Στον Δήμο Αθηναίων φέτος αλλάξαμε τη χρονιά στην πλατεία Συντάγματος, σε μια γιορτή που επιμελήθηκε η Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, με τον Φοίβο Δεληβοριά, τη Νατάσσα Μποφίλιου, τη Μάρθα Φριντζήλα και τον Θανάση Αλευρά στο τραγούδι, ενώ στη διερμηνεία στην Ελληνική Νοηματική Γλώσσα είχαμε τη Σοφία Ρομπόλη. Ακόμη και στο δικό μου οικογενειακό τραπέζι, όλοι εκτίμησαν τη δουλειά και το μπρίο της Σοφίας. Δεν άργησαν να πάρουν σειρά και τα πιο μαζικά μέσα, που άρχισαν να θαυμάζουν επίσης τη δουλειά της στο πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν.
της Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
Δεν ήταν κάτι το τόσο περίεργο όμως…
Η Σοφία αποδίδει εδώ και πολλά χρόνια τις ειδήσεις στη Νοηματική – και άλλα project- στο κανάλι Alpha, δουλεύει ατομικά με πολλά κωφά και βαρήκοα άτομα, προσφέρει ιδιωτικά υπηρεσίες διερμηνείας σε θεατρικές παραστάσεις, ομιλίες και πολλά events συμπεριλαμβανομένων των Nevronas FESTivals, ενώ ακόμη και στο περσινό πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στην πλατεία Συντάγματος έκανε τη διερμηνεία.
Η Σοφία Ρομπόλη είναι αδιαμφισβήτητα μία εντυπωσιακή παρουσία, διακρίνεται από οξύνοια, έχει φοβερό συναίσθημα και ο επαγγελματισμός της είναι απαράμιλλος. Είχα τη χαρά να την γνωρίσω και να συζητήσω μαζί της – τα παραπάνω δεν είναι απλά δημοσιογραφικές φανφάρες, αποτελούν προσωπική μου εμπειρία.
Αλλά και πάλι…
Νομίζω ότι ο περισσότερος κόσμος είχε την ακόλουθη συνειδητοποίηση με το που άλλαξε ο χρόνος:
Οι κωφοί και βαρήκοοι, όπως και όλα τα ΑμεΑ, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Είναι υπέροχο που υπάρχουν υπηρεσίες προσβασιμότητας για αυτούς και στηρίζονται από το κράτος.
Μπορεί το παραπάνω να μην ισχύει πάντα – η ιστοσελίδα μας θα συνεχίσει να στηλιτεύει την έλλειψη προσβασιμότητας του κράτους – αλλά για μερικές στιγμές την πρωτοχρονιά, σχεδόν πιστέψαμε όλοι ότι η προσβασιμότητα είναι η απλή πραγματικότητα και όχι μια διαρκής διεκδίκηση.
Ο λόγος όμως που τα μαζικά μέσα άρχισαν να καλύπτουν με μανία το γεγονός, μιλώντας για την αξία της προσβασιμότητας, γράφοντας για την καριέρα της Σοφίας Ρομπόλη στη διερμηνεία, εντάσσοντας λέξεις όπως προσβασιμότητα και συμπερίληψη στο λεξιλόγιό τους, είναι πως η αναπηρία έχει γίνει πλέον θέμα συζήτησης.
Δεν θα έλεγα πως το ταμπού έχει φύγει εντελώς, ότι η αντίσταση του Κράτους να βοηθήσει – οικονομικά ή κοινωνικά- έχει μειωθεί, ότι ο κόσμος δεν έχει μουδιασμένες ή και φοβισμένες αντιδράσεις στη θέα ενός ανάπηρου ατόμου, αλλά σίγουρα η συζήτηση για την αναπηρία έχει γίνει κάπως… της μόδας– με την καλή πάντα έννοια.
Τα παιδικά βιβλία γενικού ενδιαφέροντος εντάσσουν ΑμεΑ στις ιστορίες τους και στα social media συζητάται ανοιχτά η διαφορετικότητα και η ανάγκη της διάγνωσης. Γενικά σχολεία ανακαινίζονται με τη δομική προσβασιμότητα σαν έγνοια ενώ ολοένα και περισσότερα θεάματα «ανοίγουν» και για ΑμεΑ.
Δεν έχω αυταπάτες ότι το 2025 δεν θα φέρει πληθώρα «ελλείψεων», «τεχνικών ζητημάτων» αλλά και πολύ σοβαρών θεμάτων εκφοβισμού που θα πλήξουν τους ανάπηρους -ως ΑμεΑ η ίδια με σχεδόν μια δεκαετία εμπειρίας ζωής με βλάβη, δεν θα μπορούσα.
Όμως το γεγονός ότι το πρώτο πρωινό του 2025 με βρήκε με νέα για την προσβασιμότητα σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός και την ομορφιά της συμπερίληψης, δεν μπορώ παρά να το θεωρήσω σημαδιακό για το νέο έτος.
Χαρούμενο έτος λοιπόν με περισσότερη συμπερίληψη και προσβασιμότητα για όλους!
Γράφει: η Νάνσυ Παναγουλοπούλου – Δημοσιογράφος
