ΑΡΘΡΑ

Μαζί ή Τίποτα: Φονιάδες στις γειτονιές μας

Μία συνέλευση πολυκατοικίας προσπαθεί να διώξει ένα αυτιστικό παιδί. Γυναίκες και άντρες βρίζουν χυδαία στο διαδίκτυο ένα κορίτσι που έπεσε θύμα βιασμού και δολοφονίας. Μαυροφορεμένοι χρησιμοποιούν ένα σχολείο ως ορμητήριο για να επιτεθούν σε φοιτητές. Ένα παλικάρι μαχαιρώνεται από νεοναζί που ταξίδευσαν 1.500 χιλιόμετρα για να σκοτώσουν…

του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας αυτιστικού παιδιού

 

Αυτά είναι τα διαφορετικά πρόσωπα του ίδιου τέρατος: του φασισμού.

Η ταινία «Μαζί ή τίποτα» (In the Fade / Aus dem Nichts) του Φατίχ Ακίν γερμανικής παραγωγής 2018 μας θυμίζει ότι κανένας δεν είναι ασφαλής όσο υπάρχουν νεοναζί στις γειτονιές μας. Η ταινία αφηγείται την ιστορίας της Κάτια που χάνει το σύζυγο και το μικρό αγοράκι της από βομβιστική επίθεση με ρατσιστικά κίνητρα.

Η απόλυτη φρίκη…

Η ταινία ξεκινάει με μια όμορφη σκηνή. Ένας γάμος μέσα στη φυλακή. Η ελπίδα και η αγάπη που νικούν το σκοτάδι. Η Κάτια παντρεύτηκε τον Νούρι κουρδικής καταγωγής και απέκτησαν τον Ρόκο. Χωρίς να υπάρχει καμία προειδοποίηση, χωρίς να υπάρχει καμία προαίσθηση (όπως ανόητα δείχνουν κάποιες άλλες ταινίες) η Κάτια ζεί τη χειρότερη δυνατή τραγωδία: μαθαίνει ότι η οικογένεια της δεν υπάρχει πια και στην θέση της έχουν μείνει καμμένα και διαμελισμένα σώματα. Φανταστείτε να προσπαθούν να “παρηγορήσουν” μία μητέρα λέγοντάς της ότι το παιδί της πέθανε ακαριαία και δεν υπέφερε…

Φταίει πάντα το θύμα…

Η Κάτια έρχεται αντιμέτωπη με τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις της αστυνομίας. Μήπως ο Νούρι ήταν στόχος επειδή είναι μουσουλμάνος; (ήταν αγνωστικιστής). Επειδή ήταν Κούρδος; Επειδή ήταν μέλος κάποιας μαφίας; (είχε απομακρυνθεί από την παλιά του ζωή). Για την Γερμανική Αστυνομία οι δράστες θα είναι Αλβανοί, Τούρκοι, Κούρδοι, Ανατολικοευρωπαίοι. Όλοι εκτός από τους Γερμανούς…
Το έχουμε δει και στην Ελλάδα αυτό, θυμηθείτε την υπόθεση στα Γλυκά νερά.

Ο Γιος του Σαούλ: Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού

Ο Γιος του Σαούλ: Το πραγματικό πρόσωπο του φασισμού

Τρία μέρη τρεις διαφορετικοί τόνοι…

Το πρώτο και το τρίτο μέρος της ταινίας θυμίζουν ελληνική τραγωδία. Στο πρώτο μέρος ζούμε μέσα από την ερμηνεία της Νταϊάν Κρούγκερ, την συντριβή της μητέρας και συζύγου. Στο δεύτερο μέρος βλέπουμε την ψυχρότητα και την κυνικότητα  του μηχανισμού που αποκαλούμε «δικαιοσύνη». Στο πρόσωπο  του δικηγόρου των ναζί που κατηγορούνται για τη δολοφονία, βλέπουμε καταστάσεις που έχουμε ζήσει και σε δίκες στην Ελλάδα. Δολοφονία χαρακτήρα των θυμάτων, χυδαία επίθεση στους συγγενείς τους και διαστρέβλωση της αλήθειας. Στο τρίτο μέρος που διαδραματίζεται στην Ελλάδα, έρχονται στο μυαλό του θεατή οι λέξεις Ύβρις, Άτις, Νέμεσις, Τίσις.

Ο άξονας του μίσους…

Η ταινία απεικονίζει την ζοφερή πραγματικότητα του μίσους τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Φασιστικές συμμορίες από διάφορες χώρες συνεργάζονται μεταξύ τους. Τους ενώνει το μίσος τους για τον άλλο άνθρωπο και η αρρωστημένη επιθυμία τους να προκαλέσουν όσο περισσότερο κακό γίνεται. Στην ταινία σε ένα ρόλο έκπληξη ο εμβληματικός σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης υποδύεται έναν χρυσαυγίτη ξενοδόχο, πού ταξιδεύει στη Γερμανία από την Ελλάδα για να βοηθήσει τους δολοφόνους της οικογένειας της Κάτια με ψευδορκία. Λίγες μέρες πριν ήταν, που  ζήσαμε τη συνεργασία Ελλήνων και Κροατών στη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης στην ταινία

Diane Kruger…

Την Nταϊάν Κρούγκερ την είχα συνδυάσει με την καταπληκτική σκηνή στην ταβέρνα στο «Άδωξοι Μπάσταρδη» του Ταραντίνο. Η ερμηνεία της εδώ όμως είναι εξαιρετική και το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στις Κάννες είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να είχε πάρει.
Δεν είναι μόνο η τραγικότητα της σκηνής όταν ανακαλύπτει τι έγινε στην οικογένειά της. Είναι οι αδιόρατες εκφράσεις της απώλειας, οι σιωπές και το πρόσωπο της που μεταφέρουν στον θεατή, την απελπισία και την συντριβή της. Η σκηνή στο δικαστήριο όταν μιλάει ο ιατροδικαστής για το θάνατο του παιδιού της, εκεί που κοιμάται στο κρεβατάκι του και προς το τέλος εκεί που ζυγίζει την πιο σημαντική απόφαση της ζωής της, είναι ενδεικτικές της λιτής εκφραστικότητάς της. Ο Ακιν χρησιμοποιεί το πρόσωπό της, χρησιμοποιεί την υποκριτική της δεινότητα για να δώσει υπόσταση στο δράμα της, να δώσει φωνή στα θύματα των ρατσιστικών και φασιστικών εγκλημάτων και να μας θυμίσει ότι κανένας δεν είναι ασφαλής όσο στις πόλεις μας και στη γειτονιά μας κυκλοφορούν φονιάδες που μισούν όποιον γεννήθηκε διαφορετικό, όποιον θέλει να ζήσει σε ένα καλύτερο κόσμο.
Η ταινία μας θυμίζει ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια να κλείσουμε τα μάτια και να μείνουμε σιωπηλοί απέναντι στο βαθύτερο σκοτάδι που έχει δει ποτέ η ανθρωπότητα….

 

Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…

Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…

Γράφει: o  Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας αυτιστικού παιδιού

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *