσο μικροσκοπικά, μια σταλίτσα, παντού τρυπημένα με σωληνάκια και να ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο από τα μηχανήματα… ΜΠΙΠ-ΜΠΙΠ-ΜΠΙΠ.
Το ένα μωρό είχε καλή γενική εικόνα, με λίγο ίκτερο, το άλλο μωρό είχε εγκεφαλική αιμορραγία και δεν μπορούσαν να μας πουν πολλά πράγματα. Έπρεπε να περάσουν κάποια 24ωρα.
Ούτε λόγος να τα αγγίξουμε.
Μετά από 14 ημέρες άγγιξα, για πρώτη φορά, τα μικράκια μου, στην πατουσίτσα μόνο. Και σε οκτώ ακόμα μέρες πήραμε αγκαλιά για πρώτη φορά τα μωρά μας, όπου μας επέτρεψαν να τα ταίσουμε με μπιμπερό, με δικό μου αντλημένο γάλα. Ήπιαν 30ml.γάλα!
Τρεις μέρες ακόμα και έφτασε η μεγάλη μέρα όπου μας ανακοίνωσαν ότι μπορούμε να τα πάρουμε σπίτι μας.
Είκοσι πέντε ατελείωτες μέρες, πρωί-μεσημέρι-βράδυ ήμασταν σε όλα τα επισκεπτήρια, εκεί μέσα, να δούμε τα μικράκια μας, να τους μιλήσουμε, να τους τραγουδήσουμε, να κάνουμε όνειρα μαζί.
Τα είκοσι λεπτά του επισκεπτηρίου πέρναγαν τόσο γρήγορα. Δεν χορταίναμε να βλέπουμε τα μωρά μας.
Πιο πολύ απ’ όλα πόνεσε όταν επέστρεψα από το μαιευτήριο στο σπίτι μου με ΑΔΕΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ, χωρίς τα ΜΩΡΑ μου!!
Δεν με χωρούσε το σπίτι μου, κλείστηκα μέσα στο δωμάτιό μου και έκλαιγα για ώρες μέχρι εξαντλήσεως.
Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε και δεν έχω ξεπεράσει την προωρότητα ακόμα. Δεν ξέρω αν θα την ξεπεράσω ποτέ. Ακόμα ηχούν στα αφτιά μου τα μηχανήματα της Μ.Ε.Ν.Ν, ακόμα μυρίζω το αντισηπτικό και βλέπω αυτή την βαριά γκρι πόρτα. Όλα αυτά είναι βαθιά χαραγμένα μέσα στη μνήμη μου .
Θέλω να ευχηθώ, όσο γίνεται, να περνούν λιγότερα μωρά την γκρι αυτήν πόρτα, και όσα περισσότερα μωρά να επιστρέφουν υγιή στης οικογένειές τους.
ΜΙΚΡΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑΚΙΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ!!!
ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ!!!
Γράφει: η Λίλια-Παναγιώτα Ασένοβα
