Η Ανάγκη για ψυχολογική Υποστήριξη τόσο Έντονη, τόσο Προφανής και τόσο Απτή… που μπορείς να την νιώσεις να πάλλεται στο χέρι σου.
της Ειρήνης Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Συζητήσεις μεταξύ γονέων ατόμων με αυτισμό…
Στο δεκάλεπτο (το πολύ) κάθε άλλη θεματολογία έχει ξεπεραστεί και μιλάμε πάλι για στερεοτυπίες, κρίσεις, φάρμακα, θεραπευτικές προσεγγίσεις, δασκάλους, πλαίσια, και άλλα δικά μας «κομμάτια καθημερινής τρέλας».
Είναι σχεδόν αδύνατο να μην οδηγηθεί η συζήτηση, με τον ένα η τον άλλο τρόπο στη διαταραχή.
Το προσπαθούμε.
Μιλάμε για τη δουλειά μας, για το σπίτι μας, για το οικογενειακό περιβάλλον, τα νευροτυπικά παιδιά μας.
Κι όμως, κάποια στιγμή, το «φάσμα» θα μπει στις κουβέντες μας και η συζήτηση θα πλεχτεί γύρω απ’ αυτό…
Οι λέξεις ρέουν, τα στόματα ανοίγουν, οι ψυχές ξεγυμνώνονται…
Κάνεις μια ερώτηση… και ο απέναντι ξεκινά να μιλά και να μιλά, και μοιάζει να μην βάζει τελεία πουθενά.
«Θέλω να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου», είπε πρόσφατα η Κατερίνα όταν της το επισήμανα.
«Αν δεν μιλήσω, θα εκραγεί το κεφάλι μου. Χρειάζομαι κάποιον να ακούσει κ ας μην καταλάβει, ας μην καταλάβει ποτέ», τάδε έφη Κώστας, πατέρας μιας πανέμορφης 7χρονης αυτιστικής πριγκίπισσας.
Προκύπτει η ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη τόσο έντονα, τόσο προφανής και τόσο απτή… που μπορείς να την νιώσεις να πάλλεται στο χέρι σου.
Γεγονός είναι ότι όλοι εμείς χρειαζόμαστε βοήθεια. Ας το πούμε φωναχτά.
Αυτήν την βοήθεια, κάποιος την βρίσκει σε επαγγελματία, άλλος στρέφεται στον αθλητισμό, άλλος αναζητά λύσεις στο φιλικό περιβάλλον. Κάποιοι πέφτουν με τα μούτρα στη δουλειά γιατί πρέπει να αισθανθούν ότι κάπου επιτυγχάνουν, χρειάζονται να νιώθουν ότι είναι «αρκετοί».
Αλλά όλοι, μα όλοι, χρειαζόμαστε στήριξη.
Ας δούμε την αλήθεια…
Πόσοι ανάμεσα μας άραγε είναι αδιάγνωστοι; Πόσοι φλερτάραμε με το «φάσμα» σ’ όλη μας τη ζωή, πόσοι περάσαμε «ξυστά» και το κρύβουμε κάτω απ’ το τραπεζι; Πόσες φορές, αλήθεια, το ‘χετε σκεφτεί αυτό για κάποιον συνομιλητή σας;
Σε Πόσους από μας η άνιση μάχη με τον αυτισμό του παιδιού μας, έφερε στο φως δικές μας υποβόσκουσες ψυχοπαθολογίες που, μέχρι εκείνη τη στιγμή, καταφέρναμε να αποφύγουμε να κοιτάξουμε στα μάτια;
Δίπλα μας, καταρρέει καθημερινά κόσμος με το 1/8 των δικών μας προβλημάτων… εμείς θα είμασταν η εξαίρεση;
Πόσοι άραγε παλεύουμε με την κατάθλιψη;
Πόσες οικογένειες πλήττονται, πόσα ζευγάρια γονιών χωρίζουν, σαν απόρροια της διάγνωσης του παιδιού τους;
Πόσοι από μας έχουν σκεφτεί να τα παρατήσουν όλα, και να σταματήσουν να προσπαθούν για το οτιδήποτε;
Τις απαντήσεις τις ξέρετε…
ΔΕΝ θα βοηθήσουμε τα παιδιά μας, αν δεν βοηθήσουμε τον εαυτό μας.
Θα αποτύχουμε να τα στηρίξουμε, αν δεν φροντίσουμε ΠΡΩΤΑ την δική μας ψυχική (και όχι μόνον) υγεία.
Θα θυμώσετε μαζί μου σήμερα.
Θα το δεχτώ… Γιατί στο τέλος θα συμφωνήσουμε!
Διαβάστε ακόμη…
Ειδικός Γονιός… ο γονέας “πολυεργαλείο”!
Ο Μιχάλης, ένας Πολίτης του Κόσμου, με Αυτισμό… Ταξιδεύει!
Γράφει: η Ειρήνη Συνανίδου – Παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας – Μητέρα ΑμεΑ
Επιμέλεια: Πόπη Μάλεση – B.A, M.A Psychology
