Ο Γιουσούκε Ναρίτα, επίκουρος καθηγητής οικονομικών στο Γέιλ, αναστάτωσε με την πρόσφατη πρότασή του ενώπιον των New York Times για την αυτοκτονία των ηλικιωμένων ως τη μόνη λύση για την επαγγελματική εξέλιξη και αποκατάσταση των νέων. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Ο καθηγητής Γιουσούκε Ναρίτα
Ο συγκεκριμένος καθηγητής οικονομικών, αν και σχετικά άγνωστος στον ακαδημαϊκό χώρο, έχει καταφέρει να αποκτήσει πιστούς ακολούθους, ήδη λόγω των αμφιλεγόμενων αναρτήσεών του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Το πρώτο όμως περιστατικό με δηλώσεις του υπέρ της ευθανασίας/μαζικής αυτοκτονίας των ηλικιωμένων ήρθε πέρσι, όταν χρησιμοποιώντας μια σκηνή μαζικής αυτοκτονίας ηλικιωμένων από την ταινία (κοινωνικό θρίλερ) Midsommar, εξήγησε τα οφέλη της απουσίας των ηλικιωμένων από την ενεργό κοινωνική και επαγγελματική ζωή, σε μια σχολική τάξη.
Η πρόσφατη συνέντευξή του στους New York Times ήταν μια ακόμη ευκαιρία να μιλήσει για τις ιδέες του σε ευρεία κλίμακα, προτείνοντας ένα μαζικό seppuku όλων των ηλικιωμένων. Αξίζει να σημειωθεί κάπου εδώ ότι το ιαπωνικό seppuku είναι ένα είδος ατιμωτικής αυτοχειρίας μέσω ξεκοιλιάσματος, για τους Samurai του 19ου αιώνα. Ενδεχομένως θα μπορούσε κανείς να το παραλληλίσει με το κρέμασμα, με όλα τα συναισθήματα ντροπής και ατίμωσης που το συνοδεύουν.
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι οι New York Times απομόνωσαν κάποιες δηλώσεις του που «δεν ακούγονταν και πολύ καλά» και τις προέβαλαν ως κύριες απόψεις του ενώ δεν είναι. Όμως παρελθοντικοί ισχυρισμοί του για το οικονομικό βάρος των συντάξεων στην οικονομία της χώρας του και τον ολοένα αυξανόμενο πληθυσμό που πάσχει από άνοια ή πεθαίνει μόνος, δείχνουν πως το δημοσίευμα της εφημερίδας πρεσβεύει απόλυτα την άποψή του αυτή.
Το μίσος προς τους ευάλωτους ως οικονομικό μοντέλο
Οι δηλώσεις αυτές δεν είναι τίποτα παραπάνω από μίσος και φόβο προς τους ευάλωτους πληθυσμούς, καλυμμένο με το πέπλο της ψευδοδιανόησης. Προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι ένας οικονομικός επιστήμονας του Γέιλ, ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου, δεν μπορεί να επινοήσει ένα λιγότερο βάρβαρο οικονομικό μοντέλο από την αυτοχειρία ενός πληθυσμού εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πρόκειται λοιπόν για μια εύκολη και ρατσιστική λύση σε ένα πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ολόκληρος ο πλανήτης. Αλλά είναι όντως αυτή η λύση; Ή καλύτερα, είναι όντως αυτό το πρόβλημα που προκαλεί την τρέχουσα παγκόσμια οικονομική κρίση; Ίσως αυτό είναι το ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί τον συγκεκριμένο επιστήμονα.
Μισαναπηρισμός
Όλα τα θέματα, όπως και το παρόν, για εμένα συγκλίνουν στον μισαναπηρισμό. Διότι η άποψη αυτή δεν αφορά τόσο την ηλικία ενός πληθυσμού, όσο το γεγονός ότι ο πληθυσμός αυτός χρειάζεται επιπλέον οικονομική και πρακτική βοήθεια. Μια βοήθεια που θέτοντας στην άλλη μεριά της πλάστιγγας, την παραγωγικότητα και την αποδοτικότητά τους, ο κύριος Ναρίτα και οι ομοϊδεάτες του, δεν θεωρούν ότι οι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν.
Άρα, όταν λόγω ενός ατυχήματος, μιας κληρονομικότητας ή -τι πιο αναμενόμενο και αναπόφευκτο για όλους μας- λόγω ηλικίας, κάποιος καταστεί μη-παραγωγικός (τουλάχιστον όχι με συμβατικό τρόπο), μπορεί να πεταχτεί ελεύθερα στον κάλαθο τον αχρήστων. Ή σύμφωνα με τον Ναρίτα, να ξεκοιλιαστεί.
Κοινωνική πρόνοια
Υπάρχουν διάφορες οργανωμένες ομάδες ανθρώπων στον κόσμο – κάποιες έχουν οργανωθεί σε κράτη ή κοινότητες εδώ και εκατοντάδες χρόνια, κάποιες έχουν οργανωθεί σε φυλές και κατοικούν σε πιο απομονωμένα μέρη του πλανήτη συχνά δίχως μοντέρνες τεχνολογίες. Δεν μοιράζονται πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ τους- δεν εκλέγουν τους αρχηγούς τους με τον ίδιο τρόπο, διανέμουν διαφορετικά την δικαιοσύνη και λατρεύουν αλλιώς τους θεούς τους.
Όμως διαθέτουν -τυπικά ή άτυπα- ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας για τους πιο ευάλωτους πληθυσμούς όπως οι ηλικιωμένοι. Δηλαδή είτε νόμοι είτε ενστικτώδης συμπεριφορά, οδηγεί τους συνανθρώπους τους να τους βοηθήσουν και να τους προσφέρουν ασφάλεια.
Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς ότι είναι στη φύση μας να προστατεύουμε τα ευάλωτα όντα και όχι να τα σκοτώνουμε, με τη δικαιολογία «να πάρουν τη σειρά τους οι νέοι».
Άρα, δικαίως, όταν ένας οικονομικός επιστήμονας προτείνει ως οικονομική λύση την μαζική αυτοκτονία ενός πληθυσμού, εγείρονται ανησυχίες για την ηθική του συγκεκριμένου ατόμου και όσων συμφωνούν μαζί του.
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
