Εμπιστεύομαι λίγους ανθρώπους. Βασικά εμπιστεύομαι μόνο όσους δεν διστάζουν να πουν σκληρές αλήθειες, δεν κλαίγονται στα δύσκολα, και είναι τρυφεροί στον πυρήνα τους.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Ένας τέτοιος άνθρωπος, φίλος, συνεργάτης, λογοθεραπευτής μου είπε πρόσφατα: «όσα παιδιά είχα που ήταν “non verbal”, τα έβλεπα στον ύπνο μου συστηματικά ότι μια μέρα, ξαφνικά, μιλούσαν κανονικά και συζητούσαμε και ένιωθα γαλήνη….»
Του απάντησα ότι κι εγώ έβλεπα (και βλέπω ακόμα) το γιο μου να μιλάει κανονικά. Αυτό, επί χρόνια. Και τον άκουγα κιόλας. Έχω ξυπνήσει από την φωνή του να μου λέει: «καλημέρα μαμά», μια εποχή που μόνο αναπαρήγαγε φθόγγους και φωνολογούσε χωρίς να παράγει λέξεις.
Ήταν τέτοια η λαχτάρα μου που έφτιαχνε σενάρια και ρόλους και ήχους και… λίστες.
Γιατί αναπόφευκτα κάνεις όνειρα!
Ενώ διαβάζεις και εκπαιδεύεσαι και μαθαίνεις ότι πρέπει να βάζεις βραχυπρόθεσμους στόχους… κοντινούς… έναν στόχο τη φορά… όμως το ένστικτο υπερισχύει και υπαγορεύει όσα δεν τολμάει το μυαλό να βάλει σε σειρά.
Η λίστα μου λοιπόν…
Όσα ευχήθηκα για τον γιο μου, με όλη μου την ψυχή, όχι όταν διαγνώστηκε, αλλά λίγο αργότερα.
Όταν συνειδητοποίησα το μέγεθος της δυσκολίας (ακούγεται τόσο κομψό), όταν ήρθα αντιμέτωπη με προγνώσεις τόσο δυσοίωνες και απαισιόδοξες που έμοιαζαν φτιαγμένες με μοναδικό σκοπό να μου κόψουν τα γόνατα…
Ευχήθηκα τότε…
- Να μπορεις να βγαίνεις από το σπίτι μας, μόνος σου!
- Να κάνεις έναν φίλο.
- Να νιώσεις ότι η ζωή σου εχει νόημα, ότι προσφέρεις και είσαι σημαντικός, ότι σ’ αγαπάει έστω ένας άνθρωπος, πέρα από μένα, όσο εγώ, η μητέρα σου.
Δεν ευχήθηκα όμως…
- Να σπουδάσεις και να βρεις δουλειά με εισόδημα και μέλλον… το απέφυγα.
- Να βρεις μια σύντροφο και να έχεις παρέα, να μην είσαι μόνος σου… δεν το τόλμησα.
Δεν περιελάμβανε η λίστα μου τα τυπικά όνειρα μιας τυπικής μητέρας ενός τυπικού αγοριού… δεν ζήτησα ποτέ αθλητικά έπαθλα και διακρίσεις, ακαδημαϊκά επιτεύγματα και περγαμηνές, ευρεία κοινωνική αποδοχή και επαγγελματική αποκατάσταση, όμορφη νύφη, εγγόνια.
Εγώ και οι φίλες μου ζητήσαμε…
Να είμαστε δυνατές, να μην φοβόμαστε, να μην χάνουμε τον προσανατολισμό μας, να δίνουμε τον καλό μας εαυτό σχεδόν πάντα.
Να στερέψουν τα κλάμματα, να βλέπουμε καθαρά..και να είμαστε εύπλαστες, γιατι δεν επιτρέπεται να σπάσουμε ποτέ!
Να είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα, να καταλάβουν το πόσο τ’ αγαπάμε και να χορτάσουν αγάπη για δέκα ζωές.
Να προοδεύουν έστω λίγο-λίγο, έστω βήμα-βήμα… να φτάσουν να αυτοεξυπηρετούνται και να μην μας χρειάζονται.
Την έχω τη λίστα μου, την αρχική, φυλαγμένη και την κοιτάζω που και που.
Δεν με πονάει πια να την διαβάζω… είμαι πιο δουλεμένη τώρα… και θα βρω τρόπους να μειώσω τη δύναμή της και να αυξήσω τη δική μου.
Θα την κοιτάξω λοιπόν άλλη μια φορά. Θα της χαμογελάσω.. «δεν νίκησες ακόμα».
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
