«Ως τώρα, οι νεοπροσληφθέντες ΑμεΑ και γονείς ΑμεΑ μεταφέρονταν άμεσα από τον τόπο πρόσληψης κοντά στον τόπο κατοικίας. Φέτος, έγινε το εξής παράλογο: όλοι οι νεοπροσληφθέντες της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης θα συνεχίσουν στο σχολείο που διορίστηκαν έως ότου βρεθεί αναπληρωτής για την περιοχή αυτή, κάτι που μπορεί να μην γίνει και ποτέ.», αυτό αναφέρει η Α.Κ. εκπαιδευτικός της Πρωτοβάθμιας και μητέρα ΑμεΑ στο Nevronas.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Το παράλογο της υπόθεσης, όπως εξηγεί και ο σύζυγος της Α. Κ. της εκπαιδευτικού που βιώνει το παραπάνω θέμα, έγκειται στο ότι αφενός αυτό ισχύει μόνο για τους εκπαιδευτικούς (ΑμεΑ ή συγγενείς ΑμεΑ) της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, με τις αντίστοιχες καταστάσεις στην Δευτεροβάθμια να κυλούν εύρυθμα, αφετέρου στο ότι αυτό το μέτρο είναι εξαιρετικά πρόσφατο. «Την Πέμπτη πριν την πρώτη Δευτέρα των σχολείων το είδαμε, στο έγγραφο του διορισμού». Δηλαδή δεν υπήρξε καμία ενημέρωση πριν δηλώσουν περιοχές πρόσληψης, αφού το μέτρο της άμεσης μετάθεσης ΑμεΑ και συγγενών ΑμεΑ από οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας και αν επέλεγαν, ήταν σε ισχύ εδώ και πολλά χρόνια.
«Πολλοί ίσως λένε ότι δεν μας έβαλε κανείς όπλο στον κρόταφο και μόνοι μας δηλώσαμε σχολεία εκτός περιοχής.» Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι ειδικές κατηγορίες όπως ΑμεΑ ή γονείς ή κηδεμόνες ΑμεΑ πάντα έχουν το δικαίωμα της απόσπασης στην πόλη κατοικίας (ακόμη και σαν Τριτοβάθμιοι φοιτητές). Οπότε η συγκεκριμένη απαίτηση για άμεση απόσπαση δεν προκύπτει από το πουθενά. «Πληρούμε τις απαιτούμενες προϋποθέσεις που υπάρχουν και σύμφωνα με τις οποίες εφαρμόζονται αποσπάσεις εδώ και χρόνια.», πιστοποιεί η Α.Κ.
«Τέτοια ταλαιπωρία δεν είχα ποτέ πριν, ούτε σαν αναπληρώτρια με παιδί με αναπηρία»
«Τα τελευταία χρόνια γινόταν η ορκωμοσία του εκπαιδευτικού, έκανε την αίτηση απόσπασης, αυτή έβγαινε κατευθείαν και πήγαινε για εργασία κοντά στον τόπο κατοικίας ο εκπαιδευτικός ΑμεΑ ή συγγενής ΑμεΑ, χωρίς να εργαστεί στο (αρχικό) σχολείο αναφοράς»
Δηλαδή οι ΑμεΑ εκπαιδευτικοί «θα κληθούν να εργαστούν σε μη-προσβάσιμους τόπους, ενδεχομένως στην άλλη άκρη της χώρας για όσο διάστημα χρειαστεί». Πέρα από το προφανές όμως πρόβλημα της ενδεχόμενης έλλειψης προσβασιμότητας στο σχολείο ή και ολόκληρη την περιοχή του σχολείο προκύπτουν ζητήματα μετακόμισης και επιπλέον οικονομικών υποχρεώσεων που δεν καλύπτονται σε καμία περίπτωση από το Υπουργείο.
«Ενοικίαση σπιτιού, σίτιση, μεταφορικά», είναι ενδεικτικά κάποια από τα έξοδα σε περίπτωση μετακόμισης της εκπαιδευτικού στο σχολείο αναφοράς – έξοδα επιπλέον από αυτά της συντήρησης της κύριας κατοικίας.
Επιπλέον προκύπτει και το ζήτημα της σταθερότητας και της ρουτίνας των θεραπευτών. Η Α. Κ. μιλά αναλυτικά για αυτό, καθώς το παιδί της είναι αυτιστικό και η ρουτίνα είναι άκρως απαραίτητη σε τέτοιες περιπτώσεις.
«Αν μετακόμιζα με την κόρη μου, θα έπρεπε να της αλλάξω σχολικό περιβάλλον σε μια ευαίσθητη σχολική ηλικία, θα έπρεπε να βρεθεί νέα παράλληλη στήριξη -κάτι που μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και δη στην επαρχιακή περιοχή που βρίσκεται το σχολείο αναφοράς της Α.Κ. θα είναι τουλάχιστον αργοπορημένο, θα αποχωριστεί τον πατέρα και το αδερφάκι της, το σπίτι της και τους φίλους της», κάτι που το δίχως άλλο θα δυσχέραινε την ψυχολογική κατάσταση και την κοινωνική πρόοδο του αυτιστικού παιδιού της Α.Κ. Οι θεραπευτικές της απώλειες θα είναι «ο εργοθεραπευτής και ο φυσικοθεραπευτής της και η ειδική διαπαιδαγώγηση στην οποία λαμβάνει μέρος κάθε μέρα, τους ξέρει, τους εμπιστεύεται και τους αγαπά.»
Η ίδια κατοικεί σε μεγάλο αστικό κέντρο, όπου η πρόσβαση σε θεραπευτές είναι εύκολη και οι επιλογές ανάμεσα σε θεραπευτές πολλές.
Ακόμη και αν υπήρχε η δυνατότητα να ξεριζωθεί μάνα και παιδί από τον τόπο κατοικίας τους για απρόβλεπτο χρονικό διάστημα, η Α.Κ., και πολλοί εκπαιδευτικοί με οικογένεια, θα καλούνταν να διχάσει την οικογένειά της αφού ο σύζυγός της εργάζεται στον τόπο κατοικίας -χωρίς δυνατότητα μετάθεσης ή εξ αποστάσεως εργασία- και το άλλο της ανήλικο παιδί (μη-ΑμεΑ) βρίσκεται σε μια απαιτητική σχολική ηλικία που χρειάζεται τη μητέρα του.
«Πρέπει, μέχρι την έλευση του αναπληρωτή, να βρίσκεσαι κανονικά στο σχολείο αναφοράς και να διδάσκεις.»
Πρόβλημα με μεγάλο εύρος – «Σε προσωπικό επίπεδο μόνο γνωρίζω άλλους δύο εκπαιδευτικούς-γονείς ΑμεΑ με το ίδιο ζήτημα.»
Έτσι η Α. Κ. βρίσκεται στη δυσμενή θέση να παίρνει όλες τις άδειες που της αρμόζουν για ολόκληρο το εκπαιδευτικό έτος καθώς οι ποινή που επιβάλλεται σε εκπαιδευτικό που δεν παρουσιάζεται στο σχολείο αναφοράς είναι απόλυση τρία χρόνια παύσης της συμμετοχής του στις αιτήσεις προσλήψεις εκπαιδευτικών του δημοσίου – κοινώς ΑΣΕΠ.
Η γραφειοκρατική κατάσταση έχει ήδη κουράσει απεριόριστα την Α.Κ., τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. «Καμιά φορά λέω μακάρι να μην είχα συμμετέχει καν στο διαγωνισμό ΑΣΕΠ.»
Τελικά, το ζήτημα της Α. Κ. προσωπικά, λύθηκε. Όμως την ίδια δυσκολία συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν πολλά ΑμεΑ και γονείς ΑμεΑ που εργάζονται ως εκπαιδευτικοί στο δημόσιο, βρίσκονται στην ίδια απελπιστική κατάσταση, την θα πρέπει άμεσα να επιλύσει το Υπουργείο Παιδείας.
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
