Η Uma Silwal (Ούμα Σιλουάλ) είναι 18 χρονών, ζει στο χωριό Godawari (Γκονταουάρι) του Νεπάλ, στην κοιλάδα του Kathmandu(Κατμαντού). Πριν από το μεγάλο σεισμό 25 Απριλίου 2015 (κατά τη διάρκεια του οποίου έχασαν τη ζωή τους 8.000 άνθρωποι, τραυματίστηκαν 22.000 και 2,5 εκατομμύρια έμειναν άστεγοι), είχαν μια ήσυχη ζωή με την οικογένειά της στο αγρόκτημα που τους ανήκει εδώ και πολλές γενιές.
“Νιώσαμε το έδαφος να κουνιέται και αρχίσαμε να τρέχουμε. Ο αδερφός μου Umesh ( Ουμές)ήταν μπροστά από εμένα. Ο τοίχος του σταύλου κατέρρευσε και εγκλωβίστηκα. Ο αδερφός μου με κρατούσε από το χέρι και η οικογένεια μου κατάφερε να με τραβήξει από τα συντρίμμια. Δεν θυμάμαι και πολλά μετά από αυτό, παρά μόνο τον πόνο. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο και ξύπνησα νιώθοντας κάτι διαφορετικό. Είχα χάσει το πόδι μου.”
Το πατρικό τους καταστράφηκε ολοσχερώς. Μένουν σε ένα παράπηγμα φτιαγμένο από λαμαρίνες και ξύλα. Μαζί με την βοήθεια των συγχωριανών τους, προσπαθούν να ξανακτίσουν το σπίτι τους.
Μετά το εξιτήριο από το νοσοκομείο, η Uma συμμετείχε μαζί με άλλους ασθενείς σε πρόγραμμα αποκατάστασης στο κέντρο Nepalese Disability Foundation (Ιδρυμα αποκατάστασης για άτομα με αναπηρία, στο Νεπάλ), που υποστηρίζεται από την οργάνωση Handicap International (μία ανεξάρτητη κια αμερόληπτη οργάνωση που δραστηριοποιείται παγκοσμίως σε καταστάσεις φτώχειας, αποκλεισμού, συγκρούσεων και καταστροφών). Αρχικά παρακολούθησε το βασικό πρόγραμμα θεραπείας. Αντιμετώπιζε όμως σοβαρά προβλήματα μετακίνησης από το χωριό της στην πόλη που βρίσκεται το κέντρο αποκατάστασης, λόγω της μεγάλης απόστασης και της κακής δημόσιας συγκοινωνίας. Αποτέλεσμα ήταν να περνάει όλο και περισσότερο χρόνο στο μικρό υπνοδωμάτιο του σπιτιού της.
Όταν ο φυσικοθεραπευτής Jay Narayan Yadav (Tζέι Ναραγιαν Γιανταβ), μέλος της Handicap International, την επισκέφθηκε στο σπίτι, κάτι άλλαξε…
“Ο Jay με εκπαίδευσε στο να χρησιμοποιώ το προσθετικό μου πόδι. Αυτό άλλαξε τη ζωή μου. Πίστευα πως δεν θα περπατήσω ξανά. Κατάλαβα ότι έπρεπε να προσπαθήσω πολύ και να ακολουθώ καθημερινά το πρόγραμμα ασκήσεων, για να καταφέρω να πάω ξανά στο κολέγιο, που σπούδαζα μηχανικός.”
Τελικά η Uma επέστρεψε στο κολέγιο, αποφάσισε όμως να κρατήσει κρυφή την αναπηρία της, λέγοντας πως είχε απλά τραυματίσει το γοφό της κατά τη διάρκεια του σεισμού, γιατί δεν ήθελε να αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τους άλλους, μιας και μπορεί να κάνει τα πάντα με τον δικό της τρόπο. Μόνο η καλύτερη της φίλη, Mandeera Bajracharya (Μαντίρα Μπαζρακάρια), γνώριζε όλη την αλήθεια.
“Πριν συμβεί το ατύχημα και χάσω το πόδι μου, έβλεπα τους ανθρώπους με αναπηρία στο δρόμο και δεν κατανοούσα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετώπιζαν στη ζωή τους. Τώρα είμαι και εγώ ένα άτομο με αναπηρία και έχω αποφασίσει να κάνω ότι μπορώ, για να μας βοηθήσω. Έτσι άλλαξα το αντικείμενο σπουδών μου και πλέον εκπαιδεύομαι ως κοινωνική λειτουργός. Όταν είχα δύο πόδια ένιωθα ότι μπορούσα να ακολουθήσω δύο μονοπάτια. Τώρα με το ένα, έχω ένα ξεκάθαρο δρόμο μπροστά μου. Αυτόν που θα βοηθάω τους ανθρώπους που μου μοιάζουν!”
Mετάφραση – Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Πηγή: http://www.handicap-international.us
