Ένα Βαλς για τον Ιγκόρ...

Συναντηθήκαμε με την άκρη των ματιών μας. Καθόταν μόνος του στον καναπέ του διαδρόμου κι έκανε πως παίζει με δυο αυτοκινητάκια. Καθώς πλησίαζα, τα χαρακτηριστικά του προσώπου του άρχισαν να μοιάζουν με κομμάτια που είχαν επανατοποθετηθεί στην θέση τους. Χωρίς μώλωπες, μα με διαφόρων ειδών παραμορφώσεις. Ηλικία ακαθόριστη. Από οχτώ έως ογδόντα.

της Δέσποινας Ματράκα

Πώς να κάνεις την αρχή; Κάθομαι αμίλητη δίπλα του για λίγο. Δεν αντιδρά. Πιάνω το χέρι του με κίνδυνο να με απομακρύνει. Αν δεν με απομακρύνει όμως… Για λίγη ώρα τον κρατώ σιωπηλά.

-Εσύ ποιος είσαι;

-Eγκώ Ιγκόρ, μου λέει.

-Σ αρέσει η μουσική;

-Μουζική; Ναι…

Πήρα θάρρος και τον χάιδεψα στο κεφαλάκι. Έμεινε ακίνητος λες και η οποιαδήποτε κίνησή του θα μου έδινε σήμα να σταματήσω.

-Σ’ αρέσει εδώ;

-Όκι..

Δεν επιμένω.

Δεν χρειάστηκε να μου πουν πολλά γι’ αυτόν. Οι χαρακιές, οι γρατσουνιές, τα σπασμένα οστά στην μύτη, στα χέρια και στα πόδια, τα σημάδια από τις καύτρες των τσιγάρων, περιέγραφαν την ιστορία του επαρκώς.

Το πιο παράξενο βέβαια είναι πως η κακοποίηση δεν έγινε από τον πατέρα ή από κάποιον άλλο άνδρα, αλλά από την ίδια του τη μάνα!

Τον είχε δεμένο και τον χτυπούσε μέχρι θανάτου, από πολύ μικρό. Υπερκινητικός, ανήσυχος με κάποια αυτιστικά στοιχεία που ποτέ κανείς δεν θα μάθει εάν προέκυψαν ή αν τα είχε εκ γενετής.

Κάποιος από την γειτονιά ανέφερε στον Εισαγγελέα τις κραυγές του παιδιού κι εκείνος έδωσε εντολή αρχικά για μεταφορά στο Παίδων και στην συνέχεια, αν και εφόσον…, σε κάποια δομή παιδικής Προστασίας. Εδώ δηλαδή…

Εκείνη αν δεν το έχει σκάσει στο εξωτερικό, κυκλοφορεί ελεύθερη περιμένοντας να δικαστεί. Το πολύ οχτώ χρόνια θα φάει. Τόσα είναι η παιδική κακοποίηση.

Έλα, του λέω πάμε να παίξουμε μουσική, δώσε μου το χέρι σου. Με ακολούθησε.

Πήρα το ακορντεόν και κατεβήκαμε τα σκαλάκια μαζί. Όταν το είδε, το βλέμμα του ζωντάνεψε. «Άκου» του λέω και ξεκινώ ένα βαλκανικό βαλς από τον καιρό των τσιγγάνων. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε. Σκέφτηκα πως οι βόρειο-βαλκάνιοι έχουν τέτοια ακούσματα. Καταχάρηκε. Χτυπούσε παλαμάκια και γέλαγε με μανία.

Ξαφνικά, ο Ιγκόρ άρχισε να ελαφραίνει, να σηκώνεται από την καρέκλα και να αιωρείται. Να ανεβαίνει όλο και πιο πάνω και να χορεύει το βαλς που έπαιζα. Χωρίς να το καταλάβω σηκώθηκα κι εγώ κι αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε όλο και περισσότερο.

Περάσαμε τους τοίχους, βγήκαμε μέχρι την ταράτσα και ανεβαίναμε όλο και πιο πάνω, παίζοντας και χορεύοντας. Είδαμε από ψηλά την θάλασσα και το στάδιο Καραϊσκάκη, τα καράβια και τους γλάρους κι ένα θαλασσινό αεράκι μας ανακούφιζε τα σπλάχνα. Εκεί, εμφανίστηκε σαν όνειρο η γιαγιά του, η μητέρα της μητέρας του. Έσκυψε μπροστά στα πόδια του και με τα δάκρυά της έπλυνε τις πληγές στο σώμα του εγγονού της. Ο μικρός την κοίταξε μόνο και συνέχισε να χορεύει γαληνεμένα. Κι άλλο κι άλλο, μου έγνεφε σαν μαέστρος.

Σε λίγο μπήκε ο επιμελητής βάρδιας και του έβαλε να φάει. Ούτε που καταλάβαμε πώς είχε περάσει η ώρα. Κοτόπουλο με πατάτες, σαλάτα, ψωμί, τυρί και γλυκό. Δυσκολευόταν με το κοτόπουλο λόγω απώλειας δοντιών, αλλά συνέχιζε μέχρι το τέλος.

Την ερχόμενη εβδομάδα όταν τον ξαναρώτησα αν του άρεσε εκεί, μου απάντησε θετικά. Ανακουφίστηκα.

Βδομάδα τη βδομάδα το φως στα μάτια του σταθεροποιήθηκε. Έμαθε το πρόγραμμα, έπαιζε μπάλα και είχαν γίνει ήδη επαφές με πλαστικό χειρουργό για επεμβάσεις που θα αποκαθιστούσαν τις ζημιές στο πρόσωπο.

Αργότερα έμαθα πως ξυπνούσε τις νύχτες και ούρλιαζε με αποτέλεσμα να ξυπνούν και να κλαίνε και άλλα παιδιά. Έκρυβε κάτω από το μαξιλάρι του, όποιο αιχμηρό αντικείμενο ή ξύλο έβρισκε στον κήπο.

Ένα μήνα μετά, δεν ήταν εκεί!

Μια νύχτα, επιτέθηκε σε ένα άλλο αγοράκι, ούρλιαζε σαν αγρίμι και χτυπούσε το κεφάλι του στον τοίχο. Η δύναμή του ήταν τέτοια που ακόμα και ο σωματώδης επιμελητής εκείνης της νύχτας δεν τον έκανε καλά. Από το νοσοκομείο Παίδων είχαν αρνηθεί την όποια φαρμακευτική στήριξη, με αποτέλεσμα το παιδί να μην μπορεί να αντιμετωπίσει την μετάβαση.

Μετά οι υπηρεσίες τα έμπλεξαν. Υποστελέχωση… η σταθερή απάντηση.

Η εντολή του Εισαγγελέα άλλαξε χέρια δυο τρείς φορές εκείνο το βράδυ. Τελικά, ο Ιγκόρ επέστρεψε στο Παίδων.

Εκεί βρίσκεται μέχρι και σήμερα, να τρέχει πάνω κάτω στους ορόφους, περιμένοντας την ώρα που οι εθελοντές της διακονίας της εκκλησίας θα τον βγάλουν στον κήπο του νοσοκομείου, για να παίξει λίγη μπάλα και να σκαρφαλώσει.

Μια μέρα μου είπε πως θα έρχονταν οι γονείς του να τον πάρουν. Κάποιοι ανάδοχοι είχαν προσφερθεί.