Ο David Snyder (Ντέιβιντ Σνάιντερ), είναι φωτογράφος ντοκιμαντέρ και ο παραγωγός του “The Photography Channel website”. Η ιστορία που αφηγείται παρακάτω, μόνο θετικά συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει. Με απλό τρόπο σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, αφήνοντας έξω προκαταλήψεις και στερεότυπα. Σε κάνει να θέλεις να ενημερωθείς και να ενημερώσεις, μήπως και κάποια στιγμή η άγνοιά μας, σταματήσει να μας φοβίζει και η γνώση φέρει τη δράση…
Ο Ντέιβιντ θυμάται…
Όταν ήμουν 5 χρονών είχα βοηθήσει τον πατέρα μου να ανέβει τις σκάλες. Όχι δεν είχε χτυπήσει, ήταν τυφλός και εγώ ήμουν ο γιος του και ο οδηγός του. Για τα επόμενα 34 χρόνια, κάθε φορά που περπατούσαμε μαζί, έπρεπε να διασφαλίζω ότι στη διαδρομή του δεν θα συναντούσε εμπόδια.
Μαζί με την αδελφή μου, Ellen, μεγαλώσαμε με τους εκ γεννετής τυφλούς γονείς μας, Harold και Gail Snider. Εμείς βλέπαμε, αυτοί όχι. Ήμασταν τα τέλεια ζευγάρια, περπατάγαμε χέρι χέρι, με αμοιβαία δεσμά αγάπης και φροντίδας.
Στο σπίτι μας στην Ουάσιγκτον, η καθημερινότητά ήταν όπως των περισσοτέρων ανθρώπων. Οι γονείς μας, μας φρόντιζαν και έθεταν τους κανόνες. Εμείς τους βοηθούσαμε, κυρίως διαβάζοντας τους τα mail, το menu στα εστιατόρια και ό,τι άλλο χρειαζόταν ή τους περιγράφαμε αντικείμενα και εικόνες, όπως τα ρούχα, τις ταινίες κ.λ.π.
Στην παιδική μου ηλικία, ένιωθα πολύ άβολα με τον επίμονο και ενοχλητικό τρόπο, που μας κοίταγαν οι άλλοι, όταν κυκλοφορούσαμε. Παντού και όλοι, μας κοιτούσαν διαρκώς. Καταλαβαίνω, ότι το να βλέπεις δύο τυφλούς ενήλικες, με τα μακριά, άσπρα μπαστούνια τους, να περπατάνε μαζί με τα παιδιά τους, που βλέπουν, είναι κάτι σπάνιο για την κοινωνία μας, όμως για εμένα ήταν απαίσιο να δέχομαι όλη αυτή την ανεπιθύμητη προσοχή.
Όσο πολύ αγαπούσα τους γονείς μου, τόσο μισούσα να με κοιτάζουν οι άλλοι. Δεν ήθελα, ο πατέρας και η μητέρα μου, να είναι (με τέτοιο τρόπο) μοναδικοί! Βέβαια οι γονείς μου δεν ενοχλούνταν, γιατί δεν μπορούσαν να το δουν. Ο πατέρας μου όμως, μου έδωσε την άδεια να «βγάζω την γλώσσα» (σε αυτούς που μας κοίταζαν περίεργα) – κάτι που είναι αγένεια, φυσικά – αλλά εκείνη την στιγμή πιθανά να με βοηθούσε να εκτονώσω λίγο θυμό, πριν αυτός καταλήξει να γίνει οργή.
Ένα γεγονός στο σχολείο, άλλαξε τον τρόπο, που έβλεπα τους γονείς μου. Κάποια στιγμή, ο δάσκαλός μου με ρώτησε, ποιος μαγειρεύει στο σπίτι. Απάντησα, η μητέρα μου. Για κάποιο λόγο, κατηγορήθηκα πως έλεγα ψέμματα. Οι γονείς μου ήταν συνηθισμένοι σε αυτού του τύπου την αμφισβήτηση και τις χαμηλές προσδοκίες, από ανθρώπους που είχαν όραση. Τότε ήταν που ο πατέρας μου προσφέρθηκε να κάνει μια ομιλία στο σχολείο για τους τυφλούς ανθρώπους και το πώς είναι η πραγματική τους ζωή.
Έτσι βρέθηκα να κάθομαι μαζί με 50 παιδιά και τον δάσκαλό μου, καθώς ο πατέρας μου παρουσίαζε το πώς οι τυφλοί καταφέρνουν να ξεπερνούν το πρόβλημα της όρασής τους. Πώς διαβάζουν βιβλία και περιοδικά σε γραφή Braille, πώς χρησιμοποιούν το μπαστούνι για να κινούνται ανεξάρτητοι, πώς μαγειρεύουν κ.λ.π. Είπε, ότι πάνε σχολείο και κερδίζουν υποτροφίες, κάνουν αιτήσεις για δουλειά και πληρώνουν τους λογαριασμούς τους. Μίλησε ακόμα για το ότι διασκεδάζουν, όπως και οι άνθρωποι που βλέπουν – παίζοντας χαρτιά, ακούγοντας μουσική – αναλαμβάνουν να φροντίσουν τα παιδιά τους και έχουν μια καλή ζωή. Την στιγμή που τελείωσε, αισθάνθηκα πολύ υπερήφανος, που οι γονείς μου είναι μοναδικοί.
Στην εφηβεία, το πάθος μου για την φωτογραφία σε ντοκιμαντέρ, ήταν αυτό που τα κάλυπτε όλα. Αποφάσισα λοιπόν να σπουδάσω στο κολέγιο του ‘School of Visual Arts’ (Σχολή Εικαστικών Τεχνών). Σκέφτηκα ότι η οικογένειά μου θα ήταν ένα καλό θέμα να ασχοληθώ. Δεν με ενοχλούσε πλέον η αδιακρισία κάποιων ανθρώπων, αλλά και έβρισκα εξαιρετικά ενδιαφέρον να είμαι ο πρώτος φωτογράφος που θα παρουσιάσει μέσα από εικόνες, ένα ζευγάρι τυφλών… που τυχαίνει να είναι οι δικοί του γονείς!!! Χρησιμοποίησα την κάμερά μου, για να αποθανατίσω την καθημερινότητα των δικών μου, στο σπίτι, στην εργασία και στην ψυχαγωγία τους, δείχνοντας και αποδεικνύοντας έτσι, σε αυτούς που έχουν όραση, όλα όσα ο πατέρας μου είχε πει στην ομιλία του, στο σχολείο μου, χρόνια πριν!
Μετάφραση: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
Πηγή:
http://lens.blogs.nytimes.com/2016/06/01/a-photographers-homage-to-his-blind-parents/
