Μπορεί η χώρα μας να μαστίζεται από τον αόρατο «επισκέπτη» που απειλεί την υγεία μας και τη ζωή μας. Μπορεί η ανθρωπότητα να περνάει μια πολύ οδυνηρή δοκιμασία που κανείς δεν γνωρίζει την έκβασή της. Μπορεί η καθημερινότητα όλων μας να γίνεται ακόμα πιο δύσκολή μέσα σε μια λήθη ανασφάλειας και τρόμου. Μπορεί να γίναμε λίγο πιο ευαίσθητοι και να σκεφτήκαμε πολύ περισσότερο αυτές τις ημέρες του εγκλεισμού. Μπορεί μια από τις εκατομμύρια σκέψεις, που σεργιάνισαν το μυαλό μας, να ήταν και οι πραγματικά ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού μας. Οι άνθρωποι που η καθημερινότητά τους είναι ένα σκέτο μαρτύριο. Οι άνθρωποι που η ζωή δεν έχει δει ακόμη ήλιο όπως άλλοι…
του Νικόλα Τζαβάρα – Δημοσιογράφος
Η πορεία προς τον Γολγοθά σε μια κακοτράχαλη κοινωνία
Μια από αυτή την κατηγορία ανθρώπων που περιγράφουμε, τους οποίους η ζωή τους έριξε στα δύσκολα με το «καλημέρα σας», βρίσκεται στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας. Η κ. Αγγελική Νικολακοπούλου, μόνη απέναντι σε όλους, προσπαθεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς με τις όποιες αντιξοότητες και σκοπέλους συναντά κάθε μέρα. Η ίδια μητέρα ενός παιδιού με βαριάς μορφής αυτισμό, λόγω πιθανής εγκεφαλικής παράλυσης, βαριά νοητική υστέρηση, σπαστική παραπάρεση στα πλαίσια εγκεφαλικής παράλυσης και λόγω της σπαστικής παραπάρεσης, μερική κινητική αναπηρία και μελλοντική παράλυση (σε περίπτωση που δεν γίνουν όλες οι θεραπείες που απαιτούνται σε καθημερινή βάση).
Ο γιός της Ανδρέας είναι και η μοναδική ελπίδα και συντροφιά της, καθώς ο βιολογικός του πατέρας «την έκανε στα δύσκολα… αφού δεν αποδέχτηκε ποτέ τον γιο του» όπως μας κατήγγειλε η ίδια.
«Ο Ανδρέας γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1988 και τίποτα από την γέννηση του δεν προμήνυε το ζοφερό μέλλον που η μοίρα του επιφύλασσε. Μετά τον πρώτο περίπου χρόνο της ζωής του ενώ ήταν ένα πανέμορφο, ευχάριστο και χαμογελαστό μωρό, άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα συμπτώματα του αυτισμού
του, με αρχικό στάδιο την έλλειψη ομιλίας και την δυσκολία επικοινωνίας με τους γύρω του», δηλώνει στο nevronas.gr η κ. Νικολακοπούλου.
Απελπιστικά μόνη… με ανήμπορους γονείς
Η μητέρα του Αγγελική, στο σημείο εκείνο τον έτρεξε σε πολλούς γιατρούς, μέχρι να μπορέσει να διαγνωστεί με ακρίβεια η κατάστασή του. Ο Ανδρέας ξεκίνησε, αμέσως, λογοθεραπεία με σκοπό να αρθρώσει λόγο. Αλλά εις μάτην. Στο σημείο εκείνο ξεκινάει -ουσιαστικά- να σηκώνει το σταυρό του μαρτυρίου μόνη της η κ. Αγγελική. Η κατάσταση της υγείας των γονιών της επιβαρυνόταν μέρα με την ημέρα κι η άμεση ανάγκη για καθημερινή φροντίδα επιβεβλημένη. Μη έχοντας εργασία και προσπαθώντας, μονάχη της, να στηρίξει την οικογένειά της, μετακομίζει από τον Πειραιά στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, με σκοπό φροντίσει τους άρρωστους γονείς της σε συνδυασμό με τον Ανδρέα, όπου αργότερα βγήκε και η διάγνωση που προαναφέραμε.
Η ζωή στην πόλη δεν είναι εύκολη για μια μητέρα που μεγαλώνει ένα ΑμεΑ, φανταστείτε πόσο πιο δύσκολη γίνεται σε μια πιο κλειστή κοινωνία…
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά ήρθε και ο σεισμός το 2008 που έπληξε το νομό Ηλείας να γκρεμίσει το σπίτι που ζούσε η οικογένεια, «μέναμε 7 χρόνια σε κοντέινερ, εγώ, το παιδί μου και οι κατάκοιτοι γονείς μου» αναφέρει η μητέρα του Ανδρέα για να συνεχίσει λέγοντας: «ώσπου ήρθε ένας μηχανικός
απεσταλμένος από το κράτος και μας έδιωξε λέγοντας πως οτιδήποτε είχαν φτιάξει σαν εξτρά βοήθεια για την καλύτερη διαβίωσή τους από το κοντέινερ, θεωρούνταν παράνομο».
«Να το κλείσεις στο ίδρυμα των Λεχαινών»
Οι υποδομές -όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό- ανύπαρκτες στο νομό Ηλείας. Η κοινωνία του Πύργου σκληρή και εχθρική απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, «Να πας να το κλείσεις στο ίδρυμα των Λεχαινών» η απάντηση του (μικρό)κόσμου της Νέας Μανωλάδας. Ήταν η μοναδική δομή για άτομα με αναπηρία (ΑμεΑ). Σωστό κολαστήριο. Σύγχρονος Καιάδας. Νεροχύτης ψυχών που δένονταν σε κρεβάτια, αγκαλιά με την αναπηρία τους, το ανάθεμα της κοινωνίας, λάμβαναν ισχυρές δόσεις ψυχοφαρμάκων που τα καθιστούσαν ζόμπι κι ήταν υποχρεωμένα να αργοπεθαίνουν καθημερινά για ένα κακούργημα το οποίο δεν επέλεξαν ποτέ, να έρθουν σε αυτόν τον μάταιο κόσμο.
«Όχι!», ήταν η απάντηση της μητέρας, «εγώ δεν θα κλείσω το παιδί μου εκεί μέσα. Θα παλέψω και θα το φροντίσω όσο πιο πολύ μπορώ, όχι γιατί είμαι υποχρεωμένη, αλλά γιατί το αγαπώ»!
Ο ουρανός θα ‘χει για μας την ίδια θέα με το χαμόγελό σου Ανδρέα
Σήμερα η μητέρα Αγγελική και ο γιός Ανδρέας ζουν μόνοι τους, σε ένα σπίτι με ενοίκιο το οποίο δεν είναι δυνατό να πληρώνουν τους τελευταίους μήνες, λόγω των δυσκολιών όπως αναφέραμε στο ρεπορτάζ. Ο οικογενειακός προϋπολογισμός πήγε πολύ πίσω και με τα εξαιρετικά ακριβά φάρμακα του κατάκοιτου (αποθανόντος εδώ και λίγο καιρό) πατέρα της. Τον παππού του Ανδρέα. Το αποτέλεσμα;
Ένα εξώδικο για έξωση, αδυνατώντας να ανταποκριθεί στα έξοδα, καθώς τα εισοδήματά της είναι τα ελάχιστα δυνατά που μπορεί να έχει κάποιος.
Η κ. Αγγελική Νικολακοπούλου κάνει έκκληση σε όλους εσάς, τους αναγνώστες και φίλους του nevronas.gr, να προσφέρετε την βοήθεια σας και να γίνεται «Βοηθός Αγάπης για την Δικαίωση του Ανδρέα», για να μπορέσει να ορθοποδήσει και να συνεχίσει τον αξιοπρεπή αγώνα της κάνοντας τις απαιτούμενες θεραπείες που χρειάζεται ο γιός της. Θεραπείες που το κράτος δεν καλύπτει.
* Ο λογαριασμός τραπέζης καθώς και τα στοιχεία της κας Αγγελικής Νικολακοπούλου, βρίσκονται στην διάθεση του καθενός που θέλει να συνδράμει, στην σελίδα Γίνε Βοηθός Αγάπης για την Δικαίωση του Ανδρέα. Ο λογαριασμός είναι ερανικός και βγήκε με ειδική άδεια, αφού τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διαδικασίες.
Βοηθείστε να γίνει το χαμόγελο του Ανδρέα από όλες τις ακτίνες του ηλίου πιο φωτεινό.
Ρεπορτάζ: Νικόλας Τζαβάρας – Δημοσιογράφος
