Ξέρεις ότι μία ταινία έχει πετύχει το σκοπό της όταν βγαίνεις από το σινεμά και την σκέφτεσαι για ώρες μετά…
του Βαγγέλη Καρατζά – Πατέρας παιδιού στο Φάσμα του Αυτισμού
Αυτό συνέβη σε μένα με την τελευταία ταινία του Darren Aronofsky, «Η φάλαινα» (Τhe whale) με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Braden Fraser.
Η ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο, αφηγείται την προσπάθεια ενός ακραία παχύσαρκου άντρα, του Charlie, να συμφιλιωθεί με το παρελθόν του, να προσεγγίσει την έφηβη κόρη του που έχει να δει χρόνια αλλά και να εξιλεωθεί απέναντι στον εαυτό του και όσους αγάπησε.
Μία «μικρή» ταινία με μεγάλο αντίκτυπο…
Η ταινία είναι γυρισμένη σε ένα δωμάτιο. Κάτι που φαίνεται λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι βασίζεται σε θεατρικό. Ένα μικρό δωμάτιο όμως που γίνεται ακόμα πιο μικρό μιας και το φιλμ είναι γυρισμένο σε αναλογία 4/3 (θυμηθείτε τις παλιές τετράγωνες τηλεοράσεις) και η οθόνη φαίνεται να γεμίζει αρχικά με τη φιγούρα των 300 κιλών του Charlie. Τα συναισθήματα και όσα θίγει, κάνουν την ταινία κάτι πολύ μεγαλύτερο από την εικόνα της.
Αποτυχία, ενοχές, αυτοκαταστροφή, απώλεια, γάμος, πατρότητα, θρησκεία, σεξουαλικότητα, τραύμα, ντροπή, φιλία και πάνω από όλα αγάπη. Αυτά γεμίζουν την ταινία… Την ώρα που την έβλεπα, ερχόντουσαν τόσα πράγματα στο μυαλό από τη δική μου ζωή, τόσοι συνειρμοί, τόσες αναμνήσεις, αποφάσεις και λάθη που δεν πρόλαβα να διορθώσω, αλλά και οι ευκαιρίες που έχουμε όλοι μπροστά μας για να αλλάξουμε κάποια πράγματα, ακόμα και σήμερα, ακόμα και τώρα…
Το αδιέξοδο…
Δεν είναι μία χονδρόφοβική ταινία. Η παχυσαρκία του Τσάρλι δεν είναι θέμα αισθητικής, όσο αν και αν ενοχληθείτε από κάποιες σκηνές, δεν είναι καν θέμα αυτόαποδοχής, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν του επιτρέπει να κινηθεί ελεύθερα, να ζήσει αυτόνομα και βέβαια είναι άμεση απειλή για τη ζωή του. Δεν χρειάζεται να φτάσεις ποτέ σε αυτά τα κιλά για να ξέρεις πως είναι να ξαπλώνεις και να ακούς την καρδιά σου να χτυπάει ακανόνιστα, πως είναι να λαχανιάζεις μετά από λίγα βήματα, να μην μπορείς να φορέσεις άνετα κανένα από τα ρούχα σου και να μην έχεις βέβαια τη δυνατότητα να αγοράσεις καινούρια.
Αν έχεις προσπαθήσει να καλύψεις το συναισθηματικό σου κενό ή να θάψεις τα προβλήματά σου κάτω από τεράστιες ποσότητες φαγητού καταλαβαίνεις τον Charlie. Για άλλους είναι το φαγητό, για άλλους είναι το αλκοόλ, οι ψυχοτρόπες ουσίες, το διαδίκτυο, o τζόγος ακόμα και το porno. Στην ταινία ο κεντρικός ήρωας έκλεισε τον εαυτό του μέσα σε ένα δωμάτιο, χρησιμοποιώντας το σώμα του ως μία ιδιότυπη φυλακή.
Αγάπη…
Ο Aronofsky δημιούργησε μία πολύ διαφορετική ταινία από τις προηγούμενες του, όπου κεντρική θέση στη σκηνή, έχει η αγάπη και η πίστη στον άνθρωπο.
Η αγάπη για τους ανθρώπους που χάσαμε, η αγάπη για τους ανθρώπους που αφήσαμε πίσω μας, η αγάπη για τους ανθρώπους που μόλις γνωρίσαμε (όπως εδώ με τον νεαρό ιεραπόστολο).
Αυτό κρατάω από την «Φάλαινα». Αυτό, που με έκανε να φύγω από την αίθουσα, μετά την κάθαρση του τέλους, νιώθοντας ότι έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Τέτοια ήταν η επίδραση της ταινίας πάνω μου.
Το καστ…
Ψάξτε λίγο τι συνέβη ψυχικά και σωματικά στον Fraser όλα αυτά τα χρόνια που έλειπε από το προσκήνιο. Και θα καταλάβετε γιατί αυτή η ταινία παίρνει ακόμα μεγαλύτερη αξία: Γιατί δόθηκε από τον Aronofsky στον πρωταγωνιστή η ευκαιρία να αποδείξει πόσο καλός ηθοποιός είναι και πόσο αδικήθηκε ίσως και από τον ίδιο του τον εαυτό.
Εξαιρετικές και οι τρεις γυναίκες του cast. Την καλύτερη φίλη του Τσάρλι υποδύεται η Hong Chau, που ξεχώρισε στο αριστουργηματικό (για μένα) “The Menu”. Την δικαιολογημένα οργισμένη κόρη του παίζει η Sadie Sink από το αγαπημένο “Stranger things” και σε ένα μικρό αλλά σημαντικό ρόλο η Samantha Morton (η ανατριχιαστική Άλφα στο “The Walking Dead“).
Αν δεν μπορέσετε να τη δείτε στο σινεμά, το καλό είναι ότι το κλειστοφοβικό και θεατρικό format της, θα σας δώσει τη δυνατότητα να την εκτιμήσετε ακόμα και αν την δείτε αργότερα σε κάποια συνδρομητική πλατφόρμα streaming και αφήσετε τον εαυτό σας ελεύθερο, να σκεφτεί, να νιώσει και να απολαύσει μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες της χρονιάς