Η τοξική θετικότητα είναι από τα πιο εκνευριστικά φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών.
Μία τεράστια βιομηχανία με σεμινάρια, βιβλία, διαφημιστικές καμπάνιες, life coaching, group therapy που προσπαθουν να μας πείσουν, ότι όλα μπορούμε να τα δούμε θετικά, όλα με ένα μόνιμο χαμόγελο (τυπου Τζόκερ) κολλημένο στο πρόσωπό μας.
Όλα; Όλοι;
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Ανακάλυψα στο Netflix μία νορβηγική ταινία του 2006 που λέγεται «Η Τέχνη της Αρνητικής Σκέψης» και μάλλον έχει διαφορετική άποψη.
Υπόθεση…
Ο Γκάιρ είναι χρήστης αναπηρικοού αμαξιδίου, μετά από ατύχημα.
Η Ίνγκβιλντ, η γυναίκα του, βλέποντας τον να είναι όλη μέρα απομονωμένος στο δωμάτιο του και να βλέπει πολεμικές ταινίες καπνίζοντας χασίς ή πίνοντας, αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια ενός support group για ΑμεΑ και όχι μόνο, που καθοδηγείται από μία ψυχολόγο που προωθεί τη θετική ενέργεια και σκέψη.
Ο Γκάιρ ειναι εριστικός, φλερτάρει με την ιδέα της αυτοκτονίας, προσπαθεί να απομακρύνει ψυχικά την σύζυγό του και γενικότερα δεν περιγράφεται ως ο πιο εύκολος άνθρωπος.
Όταν βλέπει την ομάδα τους υποδέχεται με ένα πυροσβεστήρα και πολλές βρισιές.
Η ανατροπή…
Τα πράγματα όμως δεν είναι όπως φαίνονται.
Πίσω από την προσεγμένη εμφάνιση του γκρουπ, τα μόνιμα και κάπως βεβιασμένα χαμόγελα και τα μονότονα επαναλαμβανόμενα κλισέ, κρύβονται πολλά.
Αλήθειες που δεν λέγονται, σαθρές σχέσεις, οργή, θρήνος και αρκετή υποκρισία.
Η συνεδρία που έγινε πάρτυ…
O Γκάιρ λοιπόν με την βιαιότητα του, την αθυροστομία του, το καλό του γούστο στη μουσική (φανατικός θαυμαστής του Johnny Cash) και τη “βοήθεια” του αλκοόλ και του χασίς αναγκάζει την ομάδα να δει τα δικά της προβλήματα, να ξεσπάσει και να ανοιχτεί.
Ένα πάρτι λίγο διαφορετικό, γιατί βλέπουμε κάποιον να πέφτει από το παράθυρο, να σπάνε πράγματα, χαστούκια, γροθιές, μία ελαφρώς γελοία αναπαράσταση του Ελαφοκυνηγού, κάποιοι να κάνουν αξιολύπητα άθλιο σεξ και όλοι να τα βάζουν με όλους.
Και τελικά αυτό όχι μόνο να βοηθάει την ομάδα αλλά να βοηθάει και τον ίδιο τον Γκάιρ να δει πέρα από τη μιζέρια του.
Δεν γίνεται να καταπιέζουμε τα συναισθήματά μας συνέχεια και να φοράμε το προσωπείο της προσποιητής χαράς (εξαιρούνται τα social media βέβαια, εκεί είναι εύκολο).
Η θλίψη, ο θρήνος η άρνηση ακόμα και το αίσθημα του αποχωρισμού είναι απαραίτητο να τα νοιώσουμε, να τα εκφράσουμε, για να μπορούμε να τα ξεπεράσουμε. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να ζήσουμε με αυτά.
Βάζοντας το κεφάλι στην άμμο, επειδή δεν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα και πόσο μάλλον μία σκληρή πραγματικότητα όπως αυτή της αναπηρίας, δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε.
Ακόμα και ο θυμός που έχει τόσο πολύ δαιμονοποιηθεί, είναι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο συναίσθημα.
Στην ταινία κάποια πράγματα φαίνονται εξωφρενικά, υπερβολικά αλλά στην ουσία ο εκτροχιασμός των ηρώων της ταινίας λειτουργεί καθαρτικά.
Κωμωδία ή Δράμα;
Δεν ξέρω πώς να κατατάξω την ταινία γιατί εναλλάσσονται συνέχεια το αστείο με το σοβαρό, το σκληρό με το τρυφερό.
Και με το δικό της τρόπο η ταινία δείχνει ότι η πραγματική αγάπη και ο σεβασμός δεν αφήνουν χώρο στον οίκτο ή στην αυταπάτη ακόμα και όταν ζεις με την αναπηρία.
Δείτε το trailer και λεπτομέρειες εδώ…
Βρείτε τις προτεινόμενες ταινίες του nevronas.gr εδώ…
Γράφει: ο Βαγγέλης Καρατζάς – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Επιμέλεια: Νίκος Παγίδας – Εργοθεραπευτής
