Ό,τι θυμάμαι από εσένα είναι βαθιά χαραγμένο μέσα μου. Τα κόκκινα αγορέ μαλλιά σου, τα λίγο επιπλέον κιλά και το μικρό σου όνομα. Όχι, όχι θυμάμαι και κάτι ακόμα. Ζούσες στον Ταύρο και κάθε Τρίτη απόγευμα ερχόσουν μέχρι τον Βύρωνα.
της Γιώτας Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Εκεί σε συναντούσα και ήσουν ο ένας και μοναδικός λόγος για να αγαπήσω αυτό που έκανες… Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Να ξεχάσω το παιχνίδι και να στρωθώ να διαβάσω. Μα πώς να διαβάσω; Εμένα το μυαλό και η καρδιά μου λαχταρούσαν να παίξουν. Να κάνω την οδοντίατρο, την ταβερνιάρισσα και την τροχονόμο. Αλλά οι μεγάλοι τα δικά τους…πρέπει να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις!
Ήμουν δεν ήμουν δέκα χρονών θυμάμαι, όταν χάσαμε σαν έθνος την Αλίκη. Δύσκολο, να διαχειριστώ μέσα μου όλο αυτόν τον χαμό. Κυκλοφορούσα παντού για πόσους μήνες με μαύρα. Άντε τώρα μυαλό για διάβασμα. Και ήρθες εσύ από το πουθενά και χωρίς να σε ξέρω, έτσι ξαφνικά, άρχισα να φοράω και πάλι χρώματα. Το περίεργο είναι ότι τώρα κατάλαβα το γιατί. Όταν σε πρωτοείδα δε μου γέμισες το μάτι, παραήσουν απλή.
Σιγά σιγά όμως άρχισες να τα κάνεις όλα να μοιάζουν διαφορετικά.
Η αγγλική ορθογραφία ήταν ένα μεγάλο σταυρόλεξο. Πολλές φορές εμείς οι ίδιοι το ετοιμάζαμε για τους συμμαθητές μας και λύναμε τα δικά τους. Στις αγγλικές λέξεις ψάχναμε τις ρίζες, μήπως είχαν κάτι από Ελλάδα_εσύ μας το έδειξες αυτό. Το ”λίσενινγκ” γινόταν με τραγούδια, λέγαμε τα νέα μας στα αγγλικά και όχι απλά παπαγαλία το μάθημά μας, και γελούσαμε. Μέχρι και στα τεστ μας πρόσφερες καραμέλες με βιταμίνες, για να πάρουμε δυνάμεις.
Όλα είχαν γίνει αυτό που λαχταρούσα, αυτό που μου έλειπε… παιχνίδι. Σε ‘σένα χρωστάω ότι πήρα το lower. Και αν σε είχα λίγο ακόμα μαζί μου, ίσως να είχα πάρει και το proficiency. Σ΄ευχαριστώ κυρία Ελισάβετ από τον Ταύρο. Σ’ αγαπώ πολύ και ας σε έχω χάσει.
Γράφει: η Γιώτα Ευσταθίου – Θεατρολόγος – Ηθοποιός
