«Δεκατρείς μέρες καραντίνα», μου λέει ο άλλος.
Έχω ντυθεί Σουλιώτισσα και ετοιμάζομαι να πηδήξω από το μπαλκόνι με μουσική υπόκρουση… ‘’Στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ανθός στην αμμουδιά”.
Εντωμεταξύ, το λέει σε μένα.
της Ελένης Φουρνάρου – Δε Ανάπηροι
Είμαι σε καραντίνα από την 28η Οκτωβρίου, που λέει ο λόγος. Ήλπιζα να βγω στην επόμενη Εθνική Επέτειο αλλά όχι: έχε γεια καημένε κόσμε και καραντίνα μέχρι να σβήσει ο ήλιος!
Πριν τα Χριστούγεννα είχαμε τη γρίπη: Μη! Πού πας! Θα κολλήσεις! Θα κάνεις υποτροπή! Θα πεθάνεις!
Με την Πρωτοχρονιά μας ήρθε και ο κορωνοϊός: Μη! Πού πας! Θα κολλήσεις! Θα πάθεις υποτροπή! Θα πεθάνουμε όλοι!
Έχω Σκλήρυνση Κατά Πλάκας που σημαίνει πως ο πυρετός επιδεινώνει τα κινητικά μου προβλήματα και, στη δική μου περίπτωση, με αφήνει σχεδόν παράλυτη. Επιπλέον, παίρνω μια θεραπεία που μου αποδυναμώνει το ανοσοποιητικό. Αυτό σημαίνει πως με μια σοβαρή λοίμωξη μπορεί, όντως, να πεθάνω.
Άσε που, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνουμε όλοι.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, λοιπόν, έχασα μια ολόκληρη εποχή.
Ήρθε ο χειμώνας, έφυγε. Ήρθε και η άνοιξη, κι’ έτσι όπως πάμε θα φύγει κι αυτή – δε βλέπω φως στον ορίζοντα της απο-ιδρυματοποίησής μου, για να είμαι ειλικρινής.
Ωστόσο, βρίσκω πρόσφορους και ενδιαφέροντες τρόπους να περνάω την ώρα μου.
Παραδείγματος χάρη…
Το πρωί,σηκώνομαι, φοράω ρόμπα και παντόφλες, επισκέπτομαι την τουαλέτα, πηγαίνω στην κουζίνα, ανοίγω τα παντζούρια, φτιάχνω στιγμιαίο καφέ, παίρνω τα χάπια μου και ανοίγω τον υπολογιστή (τον έχω, φυσικά, στην κουζίνα). Με τον ρυθμό που κινούμαι, όλο αυτό μου παίρνει περίπου 40′ – ενώ θυμάμαι πεντακάθαρα τις εποχές που χρειαζόμουν το πολύ 8′.
Αφού χαζέψω λίγο ειδήσεις και κοινωνικά δίκτυα, ξαναπηγαίνω στο υπνοδωμάτιο για να ντυθώ. Φοράω φόρμα-φούτερ-κάλτσες, πλένω το πρόσωπο και τα δόντια μου, κάνω 2-3 διατάσεις και ξαναπηγαίνω στην κουζίνα – ενώ, στην πραγματικότητα, θέλω να ξαπλώσω για να ξεκουραστώ.
Αυτό μου παίρνει γύρω στη μία ώρα – ενώ θυμάμαι πεντακάθαρα τις εποχές που ντυνόμουν πανέμορφα στο πιτς φιτίλι και έπαιρνα τους δρόμους αβλεπί.
Στη συνέχεια ασχολούμαι με το πρότζεκτ “Δε Ανάπηροι“, ταυτόχρονα διαβάζω ειδήσεις και κουτσομπολιά, αναρτήσεις σε facebook κλπ – κοιτάζω, κατά λάθος, το ρολόι και είναι ώρα για φαγητό.
Τρώω άλλη μια ώρα, μετά να κοιμηθώ λίγο, μετά ξανά τα ίδια χρονοβόρα, 40′ εδώ, μια ώρα εκεί και τελικά έχουν φτάσει μεσάνυχτα!
Μη μακρυγορώ και σας κουράζω: δε μου φτάνει η μέρα στην καραντίνα! Γιατί είμαι αργή. Πολύ αργή.
Και λυπάμαι λίγο εσάς που τα κάνετε όλα τόσο γρήγορα και αποτελεσματικά. Ξανασκεφτείτε το.
Πώς θα περάσετε τόσες μέρες κλεισμένοι μέσα, παιδιά;
Διαβάστε ακόμη…
Ελπίζω να μην ξεχαστούν ποτέ αυτές οι μέρες και τα πολύ σημαντικά μαθήματά τους!
Γράφει: η Ελένη Φουρνάρου – Δε Ανάπηροι
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
