Βρεθήκαμε σε μια παράσταση η οποία και μόνο λόγω του έργου στο οποίο βασίζεται, κερδίζει τον θεατή. «Ο μικρός πρίγκηπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, έγινε αγαπητό από μικρούς και μεγάλους για τα θετικά μηνύματα που προωθεί – την πίστη στον εαυτό και την καλοσύνη, την ουσιαστική επικοινωνία με τους άλλους και την ανιδιοτέλεια. Η μεταφορά ενός τέτοιου έργου λοιπόν στο θέατρο, δεν θα μπορούσε παρά να γίνει καλλιτεχνικά άρτια και όμορφα από μια ομάδα με ΑμεΑ και μη, μεταφέροντας το μήνυμα της διαφορετικότητας και της ισοτιμίας στην πράξη, πάνω στη σκηνή.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Ο αφηγητής της ιστορίας, που μοιάζει να έχει χάσει την παιδικότητά του από τότε που οι μεγάλοι απέρριψαν τη ζωγραφική του, ως ενήλικος πιλότος πλέον, πέφτει με το αεροσκάφος του στην έρημο Σαχάρα. Εκεί συναντά ένα παιδί, τον μικρό πρίγκηπα, που δεν έχει χάσει ακόμη την παιδικότητά του – κάτι που του αποδεικνύει αμέσως, αναγνωρίζοντας τη ζωγραφιά του αφηγητή ως ένας βόας που έχει καταπιεί έναν ελέφαντα. Έπειτα, ο μικρός πρίγκηπας διηγείται στον αφηγητή τα ταξίδια του, την αναζήτησή του για φίλους και την ανάγκη του να προστατέψει το πολυαγαπημένο του τριαντάφυλλο.
Πρόκειται για μια ιστορία που λίγο-πολύ όλοι αγαπήσαμε ως μικρά παιδιά, αλλά λατρέψαμε πραγματικά ως ενήλικοι, ακριβώς γιατί μάς μίλαγε με πολύ απλό και κατανοητό τρόπο για τα θέματα που όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» μοιάζει να μη θέλουν να καταλάβουν.
Η συμπερίληψη είναι μόνο ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους αξίζει να δείτε αυτή την παράσταση – είτε είστε μικροί είτε είστε μεγάλοι.
Η μικτή συμπεριληπτική θεατρική ομάδα «Όνειρο είναι» κατάφερε να φέρει ένα τέτοιο έργο στην ελληνική σκηνή και να το κάνει αγαπητό από μικρούς και μεγάλους, προσθέτοντας επιπλέον διαδραστικούς ρόλους που σχολίαζαν χιουμοριστικά το καθετί που συνέβαινε εντός και εκτός σκηνής. Παράλληλα ο αφηγητής μιλούσε στα παιδιά στο κοινό, δίνοντάς τους έτσι την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν μόνα τους την ιστορία, μια ιστορία που διακόπτονταν συχνά από χορό και τραγούδι αλλά και τη τρομπέτα και το ντέφι του μουσικού επί σκηνής.
Ο ίδιος ο μικρός πρίγκηπας βέβαια έκλεψε την παράσταση με τις έξυπνες παρατηρήσεις του από όλα τα μέρη που ταξίδεψε και με τον χαρισματικό Χρήστο Καρνάβα να τον ενσαρκώνει. Ο Χρήστος μαζί με τον Gerald Stakaj και την Μαρία-Ζωή Τερζοπούλου απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι τα άτομα με αναπηρία ανήκουν στη σκηνή και πως η ύπαρξη των μικτών συμπεριληπτικών ομάδων είναι ιδιαίτερα σημαντική.
Το μικρό ιντερλούδιο χορού από μέλη της ομάδας DAGIPOLIS εκτιμήθηκε από το κοινό, το οποίο φάνηκε ζεστό προς τη θεματική αλλά και προς την ομάδα, αφού ιδιαίτερα τα παιδιά, αγάπησαν τη συμμετοχή τους στην παράσταση αλλά έμειναν μετά το τέλος της για να γνωρίσουν τους ηθοποιούς και να βγάλουν φωτογραφίες μαζί τους.
Αξίζει να επισκεφθείτε το θέατρο «Αλκμήνη» τις επόμενες Κυριακές για να διαπιστώσετε και εσείς πως αυτή η παράσταση είναι ό,τι πιο όμορφο και ζεστό επιφυλάσσει ο υπόλοιπος χειμώνας!
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
