Κάπου εκεί, γύρω στο Πάσχα του 2022, ήταν που έμαθα για τη Νεφέλη. Γνώριζα τον αδερφό της, αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθώ με την ίδια και ας ήταν η Καλαμάτα ο κοινός μας τόπος.
της Αθηνάς Αλεξανδροπούλου – Νοσηλεύτρια
Δεκαεννιά χρονών η Νεφέλη, σπούδαζε Διοίκηση Επιχειρήσεων και μεγάλη της ασχολία ήταν η πυγμαχία.
Αυτό το κορίτσι με το μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο, το δεκαεννιάχρονο παιδί, διαγνώστηκε με Οξεία Λεμφογενή Λευχαιμία, το Φεβρουάριο του 2022.
Τη συνάντησα λοιπόν κάπου στη μέση των θεραπειών της στο νοσοκομείο, χωρίς τα υπέροχα μακριά και ίσια μαλλιά της που τόσο αγαπούσε, με το μεγάλο της χαμόγελο, κρυμμένο πίσω από τη μάσκα.
«Δε θα ξαναγίνουν έτσι, αποκλείεται να μεγαλώσουν τόσο», μου είπε χαρακτηριστικά για τα μαλλιά της. Η δική μου απάντηση ήταν, «όχι βρε, μην αγχώνεσαι, μαλλιά είναι- θα ξαναμακρύνουν». Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι όμως προφανώς και θα το σκεφτόταν.
Σε μια άλλη συνάντησή μας, η Νεφέλη παραδέχτηκε πόσο κουρασμένη και νευριασμένη ήταν με την ατάκα της “υπομονής”. Δεν της έλεγε τίποτα, δεν της έδινε κουράγιο.
Και πράγματι, πώς ένας 19χρονος με όλη τη ζωή μπροστά του (που δεν είχε προλάβει να ζήσει καν) θα δεχόταν με ηρεμία αυτή τη λέξη που κουβαλά τόσο βάρος και τη διατυπώνουμε ελαφρά τη καρδία;
Γιατί κανένας 19χρονος δεν είναι ήρεμος και υπομονετικός όταν πρέπει να κάνει συνεχόμενες εισαγωγές στο νοσοκομείο για τη θεραπεία του, όταν θα έπρεπε να δίνει μαθήματα για την εξεταστική του και να πηγαίνει ταξίδια με τους φίλους του, να ερωτεύεται και να ξενυχτά.
Η μαμά της Νεφέλης, ήταν εκεί, δίπλα της, ψεκάζοντας με αντισηπτικό και καθαρίζοντας το οτιδήποτε θα ακουμπούσε η Νεφέλη, γιατί.. έτσι δεν είναι η ζωή μας στην εποχή του κορονοϊού; Και αφού έμενε μόνο μια θεραπεία για να γίνει η μεταμόσχευση που περίμεναν με τόση λαχτάρα- μάλλον το Σεπτέμβρη- μια νόσηση από covid-19, δε θα εξυπηρετούσε καθόλου.
Η μαμά της Νεφέλης όμως δεν μπόρεσε να συνεχίσει να καθαρίζει, αλλά ούτε να ψεκάζει με αντισηπτικό για να απομακρύνει τα μικρόβια,εξαιτίας των γεγονότων που ακολούθησαν. Γιατί δε γινόταν. Και είμαι σίγουρη ότι εύχεται να μπορούσε.
Είχα αρκετές μέρες να επισκεφτώ τη Νεφέλη. Δεν ξέρω γιατί. Την σκεφτόμουν όμως έντονα. Λες θα το κάνεις και όλο κάτι γίνεται και το αμελείς. Ήταν Δευτέρα 13 Ιουνίου, 21:29, που της έστειλα μήνυμα να δω πως είναι, αλλά απάντηση δεν έπαιρνα. Κάτι πήγαινε λάθος. Την Τετάρτη, η δική μου μητέρα μου είπε: «Το κοριτσάκι πέθανε», η απάντηση που έδωσα ήταν:
«Τι εννοείς;».
Η Νεφέλη παρουσίασε τη μία επιπλοκή πίσω από την άλλη, ξεκινώντας από μια παγκρεατίτιδα. Παρά τις προσπάθειες όλων των γιατρών, η Νεφέλη κατέληξε στις 13 Ιουνίου.
Η Νεφέλη…
Με το φωτεινό χαμόγελο..
Που ήταν 19 χρονών..
Με όνειρα για τη ζωή της (ή και όχι)..
Που τώρα ξεκινούσε την πορεία της..
Λυπάμαι Νεφέλη…
Που δεν ήμουν εκεί περισσότερο.
Που φταίει πως ήλπιζα ότι έμενε λίγος ακόμα χρόνος για τη μεταμόσχευση,
Και θα κέρδιζες πίσω, κάπως τη ζωή σου.
Πού να ήξερα Νεφέλη…
Γράφει: η Αθηνά Αλεξανδροπούλου – Νοσηλεύτρια
